Paniek

Hoofdstuk 8

Eric deed zijn handen omhoog. ''Ik weet niet wie je bent, of wat je tegen me hebt. Maar, ik wil als enige zeggen dat ik je niet kwaad wil doen.'' Hij deed zijn hand omhoog en hij had mijn tas vast. Ik keek weer bang uit mijn ogen. ''Ik wil je echt geen pijn doen..'' mompelde hij. ''Maak dat de kat maar wijs!'' riep ik. '"Geef mijn tas.'' vervolgde ik met een zwakkere stem. Hij kwam dichterbij maar ik stapte achteruit. ''Wat heb ik jouw ooit misdaan?'' Hij keek heel zielig uit zijn ogen en werd een beetje boos, vervolgens schoof de tas over de grond mijn richting op. Ik ging op mijn knieën bij de tas zitten en pakte mijn mobiel. ''Als je nu niet weg gaat geef ik je alsnog aan, hoor je!'' Het leek alsof hij elk moment moest huilen. ''Weet je waarom ik naar deze school ben gekomen? Ik werd gepest op de andere school en ging elke dag met buikpijn naar school. Als ik dat hier nu weer moet hebben omdat iemand me niet mag.. natuurlijk, niet iedereen vind je aardig. Maar toen je me zag had je al gelijk een hekel aan me. Ik zag het in je ogen. En ik heb recht om te weten waarom.'' Hij had wel lef zeg, hij deed net alsof hij me niet meer herkende! Ik begon boos te kijken. ''Snap je het dan echt niet?'' Hij keek nogmaals onschuldig en zijn goudgele ogen begonnen te sprankelen.. Dit was opeens een hele andere blik, maar toch nog steeds dezelfde. Hij schudde zijn hoofd. ''Waarom mag je me niet?'' Hij kwam iets dichterbij me. ''Herinner je, je die plek niet meer? 2 jaar geleden! Waarin je met, ik gok 6 andere jongens me mishandeld hebt èn verkracht!'' Ik begon te snikken in liet me op de grond vallen tegen mijn tas aan. Ik voelde me zwak, waarom stelde ik me zwak tegen hem op? Ik moest nu juist dapper zijn!  Hij keek me met grote ogen aan. ''Volgens mij heb je de verkeerde voor je..'' Hij liet zichzelf voor mijn tas op de grond zakken en raakte voorzichtig mijn handen aan. Ik trok mijn handen gelijk terug. ''Je hebt al genoeg aan me gezeten lijkt mij!'' ''Luister...'' hij wilde me naam zeggen. ''Lynn.'' snauwde ik. ''Luister Lynn, je hebt echt de verkeerde voor me. Kijk in me ogen en zie dat ik niet degene ben die je denkt dat ik ben.'' Ik keek omhoog en deed wat hij van me vroeg. Hij had precies diezelfde gillende blik dat ik moest wegrennen. En misschien deed ik dat nu wel, nu had ik de kracht daarvoor. Maar iets in zijn ogen veranderde, niet de manier waarop hij keek, maar de glinstering bij zijn iris. Mijn schouders ontspanden zich. ''Waarom lijk je zo op hem?'' piepte ik en ik liet me nog iets kleiner maken. ''Omdat ik waarschijnlijk het broertje ben..'' mompelde hij heel zacht. ''Mijn broer heeft precies 2 jaar geleden iets vreselijks gedaan. Hij heeft me nooit verteld wat, maar nu valt het kwartje.'' Hij keek me serieus aan. ''Jouw broer?'' ik huiverde en er liep een rilling over mijn rug. ''Waarom heeft hij het jouw nooit verteld?'' Eric haalde zijn schouders op. ''Hij vond het te erg om te vertellen, het verbaasde hem zelf dat er nooit politie achter hem aan heeft gezeten.'' ''Dat komt omdat ik nooit iemand heb aangegeven, ik herkende alleen de oogkleur..'' en keek weer in zijn ogen. Hetzelfde beeld kwam terug en ik keek weg van zijn ogen. ''Elke keer als ik je aankijk, krijg ik dat beeld op straat weer voor me.. en in het tweepersoonsbed met rond de 7 of 8 jongens om me heen.'' ik slikte. ''Sorry.'' gaf hij toe. Ik schudde mijn hoofd. ''Je kan gelijk hebben, we hebben bijna dezelfde kleur ogen.'' Hij knikte. ''Maar, je moet weten dat hij heel veel spijt heeft van wat hij heeft gedaan.'' Ik keek hem afkeurend aan. ''Spijt? Wat heb ik nou aan spijt! Ik heb een trauma opgelopen! En dat heeft jouw broer veroorzaakt!'' gromde ik zo wat. ''Het was het afschuwelijkste moment in mijn leven!''  Hij greep mijn handen vast en tilde me omhoog van de grond omdat er mensen langs ons liepen. Ik had de bel niet gehoord. ''Ik spreek je later goed?'' Hij gaf een kneepje in mijn hand en liep tegen de richting van de mensenmassa in. Ik kon niet meer reageren want hij was al weg. Moest ik de jongen echt vergeven omdat hij spijt had? Wat betekende spijt nou eigenlijk? Het was één woord: sorry. 5 letters en iemand kon iemand anders alweer vergeven. Kreeg je datgene terug waar je was begonnen? Nee. Dat kreeg je niet. En ik kreeg nooit mijn gedachten meer op orde. Elke keer werd ik aan dát ene moment herinnert.