Paniek

Hoofdstuk 9

Even een kort hoofdstukje! I'm sorry, moet zo naar een beroepenavond dus kon niet langer schrijven xoxo hou van jullie.

Thuis lag ik te rillen als een rietje op de bank. Het was echt winter geworden, de bomen waren zo goed als kaal, je zag alleen nog het einde van de herfstbladeren. ''Kan de verwarming hoger?'' riep ik naar mijn moeder die in de keuken stond te koken. Ze deed wat ik vroeg en het zou zo al warmer worden. ''Hoe was je dag?'' vroeg mijn moeder toen ze naast me ging zitten op de bank. ''Prima.'' slikte ik. ''Je kreeg een nieuwe jongen in de klas, was hij een beetje aardig?'' Ik kreeg een siddering door mijn lichaam. ''Hoe weet je dat?'' ''Hallo, we leven niet meer in de prehestorie, internet? School had me een mailtje gestuurd. Ik ben precies op de hoogte wat er allemaal in je klas gebeurd hoor.'' ze grinnikte. Alles? Ik hielt mijn adem in. ''Dus? Hoe was het?'' ''Goed, hij was..'' tja, hoe moest ik dat nou formuleren. ''..aardig.'' Ik liet mijn blik op ons zwarte kleed vallen op de grond. We hadden een bijpassende zwarte, leren bank. Op het kleed stond een glazen tafeltje, en daarop stond een grote vaas met bloemen. Weer voor dàt tafeltje hing de TV aan de muur. Hij was best groot, we konden er zelfs 3D op gaan kijken! Lekker modern. ''Dat klinkt niet erg enthousiast.'' Ging mijn moeder verder. ''Ik heb een beetje buikpijn.'' verzon ik als smoes. Mijn moeder aaide me over mijn buik. ''Ik moest toch nog water koken, zal ik een kruikje voor je maken?'' Ik knikte. ''Wat eten we?'' ''Macaroni.'' glimlachte mijn moeder.

Die woensdagochtend was ik weer aan het beven als een rietje; dit keer niet omdat ik het koud had, maar omdat ik zenuwachtig was. Ik had Eric niet meer gezien nadat het gesprek in de gang. Ik voelde me zo dom dat ik me zo openbaar had gezet voor een jongen die ik nota bene nog maar één dag kende. Hij wist gelijk mijn achtergrond, maar ik wist die van hem ook; hij werd gepest. Nu wisten dus mijn ouders, Gaby en Eric mijn geheim. Hopelijk bleef dat ook zo..

Ik liep de gang door met Gaby die wat rustiger was dan normaal. ''Niet meer zo enthousiast over de nieuwe jongen?'' giechelde Amalia. ''Oh, jawel hoor!'' begon ze weer wat opgewekter. ''Hij is zò hot.'' Dat kon ik haar best na zeggen. Hij was ook knap. Zijn blonde pieken die dansten op zijn hoofd terwijl hij liep, zijn kledingstyle.. en natuurlijk de goudgele ogen. Die ik als enige vervelend vond. ''Heb je het nog uit kunnen praten met hem?'' vroeg Gaby. Hoe wist zei dat nou weer? ''Hoe bedoel je uitpraten?'' ik trok mijn wenkbrauw op. ''Nou je zei dat.. ene.. je weet wel.'' Oja, ik had gezegd dat hij degene was die de mishandeling en de vekrachting had veroorzaakt. Amalia keek nu ook nieuwschierig. Om een lang verhaal kort te maken, maakte ik het verhaaltje gewoon rond. ''Ja, het is goed.'' Was het ook goed? Omdat hij niet degene was die ik dacht dat hij was? Er borrelde een naar gevoel in mijn lichaam. De komende tijd als ik hem zou tegenkomen, zou ik de herinnering weer voor me krijgen.. daar keek ik echt tegenop. Of samen lessen met hem volgen, dat zou ook niet het geweldigste moment van de wereld zijn. Maar, ik moest wel opletten in de les. Ik zat tenslotte in mijn examenjaar, en dat moest ik niet door zo'n jongen laten verpesten!