Her şey değişmişti o gri zamanda...
Aydınlığın ışığı ve karanlığın zifiri karışmış gri bir gece yaratmıştı evrenin sonsuzluklarında.
Zaman geçmiş ile bugüne karışmış tarih yeniden yazılmıştı. Lanetli yaratıklar, yer yüzünden silinmiş yalnız hak eden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⛧
Gökyüzünün geriye çekilen karanlığını ve onu renk katmanlarına ayıran ışığın doğuşunu izlerken sarındığım battaniyeye daha sıkı sarıldım.
Merdivenlerde oturmuş boydan camın gözler önüne serdiği, ağaçların arasında gündoğumunu izliyordum.
Uykum yoktu ve yapabileceğim daha güzel bir şey bulamamıştım.
Dün geceyi aklımdan çıkaramıyordum. Sanırım düşünmekten de gözlerime uyku girmiyordu. Bir şekilde eski hallerinde uzun süre durunca hafızaları geri geliyordu ve güçlerini kaybedince aynı şekilde anıları da gidiyordu. Sanki deney için seçilmiş kobay fareleriydiler ve ben de acemi bir bilim kadını.
James, yeniden insana dönüştüğünde bir süre şaşkınlıkla gözlerini bana sabitlemiş ardından gözleri geri çekilerek yere yığılmıştı. Ondan önce yaşadıklarını hesaba katınca bayılması kaçınılmazdı.
Ondan 10-15 dakika sonra da Laura güçlerini yitirmişti fakat onun durumu James kadar kötü değildi. Sanki iki kişilikliydi ve biri gün yüzüne çıkmışken aniden diğeri ortaya çıkıp önceki benliğinin anılarını unutturuyordu.
James, bitkin düşecek kadar fazla direnmiş olmalıydı. Jamie'nin yardımıyla onu koltuğa yatırmıştık. Kafasından ensesinden kadar akan kırmızı sıvıyı da o zaman fark etmiştim.
Kafasını sertçe duvara vurduğu an aklıma gelirken gözlerimi yumdum.
Evde bulabildiğim birkaç parça şeyle kafasındaki kanamayı durdurabilmiştim. O uyuduktan bir süre sonra her ne kadar uyumak istemesem de saate baktığımda birkaç saati bilinçsiz geçirdiğimin farkında bile değildim. Uyandığımda James koltukta değildi. Gitmişti.
Onu aramak için ormanlık alanda bir süre dolaştıysam da bulamamıştım. Bizi adam kaçırmadan dolayı şikayet edebilirdi. Açıkçası içimden bir ses bunu yapmayacağını söylese de emin olamıyordum. Hoş, pek endişeleniyormuş gibi bir ifadem de yok ama neyse.
Merdivenlerden bir tıkırtı işittiğimde çok geçmeden sesin sahibi yanıma gelmişti. Girift, ön patilerini bacaklarıma yaslayıp kucağıma yerleştiğinde dudaklarımdaki tebessüme engel olamadım. Kafasını bacağıma bıraktığında parmaklarımla beyaz tüylerini yavaşça okşamaya başladım.
Bunun hoşuna gittiğini anlatan bir hırıltı çıkardığında bu sefer kulağının altını kaşımaya başlamıştım.
Laura ise kendisinin tamamen farkındaydı. İnsana döndüğünde, daha birkaç dakika önce kana duyduğu arzuyu hatırlamış ve midesi bulanarak lavaboya koşmuştu. Tuhaf olan ise vampir olduğunu hatırlayıp onun beraberinde getirdiği anılarını hatırlamamasıydı. Ardından 1 saat sonra da Miranda'nın nerede kaldığı ile ilgili onu arayıp sıkı bir azar işitmesiyle gitmek zorunda kalmıştı.
