Her şey değişmişti o gri zamanda...
Aydınlığın ışığı ve karanlığın zifiri karışmış gri bir gece yaratmıştı evrenin sonsuzluklarında.
Zaman geçmiş ile bugüne karışmış tarih yeniden yazılmıştı. Lanetli yaratıklar, yer yüzünden silinmiş yalnız hak eden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⛧
"Pekâlâ içimden bir ses beni fena kandırdığını haykırıp duruyor. Atletizm mi? Gerçekten Laura'nın atletizm yarışmalarına katıldığını inanmamı bekliyor musun? Hem de koşu? Laura, vampir olmadan önce ayak tırnaklarına yaptığı pedikür yüzünden hızlı bile yürümezdi."
"Sana atletizm'e katıldığını söyledim, kendi rızasıyla katıldığını söylemedim. Bu vakitler, Heat denen o ahmak çocuğu tavlamak için 'ben Laura ve spora bayılırım ha ha ha' yalanını attığı dönemlerdi. "
"Evet, Laura'da bunu yapabilecek potansiyeli kesinlikle görüyorum."
Jamie ile ilk karşılaşmamızın ardından bu seferki döngünün daha farklı işlediğini anlamış, belki Laura ve James'in bizi hatırlayabileceğini düşünmüştük.
Ve ilk seçenek ikimizin de Laura'yı bulmasından geçiyordu. Açıkçası James ile karşılaşmak istediğimden pek emin değildim.
İkimizin de cevaplanması gereken kafasında bir ton soru vardı. Ama ikimiz de bir şeyi çok iyi biliyorduk. Yeni yaşamdan önce ikimiz de birbirimizin karşısına çıkmıştık.
"Dur bir dakika!"
Jamie'nin sözleriyle birlikte anında durup ona döndüm. "Ne oldu?"
"Bu ağaçlar," benden uzaklaşarak ağaçlık alana doğru yürümeye başladığında peşinden gittim. Aklından geçenleri hâlâ anlamamıştım.
"Jamie, neler oluyor?"
"Bu ağaçlar kesilmişti..." kaşlarını daha da çattı, "lanet olsun bu ağaçlar ben geldiğimde kesilmişti!"
"Seni anlamıyorum, açık konuş?"
Bana döndüğünde yüzündeki bütün kan adeta çekilmişti, "Yalnızca 1 saat önce buradan geçtim ve bu ağaçların kesik olduğundan adım gibi eminim!"
Gözlerimi devirdim, "Demek ki yanlış gör-" bakışlarımı yeniden Jamie'ye çevirmemle sözlerim ağzımda asılı kalmıştı. Yutkunurken dudaklarımdan kopan küfür benden bağımsızca süslenmişti resmen.
"Ne oldu?"
"Pekâlâ, sana kesinlikle inanıyorum!"
"Sen iyi misin?" Jamie'nin sarı kaşları bu sefer anlamsızlıkla çatıldığında çenemle arkasını işaret ettim, "Sanırım ağaçların yine kesilesi gelmiş."
Arkasını döndüğünde yerinden sıçrayarak bir küfür savurdu ve hemen benim yanıma doğru yürümeye başladı.
İkimiz de şaşkınlıkla ağaçlık araziye bakıyorduk. Daha birkaç dakika önce boy boy duran ağaçlar şimdi kesilmiş vaziyetteydiler. Daha da önemlisi bedenim onlara dönükken bir göz kırpışımla kısacık oluvermişlerdi.
