Yavaşça açtı zarfı. İçinden kanlı bir not kağıdı ve küçük kanlı bir bez çıkmıştı. Bezi görür görmez Karaca'nın sabah giydiği kazağın parçası olduğunu anladı Azer. Korka korka notu okumaya başladı.
''Karaca, güzel Karaca. Bu hikayenin kalan tek masumu... Kimse tarafından sevilmediği bu Çukur'da, onu seven tek insanın yanına kazdı kendi çukurunu. Şimdi onun yanına gideceği anı bekliyor... ''
.
.
.
Akın, Azer ve diğerleri Yücel'i bulabilmek için Çukur'a döndüler. Adamları Karaca'yı bulmak için Çukur'u girilmedik delik bırakmayana kadar arıyorken onlar kahvede oturmuş zarfın anlamını çözmeye çalışıyordu.
O sırada olayları Medet'ten öğrenen Vartolu Akın'a bağırarak kahveye daldı.
''AKIIIIIIN!''
''A-amca? Sen-''
''Ben yaaa BEN! Doğru mu lan duyduklarım Karaca mı kaçırıldı?''
''Amca-''
''Akın siktirme amcanı SÖYLE KARACA MI KAÇIRILDI?''
''Evet...''
''Peki siz niye hala burdasınız?! Gidip niye almıyoruz olum Karaca'yı? Neyi bekliyosunuz?''
''Çukur arıyo Karaca'yı-''
''Benim adamlarımla beraber!''
Vartolu kafasını sesin geldiği yöne çevirdiğinde görmeyi en son beklediği insanı gördü karşısında, Azer'i.
''Sen? Senin ne işin var burda?''
''Karaca ne olursa olsun bize emanetti. Bizde emanete ihanet olmaz!''
''Lan emanete ihanet olmaz da nası kaçırdı bu adamlar senin evinden Karaca'yı?!''
''Amca, dur sakin ol, oyun oynamışlar ona da.''
Vartolu kısa bir an durdu. Sözüne ne kadar sadık olduğunu biliyordu Azer'in ama Karaca'sı tehlikedeyken onu düşünemezdi. Adımlarını bikaç metre ötesindeki masanın üstündeki siyah zarfa yönlendirdi. O mektubu okumaya başladığında Akın ona açıklama yapmaya başladı.
''Çağatay'ın evinden kaçırmış Karaca'yı. Bu notu verdiler Çukurdadır diye buraya döndük her deliğe bakıyoruz ama hala bi haber yok.''
''Ulan kafayı mı yediniz siz? Çukurda demiyo ki, Çukurda onu seven tek kişinin yanına kazdı çukurunu diyo...''
''Onu seven tek kişi?''
''AKŞIN OĞLUM AKŞIN''
.
.
.
Azer arabasıyla Akın'ı takip ederken aklında bir tek Karaca vardı. Bu savaşın içinde sağ kalan tek masumdu Karaca ve Yücel onu sevgisizliğinden vurmuştu.
Karaca'nın yaşadığı o çaresizliği içinde hissetti Azer. Kimsenin onu sevmediğini düşmanları bile fark etmiş ve her seferinde ordan vurmuşlardı. Önce kendisi şimdi Yücel... Oysa ki görselerdi Karaca'nın içini, kalbini, cesaretini, ruhunu.. Sevmeden duramazlardı ki. Kendisi bile düşman olmalarına rağmen Karaca'yı tamamen görmeye başladığında sevgisinden kaçamamıştı. Çok çabalamıştı belki kaçmak için ama nasıl Azer'den Kurtuluş yoksa Karaca'dan da kurtuluşu yoktu Azer'in. Kararlıydı Azer, gittikleri yerde Karaca'nın cansız bedenini bulursa önce bunu yapan Yücel'in kafasına sıkacaktı, sonra kendi kafasına.
