SERÇE

45. Ziyaret

"Nur kendine gelmen gerekiyor. Kendini bu kadar bırakamazsın. Kalk hadi." (Candan)

"Istemiyorum beni rahat bırak." Dedim. Gözümde ki yaş damlasını sildim.

"Bak üç gündür tuvalete gitmesen yataktan kalktığın yok. Ağlayıp duruyorsun." (Candan)

"Istemiyorum." Dedim.

"Neden? Neden kendini bu kadar bıraktın? Senin kardeşlerin var. Onların sana ihtiyaçları var Nur. Ailen her gün arayıp senin hakkında bilgi istiyor. Onlara kendini bıraktığını kötü durumda olduğunu mu söyleyeyim. Bu onları üzmez mi?" (Candan)

"Candan lütfen sus artık. Bir sen bir yeni gelen! Başımın etini yediniz biraz kafamı dinlemek istiyorum. Rahat bırak beni!" Dedim.


Üzerimdeki ince örtüyü alıp kafama kadar çektim. Şuan kimseyi ne görmek ne de duymak istiyordum. Canım yanıyordu. İçimde ki boşluk geçmiyor...


"Neyin var? Neden bu şekildesin. Bak bana neler olduğunu anlatman gerekiyor. Iyileşmen için konuşman lazım." (Candan)

"Ben...... Yok bir şeyim. Yalnız bırak beni. Kendimi hazır hissedince anlatırım sonra." Dedim.

"Peki."


Bir kaç dakika sonra kapının açılıp kapanma sesi geldi. Odada ses çıkmayınca Candanın gittiğini anladım...


..

Yatakta yan dönmüşken Yeni Gelen baktığım yerin önüne geçip onu görmemi sağladı. Kulaklarımı kapatıp sesini duymayı engellemeye çalıştım.
Ama pekte başarılı olamadım. Sesi beynimin içindeymiş gibi duyuyordum.

"Beni engelleyemezsin!" Dedi yarım ağız gülerek.

"Yalnız kalmak istiyorum." Dedim.

"Sen zaten yalnızsın. Etrafında seni seven hiç kimse yok. Baksana bir aydır buradasın kimseyi görmedin."


Yataktan kalkıp onun karşısına geçtim. Benimle bu şekilde konuşması bozulan sinirlerimi iyice tavana çıkarmıştı.


"Bu senin suçun tamam mı! Sen hayatıma girince hayatımın içine ettin!"

"Senin hayatını ben değil onlar içine etti. Sinirini benden çıkarma."

"Defol git tamam mı git istemiyorum seni!"

"Gitmeyeceğimi biliyorsun."

"Lanet olsun git işte git sende git." Dedim ve yere oturarak ağlamaya başladım. Buradan da bu olardan da sıkıldım. Babamı istiyordum yanıma.
Ama artık yoktu yokluğuna alışmak istemiyordum benim babama ihtiyacım vardı. Onu yanımda istiyordum. Omzuna yaslanacağım birine ihtiyacım vardı. Beni her ne olsun bırakmayacak güvenebileceğim birine ihtiyacım vardı.

"Yalnızsın işte öyle biri yok. Etrafında sana değer veren kimse kalmadı. Buradaki insanlar işi için seninle ilgileniyor. Yalnız kaldın!"

"Sus lütfen sus artık. " dedim ve kulaklarımı kapatıp olduğum yerde ileri geri sallamaya başladım.
"Ben iyiyim. Ben iyiyim."

"Sen iyi değilsin!"

"Ben iyiyim. Iyiyim ben."

"Demiştim işte. Hiç bir şey düzelmeyecek bu şekilde yaşamaya alışmalısın."

"Aaaaaaa!"

Çığlık atmaya başladığında birilerinin kollarımdan tuttuğunu fark ettim onlara engel olmaya çalıştım ama başaramadım. Biri beni yatağa yatrıp kollarımı bağladı.