13.MINTIKA

15.bölüm-Yaratık ve Sophie-

Kalp atış sesim koridorları dolduruyor, anonstan sonra tek düşünebildiğim yaşamam gerektiği ve neyden kaçmam gerektiği sorusu olmuştu...

Masanın altında hareketsiz kalmış olayın şokundan tam olarak çıkamamıştım.
Minik bir çıtırtı bile ödümü patlatmaya yetiyordu.

Ya 22 kişiden biri ile karşılaşırsam?Beni öldürmek isteyecek kişiler olduğuna emindim.Fakat bana acımayana tabi ki bende acımayacak güçlerimle onu yerle bir edecektim.

Masanın altında oturuyor,ne yapmam gerektiği hakkında düşünüyordum.

Kafamı masanın kenarından çıkardım ve etrafa baktım.Etraf sessizdi,fakat bu sessizlik istediğim türden değildi.Bu tam olarak fırtına öncesi sessizlikti.

Kafam karışık, binlerce şey aklımda dolanırken sonsuza dek burada kalamayacağım aklıma gelmişti.

Masanın altından çıkıp koridora çıktım.Sessiz ve minik adımlarla koridorda ilerliyordum.Dikkatlice ilerliyordum.

Koridor uzundu.Uzun ve karanlık...Bu yerin terk edilmiş olduğu çok belliydi.koridordaki
tek ışık kaynağı yanıp sönen led lambalardı

Koridorda ilerlerken bir yol ayrımına gelmem ile durmuştum.Önümde, sağımda ve solumda koridorlar vardı.

Labirent gibiydi burası.Sağa sapmayı tercih etttim.

Saptığım koridorda ilerlerken kanımı donduran şey ile durmuştum bu sefer.
Duvardaki kocaman çizikler tüyler ürperten cinstendi.

Bu çizikleri ne yaptığını düşünüyordum.O an aklıma bir arkadaşımın söylediği söz geldi.

Ne düşünürsen o gelir...

Arkamdan gelen ses ile irkildim.Fakat çok geç dönmüştüm.Sadece devasa gölgeyi görebilmiş, korkunç soluma sesini işitebilmiştim.Ve bu herneyse şuan bana doğru yaklaştığını biliyordum...

Bir iki adım geriledim...Hemen koşmaya başladım.Arkama bakmaktan korkuyordum
Bu her ne ise dost canlısı olmadığı belliydi.
Koridorlarda koşuş sesim yankılanıyordu.

Arkamdan gelen soluma sesi ile daha hızlı koşmaya başladım.İnsan istemsizce koşuyordu.Daha bu şeyin ne olduğunu çözememiştim.Ve ona gücüm ile saldırırsam nasıl tepki vereceğini bilmiyordum.

Ne yapacağım...

diyordu içimdeki ses.Hemen farklı bir koridora saptım.

Koşmaya devam ediyordum.Hemde son süratle.Fakat bu şeyin soluma sesini boynumda hissetmeye başlamıştım.Daha hızlı koşuyordum...

Koş...koş!

O sırada ağzıma yapışan el ve beni tutan kol ile yana sapmıştım.Minik karanlık bir duvar boşluğunda ağzım kapatılmış kolumdan tutulmuş,bir beni tutan kişi bir ben sessizce saklanmıştık.

Kalp atış sesimi kulaklarımda
duyuyordum.Nefes nefeseydim.

Yanımızdan hızla geçen ve bizi farketmeyen koca yaratık ile çok daha fazla korkmuştum

Sonunda etraf iyice sessizleştiğinde beni tutan kişi yavaşça ağzımı açmıştı.

Tuttuğum nefesimi vermenin rahatlığı tarif edilemezdi.

Arkamı döndüm.Karşımda bir kız duruyordu.

"Dikkatli olmalısın."

"Teşekkür ederim..."

Kız serseri tipliydi.Kibardı.Umursamaz ve
yanağındaki minik çizik ile iyice serseri tipli olmuştu.İyi bir dost gibi görünüyordu.
Sevdiği kişileri bırakmayacak biri gibiydi.

Kolumdan tuttu ve beni karşımızdaki odanın içine soktu.Minik masanın altında girmiştik ikimizde.

"Nasıl buraya geldin?"diye sordu etrafı gözleyerek.

"Hapisteydim.Kara lord beni yakalamıştı.
Orada bir çocuk ile tanıştım.Bana yardım etti.Havalandırmadan girdik ve bir odaya çıktık.Sonra garip davranmaya başladı..."

Biraz şaşırmıştı,ama şaşkınlığı uzun sürmedi.

"Adın?"

"Emily."

"Bende Sophie."

Sessiz kalmıştım.

"Tanıştığıma sevindim Sophie.Bu şeylerin ne olduğu hakkında bir fikrin varmı?"

"Açıkçası yok.Ama burada 22 kişiyiz ve bizi tek öldürmek isteyenlerin bu şeyler olduğunu sanıyorum.Burada bizi öldürmek isteyecek birileri olduğuna eminim."

"Bencede..."dedim.

"Birlikte kalmalıyız Emily,birlik olmalıyız.
Birbirimizi koruyabiliriz."

"Haklısın.Birbirimize bu tür korkunç bir durumda destek olmalıyız."

"Evet" dedi gülümseyerek.

Bende ona bir gülümseme attım hemen.

"Sen nasıl geldin Sophie?"

"Bende yakalanmıştım.Fakat ben açık bir havalandırma bularak geldim.Kimse yanıma gelmedi.Sana neden geldi acaba?"

"Bilemiyorum..."

Aramızda bir süre sessizlik oldu.
Oturuyorduk.Kolum biraz kanıyordu.Fakat
acıyı hissetmiyordum.Birisi bana zarar vermeye çalışırsa gücümü hemen kullanırdım ve kendime zarar verdirtmezdim.Sophieden pozitif bir enerji almıştım.

Sessizliği bozdum.

"Şimdi yapacağız?"

"Yola çıksak iyi olur.Aynı yerde kalmamız iyi değil."

Masanın altından çıkmıştık.Koridora çıkmıştık.Sophie elimi tutmuş, koridorda dikkatlice ilerlerken,şimdi koridoru kalp atış sesimiz değil adım seslerimiz almıştı.

♠Bu bölümün şarkısı♠→Day after day