13.MINTIKA

9.Bölüm-Ağlamak ve Gülmek-

Gözlerimi istemeyerek açtım.Kolumdaki acı
ve kulağımdaki çınlama...
Tek duyduğum adımın söylendiğiydi.
Emily...
Gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm abim oldu.Gözlerini bana dikmiş sırıtıyordu.
Neden buradaydı?Neden... Korkarak nefes
nefese kalktım.Abim yoktu.Poker,Albion ve küçük yaratık vardı sadece.

"Yeşil,uyan artık.Güzellik uykunu böldüysek
kusura bakma.Ama hepimiz uyandık ve artık süvariyi bulmalıyız."

"Ne güzellik uykusu sanki ne gördüğümden haberin var..."

"Ne gördün yeşil?"

"Boşver.Neyse yola çıkalım."

İlerlemeye başladık.Diğerlerinden biraz daha yavaş yürüyordum.Biraz ürkek davranıyordum.Arkamdan bir el uzandığı an yüreğim ağzıma geldi. tüylerim diken diken oldu...

"Korkma,Emily.Abinden korkulur mu?"

Gülmeye başladı.İşte o an bir yere kaçmam gerekti.Abime baktım.Ve son sürat koşmaya başladım.Bizimkileri geçmiştim.O an abim önüme çıktı.

"Emily,benden kaçamazsın..."

Poker bana garip garip baktı.Diğerleride...

"Gerçekten onu görmüyor musunuz?Bu bir şaka mı?"

"Onlar beni göremez Emily,bunu biliyorsun.

"Sen bi sus bi kere."

"Emily, hiçbirimiz bir şey görmüyoruz.Yavaş
yavaş aklını kaybetmeye mi başladın?"
Albion bunları bana söylerken sertti.

Bende susmaya karar verdim.Nede olsa bana hiçbir şekilde inanmayacaklardı.
Abim yanımda ilerlerken korkuyordum.Ona biraz uzakta duruyordum.

"Eee Emily, hayatın nasıl?"

Yüzüne baktım.

"Bu aralar hayatım, güneşte eriyen bir kardan adam gibi."

Sessizdi.Bana iyi abi rolleri mi yapıyordu acaba?

"Bana iyi abi rolleri yapma.Beni o gün sen bıraktın ve gene sen bırakacaksın."

"Aslında bu sefer planlarım var.O yüzden seni bırakmıcağım."

Albion bana döndü.Ve sinirli bir şekilde konuşmaya başladı.

"Yeter artık Emily!senin ve hayali arkadaşının konuşmalarını dinlemek istemiyoruz!"

"Ama...ben-"

"Sessiz ol.Sadece sessiz ol!"

Abim albiona baktı.Bende abime.

"Emily,onlar beni göremiyor.Bu yüzden.Yani
canını sıkma.İstiyorsan onun canını sıkabilirim ama."

"Hayır sağol...gerek yok."

Poker albiona baktı.

"Bak dostum.Sesin tekrar yükselirse ses tellerini yerinden sökebilirim. açıkçası bunca olandan sonra Emily'nin yalan söylediğini düşünmüyorum.Sana böyle birşey olsa sana Emily böyle yapmazdı."

Sessizdim.Kaçmak istiyordum.Onların yanında daha fazla durmak istemiyordum.
Sanki onları zorla getirmiştim.Ve onlar bu işi hemen bitirmek istiyordu.
Onlar önümde ilerliyordu.aramızda baya bir mesafe vardı.O an gözümden bir damla yaş geldi.

Sessizdim.Sessizce ağlamam gerekiyordu.
Yoksa bana daha fazla kızabilirlerdi.
Abim yanımdaydı.Ağladığımı fark etti.

"Ağlama Emily,üzülme.Eminim arkadaşın bir anlık sinirle söyledi."

Sessizce ağlamaya devam ediyordum.
Ağlamak istemesemde bunu durduramıyordum.Abim bana bir bez uzattı.
Gözlerimi yavaşça sildim.Zaten üzerimde yeterince yük varken birde albionun bağırması beni üzdü.

Zaten başta kendim çıkmıştım bu yola.
Kalmak istemiyordum onların yanında.

"Abi, sanırım artık burada kalmak istemiyorum."

"Ne?Ne yapacaksın?"

Biraz durdum.Onlar zaten sohbet edip ilerliyorlardı.Bir süre sonra da gözden kayboldular.Yokluğumu anlamadılar bile...

Ormanın içine girdim.Ağaçlardaki karlar
çok güzel gözüküyordu.

Açıkçası onları bırakıp abimle karlı bir ormanda yürüyeceğim aklımın ucundan geçmezdi.

"Mutlu gözüküyorsun."

"Evet mutluyum.Daha iyiyim."

Ormanın derinliklerinde ilerlerken soğuk rüzgar tenime değiyor ve beni ürpertiyordu.

Bir ağacın altına oturduk.Abim bana bir çikolata parçası uzattı.Aldım ve yemeye başladım.

"Şimdiden bil.Planının bir parçası olmayacağım."

Abime ısınmıştım birazda olsa.Ama beni bırakan gene bırakmazmı?

Büyük bir kükreme ile yerimden kalktım.
Ayı diye düşünüyordum.Ama bir kar kaplanı çıktı karşıma.

"Emily,kaç.Daha  güçlerimi tam toparlandım sana yardım edemem."

Kar kaplanı bana doğru yaklaşıyordu.
Gözlerini bana dikmiş kükrüyordu.
Nereye kaçacaktım?Ne yapacaktım?

Kaplan bana kükrerken donmuştum.
Yaklaşıyordu...

    
          🎵🌺Fall out boy - centruies🌺🎵