"So,mahal mo pa ba?'". Hindi ko alam kong saan ko galing yung tanong na yun. Masyado akong hinimasok na yung personal things nya. Pero diba nga friends na kami kaya ok naman siguro kong magtatanong ako. Kasi feeling ko may problema ang babaeng to gusto lang nang kausap.
Hindi man lang sya tumingin sakin tyaka lumagok nang beer. Pati paglagok ang hot nya tingnan? Ang unfair naman ata.
"I don't know. Ang gusto ko lang may makilalang ama si davi. Baka hindi ko sya kayang alagaan. Baka im not enough for him. Baka hahanapin nya yung perfect family na hindi ko kayang ibigay sa kanya. I--I Don't know. All I want is for Davi's future ". Deretsung sagot nya sakin. Kitang-kita ko yung pagmamahal nya sa anak nya. She is a selfish mother to Davi.
"Eh, bakit ayaw mong e fix yung family mo? I think baka pwede pa mag work.". Sincere kong advice sa kanya. Feeling ko naman mahal pa sya nang ama ni Davi parang nasa kanya na kasi lahat eh. Maganda. A good mother to Davi . Almost perfect na anu pang hahanapin nang asungot nyang Boyfriend?
"I tried more times. Pero ayoko na." Bigla syang napatigil sa pagsasalita at tyka biglang nakatanaw sa langit. Alam kong napatulo yung luha nya pero pinipigilan nya lang lumabas. "Pero hindi ko kaya. I can't imagine myself as a single Mom. I know 6 years akong single Mom. Papunta-punta lang sya sa bahay pero hindi ko pa rin kaya. Parang hindi ko k-kaya makita si Davi this broken family. He is not deserved it.". Garalgal na yung boses nya but she maintain calm and stop from verge of crying. Ayaw nyang isipin yung sakit. Pero parang ako yung nasasaktan para sa kanya.
"Pero kaya nya. Kinaya nya yung nararamdaman mo ngayon. Kinaya nyang Iwan kayo". Sincere ko ding sabi. Pero--sarah, minsan talaga napaka-prangka mo din magsalita. Napakamot ako bigla sa kilay ko dahil alam kong masasaktan sya sa sinabi ko. Pero wala e, nasabi ko na.
Dun na nga sya umiyak. Dun na nga nya binitawan yung luha nya na alam kong kanina nya pa pinipigalang umiyak. Yan na nga sinasabi ko sarah eh. Yung bibig mo kasi eh. Totoo naman kasi, dapat kayanin nya. kaya nga nung asungot nyang boylet eh.
Hindi ko alam kong yayakapin ko ba sya para tumigil na sya sa kakahikbi pero pinilit ko ang sariling hayaan syang umiyak. Baka isipin nya hindi ako naging totoo sa sinabi ko. Naging pranka lang ako.
"I-im sorry. " Sabi nya na may ngiti na sa labi nya Napapunas sya nang luha nya tyaka pinilit ngumiti.
Naaawa ako sa kanya. Kitang kita ko kasi yung sakit na kinikimkim nya.
"Im sorry din." Sabi ko din. Napakamot ulit ako sa kilay ko na hindi naman makati dahil napaiyak ko yata yung magandang kapitbahay ko.
"No. Thank you sarah. Tama ka. Kaya nya nga diba? Kaya nya ngang makita si Davi na walang amang kasama ako pa kaya? Syempre kakayanin ko to para sa anak ko. I try.". Ngumiti sya sa sinabi nya. Ngiting tinatanggap nya yung advice ko.
Akala ko sasampalin na ako eh. Napangiti na din ako. Sya naman itong napatawa dahil ang arte-arte daw nya ngayon pa sya iiyak. Eh sa dami-dami nang dinaanan nya sa buhay na mag-isa lang.
"Ikaw friend, hindi ka ba malungkot dyan sa bahay mo?Mag-isa ka lang. Mag-asawa ka na. Im free, pwede ako.. ". Sabay kindat pa nya sakin. Napangiti ako sa suggestion nyang yun ah. Minsan talaga hindi ko sya maintindihan eh. Crush ba ako nang babaeng to?
"Loko ka. Pero nah. Sanay na ako. Actually sanay akong mag-isa. Im Introvert kind of person, yung energy ko yung mapag-isa ako." Seryoso kong sagot tyaka ako napatingin sa kanya.
"Sorry friend ha. Gusto mo palang mapag-isa nakakahiya naman sayo.". Tatayo na sana sya pero bumalik din sa pag-upo at tyaka napahalakhak sa tawa.
BINABASA MO ANG
It's Not Easy Letting Go
Fanfiction"Tama na,hindi ko na kaya! tama na, nasasaktan na ako! Sobrang mahal kita at di na kita kayang pakawalan pa" Hindi ko kayang nakikita syang umiiyak pero mas hindi ko kakayanin ang mga sinabi nya. Hindi ko alam kong maiiyak ba ko o matutuwa. Dahil ay...
