Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.6ο•||

Θεοφανίας POV

Μπήκαμε στο σπίτι του και μιλάμε ΟΥΑΟΥΥΥ..
Το παιδί πρέπει να έρθει να διακοσμήσει και το δικό μου σπίτι.
Είναι απλά υπέροχο.
Αν ο άνθρωπος έχει γούστο ρε παιδάκι μου..

<< τι κοιτάς έτσι? >> είπε σχεδόν γελώντας με τις εκφράσεις μου.

<< έχεις υπέροχα διακοσμημενο το σπίτι σου, καλύτερο και από το δικό μου>>

<< χάχα είδες γαματο γούστο που έχω>> είπε περήφανος και πήγε στη κουζίνα.

Εγω τον ακολουθησα και κάθισα σε μια ψηλή καρέκλα.
Άρπαξε μια φέτα ψωμί του τοστ και άλειψε μερέντα..
Σηκώθηκα όρθια και πήγα κοντά στο πρόσωπο του που ήταν ακόμη καλυμμένο..

<< πάντως αν έχεις και τέτοιο γούστο και στις γυναίκες είσαι σε πολύ καλό δρόμο>> είπα αισθησιακά και άρπαξα τη φέτα με τη μερεντα που είχε στο χέρι του και άρχισα να τη τρώω.
Είχε μείνει ακίνητος και με κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω, του έβγαλα παιχνιδιαρικα τη γλώσσα και πηγα στο σαλόνι.

Κάθισα στον καναπέ και μετά από λίγο ήρθε και αυτός και κάθισε δίπλα μου..

Μυρισα τον εαυτό μου και αναρωτιόμουν πως ο άνθρωπος δεν πέθανε από τη μπόχα.
Σκυλοβρωμαωωωω
Όχι ότι μετά από πορεία μυρίζω λεβάντα αλλά τόσο πολύ ρε παιδάκι μου.. Πωπωπω..

<<εμμ.. Τολη? >> είπα και γύρισε να με κοιτάξει..

<< έγινε τίποτα? >>
<< όχι όχι απλά, υπάρχει περίπτωση να μπορώ να κάνω ένα μπάνιο? >>

<< φυσικά, έλα μαζί μου>> είπε χαμογελαστός και σηκώθηκε όρθιος και τον ακολουθησα.

Πήγα στο δωμάτιο του και δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από άφησες με γυμνές..

Αντρές.. Αντρες.

Εξισε αμήχανα το σβέρκο του και με κοίταξε..
<< don't worry, έχω δει και χειρότερα>>

<< ορίστε η πετσέτα σου>>
<< μπορείς να μου δώσεις και μια πιο μεγάλη? Εκτός και αν θες να βγω γυμνή από το μπανιο>>

<< α..ε..εμμ ν..ναι>>ειπε τραυλιζοντας και εγώ γέλασα
Αφού μου έδωσε την πετσέτα μπήκα στο μπάνιο και αυτός πήγε κάτω.

[...]
Ωραιο μπανακι έκανα.
Τώρα μυρίζω σαν το σαμπουάν του.
Δηλαδή υπέροχα.
Έβγαλα από το σακίδιο μου ένα σουτιέν και ένα εσώρουχο μαύρο δαντελωτό και κάθισα μπροστά στον καθρέφτη.

Έφτιαξα λίγο το makeup μου και βγηκα στο δωμάτιο.
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου στου οποίου την οθόνη ήταν γραμμένο το όνομα του Στεφάνου.

Άνοιξα γρήγορα τη μπαλκονοπορτα για τη βεράντα του δωματίου και βγήκα έξω και το σήκωσα..

<< Στεφανακο μου? >>
<< τι κάνεις μικρή μου? >> ακούστηκε η ταλαιπωρημενη φωνή του
<< πως αισθάνεσαι καρδιά μου? >>
<< πονάω λίγο αλλά είμαι καλύτερα, σε ευχαριστώ μου έσωσες το τομάρι. Ένιωθα ότι δεν θα άντεχα άλλο ξύλο και θα εμένα στον τόπο >>
<< Μη λες τέτοια ρε βλακα, μια χαρά θα ήσουν, λοιπόν Στεφ μου θα σε κλείσω γιατί ακούγεσαι πολύ κουρασμένος και θα έρθω να σε δω αύριο, ναι καρδιά μου? >>
<< εντάξει, καληνύχτα μωρό μου>>

Είπε όσο μπορούσε πιο γλυκά και το έκλεισε.
Μπηκα μέσα με ένα χαμόγελο και μια ανακούφιση που ο Στέφανος είναι καλά και τότε είδα ενα ζευγάρι ματιά..
Και συγκεκριμένα ένα ζευγαρι μάτια να με κοιτάνε γουρλωμένα..

Φιλάκια🌹