Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.36ο•||

Άνοιξε την πόρτα μια όμορφη κυρία γύρω στα σαρανταπέντε.

Πολύ όμορφη.

No wonder γιατί βγήκε όμορφος και ο Αρης.

<<αγόρι μου>> αναφώνησε και αγκάλιασε τον Αρη.

<<γειά σου και σενα μαμα>> είπε ο Αρης γελώντας

<<αχ αγόρι μου δεν ξέρεις πόσο μου έλειψες>> είπε και έσπασε την αγκαλιά

<<και εμενα>> είπε ο Αρης και το βλέμμα της μητέρας του έπεσε πάνω μου

<<γκχμ μαμά αυτή είναι η Θεοφανία, η κοπέλα μου>> είπε ο Αρης χαμογελώντας και η μητέρα του με κοίταξε ανέκφραστη εξεταστικα από πάνω μεχρι κατω.

Νταξει πάει δεν με συμπάθησε από τώρα!

<<μα τι όμορφη που είναι >> αναφώνησε χαρούμενη και με αγκάλιασε

Είχα μείνει κάγκελο για λίγο αλλά ανταπέδωσα

Ο Αρης έπνιξε ένα γελακι με την έκφραση μου.

<<ελά μέσα ομορφιά μου μη κάθισε έξω>> είπε και με έσπρωξε μέσα

Μας πήγε στο σαλόνι και εκεί είδαμε τον πατέρα του.

<<αυτή είναι η νύφη?>> ρώτησε τον Αρη και εκείνος ένευσε γελώντας ενώ εγώ κοκκίνισα

Da fuck από ποτέ κοκκινίζω?

<<πάλι καλά πήρες το υπέροχο γούστο μου γιε μου>> είπε και γέλασα

<<σας ευχαριστώ πολύ για τα κοπλιμέντα, χαίρομαι που σας γνωρίζω, είμαι η Θεοφανία, η κοπέλα του καζανοβα γιου σας από δω>> είπα και όλοι γέλασαν

<<χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω κόρη μου, εγω είμαι ο Μάκης, ο πατέρας του καζανοβα και από δω η μητέρα του, Αλικη>> ειπε

<<αχ καλέ ξέχασα να συστηθώ>> είπε η κυρία Αλικη

<<δεν είναι η πρώτη φορά γλυκιά μου>> είπε και της χάιδεψε τον ώμο ενώ εκείνη τον χτύπησε στο στερνό

Χαμογέλασα στην εικόνα τους.

Μα τι αγαπημένο ζευγάρι?

Και εγώ πίστευα πως ο χρόνος αλλοιώνει τα συναισθήματα, αλλά από τι φαίνεται αυτή η φράση καταρρίπτεται ορισμένες φορές.

<<να καθίσουμε παιδιά μου? >> ρώτησε ο κύριος Μάκης και αφού νευσαμε θετικά καθίσαμε στο τραπέζι.

<<κορίτσι μου τι να σου βάλω?>> ρώτησα η κυρία Αλίκη

<<λίγο λευκό κρασι>> είπα και μου έβαλε στο ποτήρι.