Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ. 5ο•||

Είχαν φάει πολλοι μολότοφ στο κεφάλι και αρκετά δακρυγόνα από την ομάδα μου και είχαν αρχίσει να φεύγουν.
Έκανα έναν κύκλο για να δω αν είχε μείνει κανείς.
Εκεί που είχα σιγουρευτεί ότι είχαν φύγει όλοι το μάτι μου έπεσε έξω ακριβώς από ένα στενάκι.
Ήταν ένας μπάτσος και είχε ανέβει πάνω σε κάποιον τον χτύπαγε.

<< ΦΥΓΕΤΕ.. ΤΩΡΑ>> έδωσα διαταγή στους άλλους και αρχίσανε να τρέχουν και χάθηκαν στα στενάκια.

Κοίταξα καλύτερα το πεσμένο αγόρι..

Στέφανε?

<< ΣΤΕΦΑΝΕΕ>> φώναξα και έτρεξα προς εκείνον.

Τι να πάρω τι να πάρω.
Γαμα το για αυτό εκπαιδευτηκα.
Πήρα φορά και όπως ήταν πεσμένος πάνω στον Στέφανο του φωναξα..

<< Ε ΣΚΥΛΕΕΕ>> φωναξα στον μπάτσο και σήκωσε το κεφάλι του.
Έτρεξα και η σόλα των παπουτσιών μου έγινε ένα με τη μούρη του.
Έπιασα το κεφάλι του Στεφάνου και σκεφτόμουν τι να κάνω.
Για καλή μου τύχη σταματησε μπροστά μας ένα μαύρο τζιπάκι και βγήκε από μέσα ο Αλεξ.

<< βάλτον μέσα και φυγε>> απαίτησα.
<< και εσύ? >>
<< άσε με εμένα Άλεξ προέχει ο Στέφανος και πρέπει να τελειώσω κάτι>> χωρίς άλλη αντίρρηση έπιασε από τους ώμους τον Στέφανο και τον έβαλε μέσα και φύγανε.

Αφού ελευθέρωσα έναν αναστεναγμό ανακούφισης γύρισα το κεφάλι μου και πήγα και καθισα πάνω στη κοιλιά του σκύλου.

<< σαρεσει πολύ να δέρνεις ατομα σαν εμάς για να βγάζεις τα βρώμικα λεφτά σου? Ε λοιπόν θα κάνω το ίδιο αλλά όχι για λεφτά >> είπα και του έχωσα αρκετές στα πλευρά και το πρόσωπο.

Είπα να μη σκοτώσω κάποιον σήμερα.
Σηκώθηκα και σκούπισα από το κούτελο μου τον ιδρώτα μου..

<< ΠΡΌΣΕΧΕ!! >> ακούστηκε μια φοβισμένη και πανικοβλημενη φωνή και γύρισα να δω έναν άντρα ντυμένο στα μαύρα να τρέχει κατά πάνω μου..

Ακούστηκε πυροβολισμός και το επόμενο δευτερόλεπτο βρισκόμουν μέσα στο στενάκι πεσμένη στην αγκαλιά αυτού του άντρα.

Με βοήθησε να σηκωθω

<< Τώρα τρέχουμε >> είπε αποφασιστηκα και αφού μου έπιασε το χέρι αρχίσαμε να τρέχουμε στα στενά τον Εξαρχείων μέχρι που βρεθήκαμε σε ένα μαύρο αμάξι και μπήκαμε μέσα..
Πάτησε γκάζι και φύγαμε σφαίρα..

Έριξα το κεφάλι μου πίσω και άρχισα να ανασαίνω βαριά.

<< είσαι καλά? >> ρώτησε χωρίς να πάρει τα μάτια του από τον δρόμο.

<< όχι αλλά θα γίνω, σε ευχαριστώ πολύ έσωσες τον κωλο μου εκεί πίσω>>είπα και του ξέφυγε ένα γελακι..

<< δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς>>
Είπε με ένα χαμόγελο..

<< μπορώ να μάθω το όνομα του άνδρα που μου έσωσε τη ζωη ή δεν γίνεται? >>

<< Τολης>>

Άρης POV
Προφανώς και είπα ψέμματα για το όνομα μου.
Αν μάθει ποιος είμαι θα με μισήσει παραπάνω..
Δεν θα της το πω.. Προς το παρών τουλάχιστον.

<< που παμε? >> ρώτησε με την απαλή και κουρασμένη φωνή της.

<< σπίτι μου, είναι ασφαλές και δεν θα μας ακολουθήσουν>> απάντησα με σιγουριά.

<<ωραία >> είπε και αφού πήγε πίσω το κάθισμα ξάπλωσε..

Τι να πρώτο κοιτάξω?
Τον δρόμο για να μη τρακαρω ή αυτό το θεϊκό κορμί της που με καλεί?
Δύσκολες επιλογές μας βάζει η μικρή Θεοφανία..

Της έριχνα μερικές κλέφτες ματιές ελπίζοντας να μη με δει..

<< καρφωνεσε πολύ όμορφε>>είπε και μου ξέφυγε ένα γελακι..

<< γατούλα είσαι>>..
<< χαχαχα είδες!>> είπε με ναζί..

Φτάσαμε έξω από το σπίτι μου και βγηκαμε από το αμάξι.
Ξεκλείδωσα το διαμέρισμα μου και και μπήκαμε μέσα..

Χρόνια Πολλά αγάπες μου!❤
Φιλάκια🌹