Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.14ο•||

Δύο μέρες αργότερα

Έχουν περάσει δύο μέρες από τότε που χτύπησε η Ρου.

Δεν έχει ξυπνήσει ακόμα.

Ο γιατρός είπε ότι είναι σε κόμμα και δεν ξέρουμε πότε θα ξυπνήσει.

Δυο μέρες δεν έχω φύγει από το πλάι της, ούτε φαΐ ούτε τίποτα.

Τι να κατέβει?

Χτύπησε η πόρτα και μπήκε μέσα ο Άρης.

Ο άλλος από δω δεν έχει αφήσει το πλάι μου ούτε για λίγο.

<< Θεοφανία πρέπει να φας κάτι! Μη παίζεις με την υγεία σου! >> είπε ανήσυχος

<< μπάτσο άσε με ρε αγόρι μου, δεν έχω όρεξη, σταμάτα να ασχολησε μαζί μου επιτέλους. >>απάντησα αγανακτισμενη

Μετά από το φιλί στο ασανσέρ έχω αρχίσει να τον αποφεύγω.

Δεν θέλω να μπλέξω.

Δεν το πιστεύω ότι έδειξα πόσο αδύναμη μπορώ να γίνω σε ένα αστυνομικό.

<<είναι αδύνατο! >> απάντησε
<<σε παρακαλώ..>> απάντησα με σπασμένη φωνή και εκείνος αφού με κοίταξε με θλιμμένο πρόσωπο βγήκε έξω.

Το κινητό μου χτύπησε και το σήκωσα.

<<μμ? >> μουγκρισα ακεφη.

<<καημενουλα Ρου και τη συμπαθούσα>>

<< Νίκο, διαολε θα το πληρώσεις πολύ ακριβά αυτό! Τι στο διάολο θες? >>
<<εσένα! >>
<< αν θες εμένα τότε σταματά να πληγώνεις τα άτομα μου! >>
<<μωρό μου, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να νιώσεις όπως ένιωσα εγώ όταν με χώρισες! >>
<< Έχουν περάσει δύο γαμημενα χρόνια, ξεπέρασε το επιτέλους γαμω το φελεκι μου! Εξαιτίας σου έφυγε ο Δημήτρης! Έτσι και φύγει και η Ρου σου ορκίζομαι ότι μέχρι να σε σκοτώσω θα σου κάνω τη ζωή ΚΌΛΑΣΗ ΠΑΛΙΌ ΠΑΠΑΡΑ. >> φώναξα

<<τα λέμε σύντομα μωρό μου! >>
αυτή ήταν η τελευταία του πρόταση πριν το κλείσει.

Τι σκατα θέλει τώρα!?

Θέλω κάποιον τώρα..

Κάποιον που μπορώ να βασιστώ.

Κάπου να ξεσπάσω..

Τολη!

Πληκτρολογησα το νούμερο του και το κάλεσα.

Άρης POV

Πήγα σπίτι να ηρεμισω.

Γιατί με αποφεύγει γαμωτο.