Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.24ο•||

Δύο βδομάδες αργότερα

Έχουν πέρασε δύο βδομάδες που τα έχω με τον Άρη και τα πάμε αρκετά καλά.

Φυσικά έχουμε συχνά καυγάδες.

Όχι συχνά, βασικά κάθε μέρα!

Μα εγώ φταίω που το παιδί είναι χαζό?

Τι να κάνω έπεσα εγω η πανέξυπνη και πανουργα σε ένα ζαβό.

Που τέτοια τύχη!

Κορίτσια συγγνώμη που σας τον πήρα!

Αλλά μην ανησυχητε υπάρχουν πολλοί ηλιθιοι εκεί έξω.

Θα κάνετε και εσείς την τυχη σας.

Μπορεί να μην είναι μουναροι ηλιθιοι, όπως ο δικός μου, αλλά σας εγγυομαι πως κουβαλούν τεράστιο ποσοστό βλακειας!

<<ΡΕ ΆΡΗ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΦΤΑΊΩ ΕΓΏ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΈΠΕΣΕ>> φώναξα για πολλοστή φορά καθώς μπήκαμε στο σπίτι.

<<Α ΝΑΙ? ΚΑΙ ΕΣΎ ΤΟΥ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕΣ>> φώναξε πισω

<<ΆΡΗ ΕΊΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ? Ο ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΣ ΜΟΥ ΈΦΕΡΕ ΤΟΝ ΚΑΦΈ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΜΕ ΈΝΑ ΧΑΜΌΓΕΛΟ ΑΦΟΎ ΧΑΜΟΓΕΛΟΎΣΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ! ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΔΕΣ ΤΟ ΦΛΕΡΤ. ΑΝ ΚΆΘΕ ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΎΣΕ ΜΕ ΦΛΈΡΤΑΡΕ ΘΑ ΕΊΧΑ ΈΝΑ ΧΑΡΈΜΙ ΑΠΌ ΠΊΣΩ ΜΟΥ>> ξαναφωναξα πιο δυνατά αυτή τη φορά.

<<ΚΑΛΆ ΤΟΤΕ ΜΗΝ ΝΕΥΡΙΑΖΕΙΣ ΌΤΑΝ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΆΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΚΆΠΟΙΑ>> είπε

<<Αγορίνα μου εγώ δεν νευριαζω επειδή σου χαμογελάνε, νευριαζω γιατί ενώ βλέπουν πως είμαι δίπλα σου σε κοιτάνε με πονηρό ύφος και σου αφηνουν το τηλέφωνό τους. Μη με βγάζεις ζηλιάρα τωρα>> είπα πιο χαλαρά αυτή τη φορά

<<καλά ότι πεις! >> απάντησε αδιάφορα.

<<ΝΑΙ ΌΤΙ ΠΩ >> φώναξα και ανέβηκα στο δωμάτιο εξοργισμένη.

Τώρα όχι, έχω εγώ άδικο?
ΕΓΏ?

Ξάπλωσα θυμωμένη στο κρεβάτι και πήρα τηλέφωνο την Ρου.

ΝΑΙ ΠΑΙΔΙΆ Η ΡΟΥ ΜΟΥ ΞΎΠΝΗΣΕ ΠΡΙΝ ΜΙΑ ΒΔΟΜΆΔΑ ΑΠΌ ΤΟ ΚΟΜΜΑ!

Έχει δυστυχώς πολλά εγκαύματα που με τον καιρό θα αναρρωσουν αλλά θα αφήσουν σημάδια.

Flashback

Καθόμουν στο κρεβάτι με τον Άρη και μόλις είχαμε τελειώσει τον δεύτερο γύρο.

Το κινητό μου χτύπησε και το σήκωσα.

<<παρακαλώ?>>
<<γειά σας η δεσποινίς Θεοφανία Καλογήρου?>>
<<η ίδια ποιος είναι?>> είπα και ο Αρης με κοίταξε περίεργος