Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.19ο•||

Βγήκα εξω απο το μπαρ τρέχοντας και το σημείο ήταν γεμάτο με αστυνομικούς.

Λογικά θα κάλεσε μονάδα ο Ιάσωνας.

Την ίδια στιγμή ένας άντρας έμπαινε με χειροπέδες σε ένα από τα περιπολικά.

Με κοίταξε με δολοφονικό αλλά και πονηρό ύφος.

Σαν να σκάρωνε κάτι αλλά είναι αδύνατο μιας και είναι δεμένος.

Λογικά ήταν μπλεγμένος με αυτόν τον Νίκο.

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα την Θεοφανία να κάθεται στο πάτωμα και τον Ιάσωνα δίπλα της να της πιάνει τον ώμο.

Από ποτέ απέκτησε αυτός τόση οικειότητα?

Δεν καταλαβα!

Γνωρίζονται και από χθες!?

Βασικά ναι!
Είναι περασμένες δώδεκα!

*facepalm*

Περπάτησα προς το μέρος τους.

<<επ γειά σου Άρη τι λέει? >> είπε κεφάτος ο Ιάσωνας

<<καλά εσ-... Θεοφανία το πρόσωπο σου! >> είπα ανήσυχος αντικριζοντας μια μεγάλη μελάνια

<<θα έχει φύγει σε λίγες μέρες! >> απάντησε

<<ποιος το έκανε? >> ρώτησα νευριασμενος

<<ο τυπάς που τον πάνε μέσα >> απάντησε ο Ιάσωνας αναφερόμενος στον άντρα που είδα πριν.

Έκανα τα χέρια μου μπουνιές και άρχισα να περπατάω προς το περιπολικό που ήταν εκείνος αλλά ένα χέρι με σταμάτησε.

<< ε ε ε Άρη ήρεμα είμαι καλά, είναι απλά μια μελανια μη κάνεις έτσι!>> είπε γλυκά

<<μα.. >> πήγα να πω αλλά έβαλε το δάχτυλο της στο στόμα μου.

Κρατήθηκε από τον ώμο μου και έβαλε το άλλο της χέρι στο πλευρό της,καθώς μορφαζε από πόνο.

Εσπρωξα το χέρι της από εκεί και σήκωσα το μπλουζάκι της.

<<ναι και την επόμενη φορά αν έχω χτυπήσει στο μ@υνι μου μη ξεχάσεις να μου βγάλεις και το στρινγκ>> είπε ειρωνικά

ΚΟΊΤΑ ΔΩ ΆΤΟΜΟ!

ΈΧΕΙ ΧΤΥΠΉΣΕΙ ΚΑΙ ΚΆΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΡΩΝΕΎΕΤΑΙ.

Την κοίταξα με ένα νευριασμενο βλέμμα.

<<ΑΥΤΌ ΕΣΎ ΤΟ ΛΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΊΠΟΤΑ? >> φώναξα.

<<κοίτα σε σύγκριση με άλλα όντως είναι τίποτα! >> απάντησε χαλαρή

Τα μάτια μου εστίασαν στην μεγάλη γρατζουνιά με αίμα.