(Unicode)
(1)
သူက ငှက်ကလေးနဲ့ တူတယ် ။
ကိုယ်လိုရာကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် အချုပ်အနှောင်မရှိ ပျံသန်းသွားနိုင်တဲ့ ငှက်ကလေး.. ။
"ချီးပဲ....အဲ့အဘိုးကြီး မြန်မြန်သေသွားရင်ကောင်းမယ် ...."
"အိုးဟိုး...ကြမ်းလှချည်လား..."
ဒါက ဂန်နမ်ရဲ့ ကလပ်တစ်ခုထဲမှာ ဖြစ်တယ် ။ လင်းလိုက်မှိန်လိုက် မီးရောင်တွေနဲ့ ခပ်ကျယ်ကျယ် သီချင်းသံတွေကြားမှာ ကနေကြတဲ့ သူတွေ ။ မူးလို့ပဲဖြစ်ဖြစ် တမင်တကာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အသားချင်းထိလိုက် ခွာလိုက်နဲ့ မသိမသာ ဇာတ်လမ်းရှာနေကြတဲ့ သူတွေ ။ ဒီလိုလူတွေနဲ့ မဆိုင်ဘဲ ကလပ်ရဲ့ ချောင်ကျကျ ခုံတစ်ခုမှာ ထိုင်နေတာကတော့ ပတ်ချန်ယောလ်နဲ့ သူ့ရဲ့ သောက်ဖော်သောက်ဖက် အိုဆယ်ဟွန်း ။
"ငါ့ကို ခွေးလိုနွားလိုခိုင်းပြီး နောက်ဆုံး သူ့သမက်ကို တင်သွားတာ ...ဘိုးတော်ကို တစ်သက်မကျေဘူး ...တောက်!"
ချန်ယောလ်က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ ဖန်ခွက်ကို ဆွဲယူပြီ အားရပါးရ မော့သောက်ပစ်လိုက်တယ် ။ လည်ချောင်းထဲ ပူဆင်းသွားတဲ့ အရက်ရှိန်က သူ့ကိုပိုပြီး အာသွက်လျှာသွက်ဖြစ်အောင် တွန်းအားပေးနေသလိုပဲ ။ ဆယ်ဟွန်းကတော့ ဘေးမှာအရက်တစ်ခွက်နဲ့ ခြေချိတ်ထိုင်ရင်း ဘာမှမပြောဘဲ သူ့ကိုကြည့်နေတယ် ။
အခုသာ ဒီလိုပြောနေတာ ။ မနက်ဖြန်ကျရင် ဘာမှမဖြစ်သလို သူ့အထက်လူကြီးရဲ့အောက်မှာ ရိုရိုကျိုးကျိုးနဲ့ အလုပ်ပြန်လုပ်မှာ ဆယ်ဟွန်းမသိတာကျလို့ ။
"ငါတစ်သက်လုံး သူခိုင်းသမျှ လုပ်လာပေးတာပဲကွာ ....ဘယ်တော့မှ ငါ့ကို ရာထူးတိုးပေးပြီး အေးအေးဆေးဆေးနေခိုင်းမှာလဲ..."
ချန်ယောလ်က ငိုသံပါကြီးနဲ့ ပြောလာတော့ ဆယ်ဟွန်းက စားပွဲပေါ်က တစ်ရှူးဘူးကို အနားဆွဲယူပြီး ကမ်းပေးတယ် ။ အဲ့ဒီ့အခါ ချန်ယောလ်က ဆယ်ဟွန်းရဲ့မလိုအပ်တဲ့ ရက်ရောမှုကို ခေါင်းခါငြင်းလိုက်ရင်း လက်ထဲက အရက်ကိုပဲ မော့သောက်လိုက်တယ် ။ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ပျော်ရအောင် ကလပ်ကို ခေါ်လာကာမှ အရက်ပဲ ထိုင်သောက်နေတဲ့ ချန်ယောလ်ကို ဆယ်ဟွန်းဘယ်လို နားချရမလဲ စဥ်းစားနေပေမဲ့ ချန်ယောလ်က ကချင်မဲ့ပုံလည်း မပေါ်ဘူး ။
