Ve Sen Geldin

Yalnızlığım

Kulağa korkutucu gelebilir ama alıştığım tek şeyimdir yalnızlığım. Herkes çekip gitse bile o asla bırakmaz beni. Her saat benimle birlikte olur, her anımı benimle paylaşır her halimden anlar. Etrafımda kimse olmadığında da, yanı başımda  öylece durur bekler beni hep. Kimseyi sevmemi istemez yalnızlığım belki kıskandığımdan,belki de dönüp dolaşıp ona kalacağımdan.                       Yalnızlığımı seviyorum, her biten sevgiden sonra ona dönüyorum, gittiğim her an beni ilk günkü gibi karşılıyor ve biliyordum böyle olacağını der gibi bakıyor. Ve ben yalnızlığımı seviyorum bağlanmayın beni üzeceğini söylecek kadar cesur, üzdüğümde ise beni dinleyebilecek kadar sessizdir benim çünkü o. Ben yalnızlığımı yine yüz üstü bırakmak istiyorum,
her ne kadar iyi bir dost olsa da kim bir ömür yalnızlılığıyla baş başa kalmak ister ki? Seni her dakika, her saniye dinleyen kir üretemeyen, seni kısır bir döngünün içine iten yalnızlık. İnsan ne kadar dayabilir ki sadece on ama hiçbir  yaşamaya? Ben uzun bir süredir dayanıyorum, terapi gibi len yalnızlık bir zaman sonra depresyon etkisi yaran bende. Yalnızlığınızı sevin ama ona bağlanmayın. Ya da ne var aslında biliyor musunuz? Bağlanın. Bu hayatta herşeye bağlanıyoruz ve bırakıp gidiyor yine bizi yalnızlığa, yalnızlığımıza kalıyoruz. Bu sefer de ona kalmadan baştan bağlanalım. Zaten hepimiz defalarca kalabalıklar içinde bile yalnız olduğumuzu söylemiyor muyuz? Demek ki bağlı olduğumuz duygudan bağımsız bir hayata devam edebiliyoruz. Onun var olduğunu kabul edip, hiç yokmuş gibi yaşayabiliyoruz. ANLAMAYACAKSINIZ Var olmakla kaybolmanın tam ortasındayım şimdi bunca kalabalığın ortasında beni bu kadar yalnızlaştıran ne ki? Anam, babam, vatanım, sevdiğim yok sanki, bu öyle bir serzeniş ki,hiç olmamışlar gibi... Koskoca dünyada bir başıma kalmışım Üstüme de o dünya yıkılmış misali. Ne zaman birisi yüzümü güldürecek desem, çıkıp bir yerlerden ansızın gelir ve beni bulur yalnızlığım. İşte bu yüzden bıkmışlığım, yılmışlığım. Anlatsam da anlatılmıyor işte bir başıma kalmışlığım. Ne dersem diyeyim, bitmiyor işte canıma susamışlığım, yakamdan düşmeyen yalnızlığım, sigaramdan kül olup dökülen yaşlarım, bitmiyor, bitmedi, bitmeyecek işte alev alev yan- mışlığım. Gülen yüzümün ardındaki maskem, kocaman ve sahte kahkahalarım. Gözünüzün önünde ölüyorum görmüyor musunuz? Sessiz feryatlarımı sahiden hiç mi duymuyorsunuz? Dokunsanız geçecek belki neden hiç dokunmu- yorsunuz? Kanayan yaramı neden hiç sarmıyorsunuz? Elimden tutsanız yeniden kalkabilirim ayağa, neden tutmuyorsunuz? En zor günlerinizde ben hep yanınızdayken siz niye beni bu yalnızlığa terkediyorsunuz? Ama dank etti kafama artık, beni zaten hiç anlamadınız, anlamıyorsunuz ve anlamayacaksınız...
Ben en iyisi en iyi bildiğimi yapıp içime atmaya devam edeyim, 
sahi sizde mi ağlanacak halime gülüyorsunuz?