Always Miss Number 2 [On Going]

CHAPTER 9.2 - I Thought It Was My Worst Birthday Ever

FAITH’S POV

Narating kami sa isang place which is a garden. Tago ang lugar na ito at walang kahit na sinong may alam sa lugar na ito. It is a place that I can call mine. Yes this mine nabili ko na ‘to ever since I saw this place accidentally hinanap ko na ang may-ari nito at binili and I developed to a beautiful garden. I bought this place through my savings. Mayaman naman sila Dad and Mom kaya hindi nila pinapakialaman ang savings ko kung san ko ginagastos. Walang kahit na sinong nakakapunta dito kundi ako lang dahil it has a gate na ako lang din ang may susi.

Ngayon ko lang dinala si Kelvin dito dahil sa tingin ko makakatulong sa kanya ang lugar na ‘to ngayon sa kung ano man ang pinagdadaanan niya. I am more than willing to share this place to the person who I love the most.

“Nasan ba tayo? Hindi pamilyar ang place na ‘to sa akin ah.” Nasa harap kami ng gate at nakikita ko ang mata niyang punong puno ng katanungan parang ganito oh. (??_??) hahaha!!

Binuksan ko ang gate at pumasok kami sa loob and there he saw the place and I saw him smiling.

“Paano mo nalaman ang lugar no ‘to? It’s a beautiful and very peaceful place Faith.”

Ngumiti lang ako at sinabing… “It’s my place Kelvs! It’s my sanctuary.”

“It’s yours?”

“Yes.”

“Ngayon mo lang ako dinala dito. Matagal na ba ‘tong lugar na ‘to?”

“Matagal-tagal na rin… Tara sa Gazebo para makita mo ang kabuuan ng lugar.”

Hinila ko siya papunta ng gazebo. Nasa mataas na place kasi ang gazebo,  where you can see the whole place

Nang makarating kami sa gazebo, walang nagsalita sa amin were just looking at the place.. it’s a long silence.. and I’ve desided to break it.

“What can you say? Masmaganda ang view di ba?”

“Bakit mo ako dinala dito sa place na ‘to Faith? I can see that no one are allowed here except from you of course.”

“We’ve been friends for years and ngayon ko lang ishashare ang lugar na’to sayo because I am thinking that maybe this place can ease the pain you are feeling right now. Ang lugar ‘to, ito lang ang tanging nagiging kakampi ko sa lahat ng oras, pagwala si kuya, pag wala si Cindy, at pagwala ka, dito sa lugar na ‘to ang hingahan ko sa lahat ng problema ko at ang lugar na ito ang saksi sa lahat ng luha at sakit na naranasan ko. Kung makakapgsalita lang siguro ang lugar na ‘to magrereklamo na siya dahil puro na lang problema ko ang kinekwento ko sa kanya.  Kelvs, kahit hindi ka nagsasalita at kahit na ngumiti ka sa harap ko nagyon alam ko nasasaktan ka. I don’t know the reason but I  know you so well kaya alam ko kung anong nararamdaman mo ngayon. I am more than willing to share this place to you.”

Hindi siya nagsalita after ng napakahaba kong speech! He was just looking at the place. Ngayon wala akong expression na makita sa mukha, its just a blank, emotionless Kelvin that’s all I can see. I guess he doesn’t need me at this moment but he definitely needs this place. So I decided to leave.

“Kelvs I have to go. You don’t need me here. Gawin mo lahat ng ginagawa ko dito, sumigaw ka ng sumigaw, iiyak mo lahat ng luhang kaya mong iiyak hanggang sa mawala o mabawasan man lang ang sakit na nararamdaman mo ngayon.”

Tumalikod na ako at magsisimula na sanang maglakad pero muli niya akong hinarap sa kanya at niyakap ng mahigpit, masmahigpit kesa sa yakap niya sa akin kanina but this time he is not crying and he said….