My Tazgy (COMPLETED)

Chapter 37

Tinahak ko Ang daan pabalik nang condo ko. I don't want to go anywhere. I don't want to go back to Dad's house. I don't want to go to a bar. I don't want to go somewhere far.

Sa condo ko nanaman ako. Pity that place. Palagi na lang siyang saksi sa mga malulungkot na araw ako. Siya Yung saksi sa bawat iyak na pinakawalan ko. Siya Yung saksi sa bawat sakit na naranasan ko. Hindi ko Alam Kung meron pang katapusan tong sakit na nararamdaman ko. Hindi ko alam. Wala nanaman akong Alam....

I know Tatang is still alive. Hindi ako naniniwala na patay na siya. Siguro Hindi lang siya Makita ni Daddy. Siguro ayaw Lang talagang mag pakita ni Tatang. But it doesn't mean that he's dead. He may be gone but he's not dead.

Maybe he is just somewhere... Living a  simple life. Living a normal life. Yung malayo sa syudad. Yung malayo sa gulo.

Yes. Maybe Yan Yung ginagawa niya ngayon. But I'm sure as hell na Hindi pa siya patay. Alam Kong Hindi siya patay. He can't be dead. Hindi pwede... I need to see him. Kailangan ko pa siyang Makita. Kailangan ko pang itanong sakanya Kung bakit Niya aako iniwan. Kung kusa ba talaga siyang umalis o pinaalis siya ni Daddy. I need to know that. I want to know that....

Nang maka pag park ako, ay agad ko nang tinahak Ang daan papuntang condo ko. Ramdam ko pa din Ang sakit sa mga Mata ko, dahil sa pag iyak ko. Ngunit mas nangingibabaw Yung sakit at kirot sa puso ko.

Hindi ko Alam Kung paano ko tatanggalin Ang kalungkotan na bumabalot saking puso. Hindi ko Alam Kung paano ko papalisanin Ang sakit na nararamdaman ko.

I want this pain to stop, pero ayaw e.

I want this pain to end, pero kusa itong bumabalik at dinudurog nang paulit ulit Ang puso ko.

I just want everything to be okay. To go back to normal. Yung masaya Lang ako. Yung Wala akong problema. Gusto ko bumalik sa ganun ulit. Dahil Kung mag papatuloy to, baka Hindi ko kayanin.

Nang tumigil na Ang elevator, ay agad akong lumabas dun at dumeritso sa condo ko. Pumasok ako agad nang mabuksan ko na Yung pintuan. I was about to close the door nang may biglang humarang. Inangat ko Ang tingin ko at nakita ko si Jackson.

"Umalis ka dito." Walang ganang Sabi ko sakanya.

He is the least person I want to see right now. I can still feel the pain that he caused me. Hindi ko pa din nakakalimutan Yung nangyari kagabi. Yung sa condo Niya. Si Hannah. Yung pagiging galit Niya sakin. Yung maling paratang Niya.

Damn! It still hurts! Fucking hurts.

"No. Hindi ako aalis dito hangga't Hindi Tayo nag uusap nang maayos." He said. I looked at him at nakita ko sa mga Mata Niya Ang gustong gusto ko Makita kanina.

Persistent.

"Anu paba Ang pag uusapan natin? Pumayag na ako sa kasal. Anu paba Ang gusto mo?" Tanong ko dito.

"About.. yesterday." He said. Agad Kong iniwas Ang mga Mata mo sakanya.

Ayoko nang pag usapan Ang nangyari kahapon. Ayoko na... Masasaktan Lang ako nang paulit ulit.

"Wala na tayong kailangan pag usapan pa." I said. Pinilit Kong isara Ang pintuan nang condo ko pero dammit! Wala Naman akong kalaban Laban Kay Jackson. "Anu ba? Umalis kana nga Sabi e!" Sigaw ko sakanya. Nakita ko Ang tingin Niya sakin.

He is just looking at me. Damn! I miss him! I miss touching him! Gustong gusto mo siyang yakapin. Gustong gusto Kong umiyak sakanya.

Pagkatapos nang nangyari kahapon, Parang gusto ko Lang nang yakap. At mag sisinungaling ako Kung sasabihin Kong Hindi Yung yakap ni Jackson Ang kailangan ko.