Forever is a Choice [ Complete Series ] -- Book 2

Chapter 20: Tears and Revelations (Part 2)

 A/N:

Background Music: Pangarap Lang Kita - Parokya ni Edgar

RECAP!!

Nagwalk-out din si Brent. And pumunta siya sa Mini-Baguio. Ang alam niya, walang nakakita. Pero ang totoo meron. What will happen? What MORE can happen? Let's find out!

------------------------------ 

ENDONG's POV:

I'm out.

Nagwalk out ako sa scene na yun. It was a disgrace. Everyone knew my secret already. For sure, bukas kapag pumasok ako pagkakaguluhan na naman ako sa school. Or pagchichismisan na naman ako ng iba. Wala na ba akong respeto?

it is as if naglalakad ako ng walang ulo sa hallway. Wala na akong mukhang maihaharap sa mga tao ngayon. Ngayong alam na ng lahat ng wala na kami ni Dianne and nalaman din ng lahat ang totoo sa pagkatao ni Dianne.

And to my parents, it's a big issue. For sure, kukuyugin na naman kami ng media, reports and journalists na mag-iinterview kay Papa. Hindi ko na alam gagawin ko.

Nagwalk out ako and sinuguro kong walang nakakita sa akin.

Saan ba ako pupunta?

MINI-BAGUIO? Bahala na. T_____T

Umiiyak ako habang naglalakad ako. What can I do? Feeling ko tuloy galit na lahat ng tao sa akin -- lalo na sa parents ko. Kahihiyan nila yun diba? It's my fault.

Napaupo ako sa isang bench. Cried hard. Since wala namang tao sa park na yun that day, sinigaw ko lahat ng galit ko sa mundo.

"AHHHHHHHHHHHHHHHH!!!!!" nagwala ako. Tinapon ko lahat ng maitatapon ko. I don't care kung masira o hindi. Basta gusto ko lang mailabas lahat ng galit ko.

Yung basurahan. Yung benches. Yung mga batong malalaki.

Lahat, binalibag ko.

Then napaupo ako sa sahig. Nang mapansin kong kumulimlim. Umuulan. Kumikidlat.

Yung bawat patak ng ulan dumadaplis sa mukha ko. Umiiyak ako habang umuulan. What I like in the rain is that no one sees me crying. Tumutulo ang luha ko pero walang nakakakita dahil sa mga patak ng ulan.

Then naalala ko lahat ng memories ko kay Dianne. Mahal ko siya. PERO THERE IS NOTHING RIGHT.

What more can I do? T____T I just have to let her go. <///3

Napayuko ako sa lungkot. Nakaupo ako sa sahig. Feeling ko galit na lahat ng tao sa akin.

Nararamdaman ko yung patak ng ulan na umaagos mula sa ulo ko papunta sa batok ko hanggang sa mga braso ko. Lahat yun nararamdaman ko. Para bang bawat patak ng ulan na dumadapo sa akin ay katumbas ng bawat kahihiyang meron na ako ngayon.

Hanggang sa...

Teka.. Bakit nawala ang mga patak ng ulan? Pero umuulan.. 

Bakit wala na akong nararamdamang patak ng ulan?

Tumingala ako. Nakita ko ang isang babae pero hindi ko maaninag ang mukha. May dala siyang payong kaya hindi ako nababasa.

"Tumayo ka nga jan, Brent." Ahh, si kath pala. Nasundan pala ako ni Kath. T________T

Tumayo ako at naglakad ako papalayo.

"Brent, kausapin mo naman ako, oh!" sabi ni Kath. Humarap ako sa kanya at agad na nagsalita.

"Para ano? Para magpaliwanag?"

"No, Brent!" tapos bumuntong hininga siya. "You don't understand.." inagaw ko ang payong niya at ibinalibag ko sa sahig. Dahil dito, nabasa na din siya ng ulan. Basa na rin naman ako sa ulan na yun. And I saw her face. It's really angry. Nagsalita ako agad bago pa siya magsalita.

"Anong you don't understand? Naiintindihan ko na ang lahat, Kath!" sigaw ko sa kanya. "Ayoko na, Kath. Pagod na ako. Wala nang nagmamahal sa akin."

Tumalikod ako at naglakad papalayo. Naririnig ko siyang umiiyak.

"Meron pa, Brent. May nagmamahal pa sayo." napatigil ako sa paglalakad dahil sa sinabi niya. "Meron pa. Nandito pa ako. Mahal kita. Hindi mo lang alam!" 

What? Mahal ako ni Kath?

"Mahal mo ko?" malumanay kong tinanong kay Kath.

"Oo, Brent. Mahal kita. Matagal kong tinago ang nararamdaman ko dahil ayokong masaktan si Dianne. Pero nung sinabi mong magkapatid kayo sa ama, mas masakit para sa aking malamang inisip mong wala nang nagmamahal sayo. Maraming nagmamahal sayo. Yung iba hindi mo nakikita."

Kinuha ni Kath ang payong na tinapon ko sa sahig at naglakad siya papalayo.

Mabilis siyang naglakad samantalang nandito ako, hindi makagalaw sa mga nalaman ko. Hinabol ko si Kath. Hinawakan ko yung kamay niya tapos pinaharap ko siya sa akin. Sa hindi sinasadyang pagkakataon, pagharap niya sa akin ay nagdikit ang aming mga labi.

Oo, nahalikan ko si Kath kahit hindi ko sinasadya. Yung halik habang umuulan. Alam niyo yung feeling na yun?

Napapikit ako. Hindi ko alam kung nakamulat ang mga mata niya pero matagal din yung halik na yun.

Bumitiw siya sa halik. Bumitiw na din ako. Hawak ko parin ang kamay niya. At niyakap niya ako nang mahigpit na mahigpit.

Pero...

"KATHHH??" kilala ko ang boses na yun ah.

"DIANNE?" sabi ni Kath. Hala, nakita pala kami ni Dianne. PATAY NA LALO!

Haays. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Sabagay, break na naman kami ni Dianne. So wala na akong connection sa kanya.

I want her to move on with her life. I want to start all over again.

And tingin ko, kay Kath ako magsisimula ulit. Dahil hindi niya ako iniwan, kahit na namromroblema ako. And maybe, nabulag lang talaga ako kay Dianne. Siguro, dahil sa pagmamahal ko kay Dianne, hindi ko nakitang mas mahal pala ako ni Kath. I should love back Kath. Pag-aaralan kong mahalin si Kath. Dahil alam kong THERE IS NOTHING RIGHT WITH DIANNE.

----------------------------------------------

A/N:

WOOOO! ANTICIPATED NA YUNG STORY. Uyy, thanks sa mga feedbacks ha. Ang ganda na ng feedbacks ng story ko from random people who read Forever is a Choice and it's first book Ang Kwento ng Isang Lalaki. Thanks po talaga sa mga loyal readers ko.

Magupdate pa ako ulit in a few? Tignan ko ulit. Thanks ulit, guys. :)) <3333

Comment? Votes? BE A FAN!

Czar Dy @grandprince16