☃ωiитeя løøνe ☃

🍷 part 4 🍷

          ووت فراموش نشه♡♡

نزدیک کمپ رسیدم.
سهون کنار اتیشی که درست کرده بودند نشسته بود و با چوب کوچیکی روی زمین خط مینداخت.

چطور تونستم به تنها دوستم بخاطر عصبانیتم دست درازی کنم؟!
اگه نخواد دیگه ببینم چی؟مطمئنا تحمل دوری از سهون که از بچگی همیشه کنارم داشتمش رو ندارم.
نزدیکش شدم و بدون هیچ حرفی کنارش نشستم.

به سمتم برنگشت و این باعث بیشتر کوبیده شدن قلبم از روی ترس بشه!
استرس رو باتمام سلولای بدنم حس میکردم.
به فاصله ی چند سانتی بینمون خیره شدم، دودل فاصله رو کم کردم و سرمو روی شونه پهنش گذاشتم.

تکون ناگهانیش نشون دهنده ی جا خوردنش بود.
نمیتونستم کلمه ای بخاطر کاری که باهاش کرده بودم به زبون بیارم و هم نمیتونستم خودمو به اون راه بزنم؛گویی که هیچ اتفاقی پیش نیامده!
این بهترین کار بود. حداقل از دید خودم!
این فکر که هر لحظه امکان داره سهون پسم بزنه باعثِ بیشتر شدن استرسم میشد.

دستش که به دور کمرم پیچید و فاصله ی کم بینمون با نزدیک تر کردن من به خودش پر شد لبخند و اشک به چشمام اورد.

- احمق لوس... اینطوری فکر کن که بخاطر کاری که کردی ازت انتقام گرفتم.

لبخند صداداری زدم:
"انتقام با بغل کردنم؟!"

- هوووم...فکر کنم مجبور شی تا آخر عمرت دیکتو زیر دوش خودت اروم کنی. با این که یک جفت چشم ترسناک بهم خیره شده و داره بهم هشدار میده که ممکنه پارم کنه اما کاملا ارزششو داشت.

با گیجی سرمو از روی شونش برداشتم و رد نگاه سهون رو دنبال کردم.
چشمم به آیو که با دیدنم روش و برگردوند و رفت،افتاد.

"لعنت بهت هون.. ..برمیگردم."

چند قدم که ازش دور شدم مکثی کردم و به سمتش چرخیدم و به چشماش خیره شدم:

" خوشحالم تورو کنار خودم دارم سهونا"

****

نگاهی به اطراف انداختم اما خبری از آیو نبود.

" جس؟ آیو رو ندیدی؟"

- داشت میرفت اون سمت.

به سمت جایی که اشاره کرد دویدم.
روی صندلی برج نور کنار ساحل نشسته بود.قدمهامو آروم کردم و از نسیمی که بین پیراهنم میپیچید و لباس را در تنم بازی میداد لذت بردم.

" آیو؟؟"

به طرفم برگشت ولی دوباره به رو به رو خیره شد.روی صندلی با فاصله ی کمی ازش نشستم.

نگاهم توی تاریکی به حرکت موجا که با صدا، خودشون رو به سنگای ساحل میزدن بود.
با صدای نفسِ بلندی که نشون دهنده ی کلافگیش بود بالاخره سکوت بینمون رو شکستم: