☃ωiитeя løøνe ☃

☃ Part 17 ☃

ووت یادتون نره 💚🍃

اتاق همان اتاق بود.
تخت همات تخت،تمام وسایل بدون کوچک ترین تغییری همانی بود که همیشه بودند.

تنها تغییر چشمگیر اتاق جسمِ زخم خورده روی تخت بود.
شکسته...بی روح!

-اتاق قشنگی داری.

پوزخندی تلخ ناخواسته روی لبهام شکل گرفت.

-نمیخوای هنوز بگی چطوری این اتفاق برات افتاد؟هر چی بیشتر بدونم بهتر میتونم کمکت کنم!

(نه...نمیخواستم، این همه بلا سرم نیومده بود که حالا با فاش کردنش و تعریفِ تمامِ چیزی  که اتفاق افتاده بود تو چشم برهم زدنی همه چی پوچ و ناپدید بشه!
نه حداقل تا وقتی که مطمئن بشم پدر چه نقشی تو این قضیه داشته!)

-بکهیون؟

نگاهمو از روی انگشتای تو هم قفل شده ی دستم بالا اوردم و به کیم جونگده نگاه کردم.

"بله"

جونگده با لحنِ آرومی که سعی کرد به احساسات پسر صدمه وارد نکنه پیشنهادشو عنوان کرد:

-یک انجمن برای آسیب هایی که بهشون.......اتفاق مشابهی مثل شرایط تو براشون افتاده،هست. این خیلی خوب میشه اگر چند جلسه تو انجمن شرکت کنی و بتونی کنارشون باشی‌ و باهاشون وقت بگذرونی.این اطمینان رو بهت میدم که خیلی تو روند درمانت کمک کننده هست.

دستهام زیر پتو از خشم مشت شد ولی صورتم-پوسته ی خالی- فقط با نیشخندی تزئین شد.

"اوه...از الان متن صحبتامو میتونم بگم...سلام من بیون بکهیونم ...بله درسته من یک پسرم که توسط یک مرد دیگه بفاک رفته.
و مطمئن میشم با دختر بغل دستیم در مورد اینکه زیر چه سایزی بگا رفتیم یک مکالمه خوب و دوست داشتنی داشته باشم!"

با نگاه پرتعجب و شوکه ی دکتر کیم خجالت زده نگاهم رو به سمت دیگه ای دادم، مثل همیشه...نتونستم جلوی سرکشی زبونم رو بگیرم.

مطمئنن اگر قرار بود بیون بکهیون طعمی داشته باشه اون تلخ بود!

جونگده نفسشو سنگین از این مکالمه بی نتیجه بیرون داد :

- فکر کنم برای امروز تا همین جا کافی باشه. بنظر خسته میای !

لبخند بزرگش رو به صورتش آورد:

-خوشحال میشم دفعه بعد بجای خونه تو مطبم ببینمت بکی، دوست دارم بیرون از خونه ببینمت؛ الان هم بهتره یک دوش بگیری و سرحال برای امشب بیای پایین و شام رو کنار خانواده و دوستات باشی؛ این کارو میکنی؟

دکتر کیم جونگده با برداشتن کیف سامسونتش از کنار تک مبل اتاق،منتظر با لبخند به بکهیون نگاه کرد.

برای جبرانِ حرف های تندم به اجبار سری تکون دادم:

"باشه"

-آفرین پسر،بعدا میبینمت، مراقب خودت باش.