Dilem hayat boyu mücadele etmek zorunda kalanların hikayesi.
Dilem başı dik ve özgürlüğü yaşam felsefesi edinmişlerin hikayesi.
•🌿🤎•
"Biliyorum, biliyorum gerçek değilsin. Hayalsin sadece hayal. Biliyorum dokunsam gideceksin. Bir ömür böyle kalsa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Dün de görüşemedik... İki yüzyıl görüşememişiz gibi geldi, Ve üç yüzyıllık göresim geldi seni." Cemal Süreya
•••
Karşısındaki mezar boştu. Dilem'in ölümü sahteydi belki ama onun kalbindeki hasret gerçekti. Aylardır kızından tek bir haber almamıştı. Bebeği yaşıyor muydu? Neredeydi? İyi miydi? Bu sorular zihninde dönüp duruyordu. En son kaçtıktan on beş gün sonra Agah aracılığıyla konuşmuştu kızıyla. Gelme demişti içi yana yana. Neredeysen orada mutlu olmaya bak. Sen Hatay için öldün kızım. Sen de unut buraları. Geçmişine sırtını dön ki geleceğin güzel olsun.
Dilem çok yalvarmıştı annesine gizli gizli konuşmaya devam etmeleri için ama Zeliha hanım kesin bir dille reddetmişti. Abbas beyin fark etmesi demek öfkesinin tazelenmesi demekti. İletişim halinde olup görmemek çok daha zordu üstelik. Allah'a emanet ol deyip kapatmıştı telefonu kızının suratına Zeliha hanım. O ilk ve son konuşmaları olmuştu.
Şimdi her şeyin sebebi olan adam tam karşısındaydı. Ağzı yüzü dağılmış bir şekilde duruyordu. Bakışlarını mezara çevirdi menekşe doldurmuştu mezarı. Ne önemi vardı ki? Çiçeği soldurduktan sonra sulamanın ne önemi vardı? Bazen mezara gelir içini döker kızına ağlayıp eve dönerdi. Bugün yine bunun için mezara gelmiş Hazar'la karşılaşmıştı. Hazar'ın karşısında öfkeyle duruyordu Zeliha hanım.
"Ben kızıma dedim yapma dedim azrailine aşık olma dedim ama o bana ne dedi biliyor musun? En fazla mutlu ölürüm anne dedi. Küçüktü kızım, hayatın gerçeklerini göremeyecek kadar küçüktü. O küçüçük kalbinde dev gibi bir aşk besliyordu sana karşı sonu böyle mi olmalıydı? Madem korkakça kaçacaktın neden umut verdin?" diye öfkeyle bağırdı Zeliha hanım.
Mezarlıkta kimsenin olmaması en büyük şansıydı. Karşısındaki adam taştan farksızdı, gözlerinden sel gibi akan yaşlarla dinliyordu onu. Zeliha hanım öfkeyle tokatını suratına indirdiğinde de hareketsiz kaldı Hazar onu yumruklarıyla hırpalarken de. "Senin yüzünden öldü benim kızım. Senin yüzünden bu toprağın altında. Allah senin de canını yaksın Hazar Arslanoğlu. Dilerim ki sen de evladına bir ömür hasret kalasın. Benim kızım nasıl alev alev yandıysa senin de ciğerin yansın. Benim kızım nasıl senin yüzünden en güvendiği yerden vurulduysa senin de en güvendiğin yol uçuruma dönüşsün. Nasıl benim kızıma mutluluğu haram ettiysen iki dünyada da yüzün gülmesin Hazar Arslanoğlu."
Yüreği öyle yanıyordu ki ne söylese rahatlayamıyordu Zeliha hanım. Hazar'ın karşısında sessizce durması öfkesini daha da arttırıyordu. Sanki şuracıkta boğup öldürse sesi çıkmayacaktı Hazar'ın. Fakat dakikalar sonra konuştu Hazar. Zeliha hanımın aksine sesi fısıldar gibi çıkıyordu.
