Dilem hayat boyu mücadele etmek zorunda kalanların hikayesi.
Dilem başı dik ve özgürlüğü yaşam felsefesi edinmişlerin hikayesi.
•🌿🤎•
"Biliyorum, biliyorum gerçek değilsin. Hayalsin sadece hayal. Biliyorum dokunsam gideceksin. Bir ömür böyle kalsa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Biliyoruz ki bütün acılar geçer, fotoğraflar sararır. Yara kabuk tutar, kapanır. Sokakta mevsimi fark edersin, aynada kendini. Önce belirli belirsiz, sonra gamzene kadar gülersin. Kuşlar konar dallarına. Kırıldığın yerden çiçek açarsın; bütün acılar bir gün geçer ya da alışırsın.." Frida Kahlo
••••••
Başucunda ısrarla çalıyordu telefon. Tek gözünü açıp duvardaki saate baktı. Henüz sekiz bile olmamıştı. Komidinin üzerindeki telefonu eline alıp kim olduğuna bakmadan kapattı ve tekrar yerine koydu. Henüz beş dakika geçmemişti ki telefon yeniden çalmaya başladı. Üzerinden örtüyü hışımla itip oturdu Dilem. Anlamıştı arayan her kimse bugün onu uyutmamaya yemin etmişti. Telefonu açmak için eline aldığında kimin aradığına baktı kayıtlı olmayan bir numara arıyordu.
"Alo! Umarım pazar günü bu saatte aramanızın geçerli bir sebebi vardır." diye sitemle söylendi Dilem.
"Çocuklarımı göreceğim bence gayet geçerli bir sebep." dedi Hazar ses tonundan bile belli oluyordu heyecanı.
"Bu saatte mi göreceksin çocuklarını? Ayrıca sen benim numaramı nereden buldun?" diye sordu Dilem . O sırada yatağından çıkmış banyoya doğru gidiyordu.
"Şirketteki iletişim bilgilerinden. Hadi Dilem çocukları hazırla ben birazdan almaya gelirim."
"Ne alması? Çocuklarımı benden alamazsın Hazar." diye öfkeyle bağırdı Dilem. Öyle yüksek sesle başarmıştı ki Amina odasından endişeyle çıkıp banyonun kapısında duran Dilem'in yanına koşarak geldi. Ne oluyor der gibi bakıyordu Amina Dilem'e. Dilem sanki Hazar karşısındaymış gibi işaret parmağını kaldırıp öfkeyle konuşmasına devam etti.
"Çocuklarım benim her şeyim. Yemin ederim onları da alır kaçarım buradan. Yıllar önce onlar için kaçtım yine yaparım." Kaçarım diyordu Dilem ama esasen çok korkuyordu. Ya yine bir şeyler ters giderde buradan gitmek zorunda kalırsa diye çok korkuyordu. Hatay onun memleketiydi, çocukluğuydu buradan başka bir yerde huzurlu olamıyordu.
"Ben..." deyip sustu ve derin bir nefes verdi Hazar. Kim bilir neler yaşamıştı da böyle kimseye güvenemez olmuştu Dilem. "Ben öyle söylemek istemedim. Böyle bir şeyi asla yapmam Dilem. Onları senden kimse alamaz. Onlar bizim çocuklarımız sen nerede istersen ne zaman istersen geleyim ben. Yeter ki sen iyi ol gönlümün ilacı." dedi Hazar mümkün olduğunca sakin bir ses tonuyla konuşuyordu.
"Belirli bir saat veremeyeceğim. Sana hazırız diye mesaj attığımda buraya, bizim eve gel." deyip kapattı Dilem. Hızla banyoya girip yüzüne su çarptı. "Hazar böyle bir şey yapmaz." diye fisıldadı kendi kendine. Sanki yıllar önce yapmaz dediği her şeyi o yapmamış gibi. Ne olursa olsun herkese güvenmek gibi kötü bir huyu vardı Dilem'in. Banyodan çıkıp odasına girdi. Hızla üzerini değiştirip çocukları uyandırmaya gidecekti ki vazgeçip yatağa oturdu.
