Noli Me Tangere (Role Play Script)

Kabanata 3: Ang Hapunan

Kabanata III: Ang Hapunan

Isa-isang nagtungo ang mga panauhin sa harap ng hapagkainan. Sa anyo ng kanilang mga mukha, mahahalata ang kanilang pakiramdam. Siyang-siya si Pari Sybyla samantalang banas na banas naman si Padre Damaso. Sinisikaran niya ang lahat ng madaanan hanggang sa masiko niya ang isang kadete. Hindi naman umiimik ang tenyente. Ang ibang bisita naman ay magiliw na nag-uusap at pinupuri ang masarap na handa ni Kapitan Tiyago. Nainis naman si Donya Victorina sa tenyente sapagkat natapakan ang kola ng kanyang saya habang tinitignan nito ang pagkakulot ng kanyang buhok.

Sa may kabisera umupo si Ibarra. Ang magkabilang dulo naman ay pinagtatalunan ng dalawang pari kung sino sa kanila ang dapat na lumikmo roon.

Padre Sibyla: “Padre, ikaw ang nararapat umupo riyan hindi ako, dahil ikaw ang Padre kumpesor ng pamilya ni Kapitan Tiyago.”

Padre Damaso: “Ikaw dapat dahil ikaw ang kura sa lugar na ito.”

Anyong uupo na si Sibyla, napansin niya ang tinyente at nagkunwang iaalok ang upuan. Pero, tumanggi ang tenyente sapagkat umiiwas siyang mapagitnaan nang dalawang pari.

Padre Sibyla: “Tinyente, gusto mo bang dito umupo?”

Tinyente: “Hindi na Padre.”

Ibarra: “Kapitan, halika at saluhan mo kami.”

Sa mga panauhin, tanging si Ibarra lamang ang nakaisip na anyayahan si Kapitan Tiyago. Pero, kagaya ng may karaniwang may pahanda, magalang itong  na tumaggi.

Kapitan Tiyago: “Huwag mo akong alalahanin, kumain lang kayo para sainyo talaga ang mga handang iyan.”

Sinimulan ng idulot ang pagkain. Naragdagan ang pagpupoyos ng damdamin ni Pari Damaso, ang ihain ang tinola. Paano puro upo, leeg at pakpak ng manok ang napunta sa kanya. Ang kay Ibarra ay puro masasarap na bahagi ng tinola. Hindi alam ng pari, sadyang ipinaluto ng kapitan ang manok para kay Ibarra.
Habang kumakain, nakipag-usap si Ibarra sa mga ibang panauhin na malapit sa kinaroroonan niya.

Laruja: “Ilang taong ka bang nawala sa Pilipinas?”

Ibarra: “Ginoo, pitong taon din akong nawala sa Pilipinas. Bagama’t wala ako dito, hindi ko nakalimutan ang ating bansa, nakakalungkot isipin na ang bansa pa ang nakalimot saakin. Wala manlang nagbalita saakin na namatay na ang aking ama.”

Dahil sa pahayag na ito ni Ibarra, nagtumibay ang paniniwala ng tinyente na talagang walang alam ang binata sa tunay na dahilan ng pagkamatay ng kanyang amang si Don Rafael.

Donya Victorina: “Ibarra bakit hindi ka manlang nagpadala ng hatid-kawad, na kagaya ng ginawa ni Don Tiburcio nang kami’y magtaling puso?”

Ibarra: “"Nasa ibang bayan ako nitong mga huling dalawang taon.”

Nalaman ng mga kausap ni Ibarra na marami ng bansa ang napuntahan nito at marami ng wika ang kanyang alam. Ang katutubong wikang natutuhan niya sa mga bansang pinupunntahan niya ang ginagamit niya sa pakikipagtalastasan. Bukod sa wika, pinag-aaralan din niya ang kasaysayan ng bansang kanyang pinupuntahan partikular na ang tungkol sa Exodo o hinay-hinay na pagbabago sa kaunlaran.

Ipinaliwanag ni Ibarra na halos magkakatulad ang mga bansang napuntahan niya sa tema ng kabuhayan, pulitika at relihiyon. Pero, nangingibabaw ang katotohanang nababatay sa kalayaan at kagipitan ng bayan. Gayundin ang tungkol sa ikaaalwan at ikapaghihirap nito.

Padre Damaso: “Iyan lamang ba ang natutuhan mo? Nagsayang ka lamang pala ng kwarta sa iyong paglalakbay. Kahit batang paslit ay alam ang sinasabi mo.”

Nabigla ang lahat sa diretsang pagsasalita ng pari.

Kalmado lamang si Ibarra, ipinaliwanag niyang sinasariwa lamang niya ang mga sandaling madalas na pumunta sa kanila si Pari Damaso noong maliit pa siya.

Ibarra: “Ipagpaumanhin ninyong lahat na inaakala ni Padre Damaso na ako’y musmos pa rin kagaya ng dating madalas silang magsalo ng aking ama sa aming maralitang hapag.”

Ni gaputok ay hindi nakaimik ang nangangatal na si Damaso.

Ibarra: “Ako po’y mauuna na sainyo.”

Kapitan Tiyago: “Sandali lamang hindi ka pa maaaring umalis, darating dito si Maria Clara at ang bagong kura paroko ng San Diego.”

Ibarra: “Ipagpaumanhin niyo po ngunit marami pa po akong importanteng gagawin ngunit sinisiguro ko po sa inyo na babalik po ako dito bukas.”

Ngumakngak naman si Padre Damaso, nang umalis si Ibarra.

Padre Damaso: “Tignan niyo ang isang yon nakapag-aral lamang siya sa Europa ay naging mapagmataas na. Kung ako ang masusunod, dapat ipagbawal ng pamahalaan ang pagpapadala ng isang Indio sa Europa dahil sa masamang epekto nito.”

Walang imik lamang siyang tinignan ng mga tao sa hapag at nagpatuloy sa pagkain.

Nang gabing iyon, sinulat ng binata sa kolum ng Estudios Coloniales ang tungkol sa isang pakpak at leeg ng manok na naging sanhi ng alitan sa salu-salo; ang may handa ay walang silbi sa isang piging at ang hindi dapat pagpapaaral ng isang Indio sa ibang lupain.