Chapter 4

14 4 0
                                    

(For better reading please listen to the song True Colors by Justin Timberlake, Anna Kendrick)

Closer

Pagdating ko ng bahay ay naabutan ko si Ate sa sala na mukhang kanina pa naghihintay sa akin. Sariwa pa sa akin ang lahat ng nangyari kanina kaya pinipilit ko ang sarili kong huwag siyang sumbatan o kung anuman dahil may natitira pa akong respeto para sa kaniya. Ayaw kong may masabi akong masama sa kaniya kaya hindi ko siya pinansin o tiningnan man lang at dire-diretsong pumunta sa kusina. I got the pitcher out of the refrigerator and pour my glass with water to freshen up.

I saw her enter the kitchen and walked towards me. Sinubukan niyang abutin ang kamay ko pero mabilis ko itong iniwas sa kaniya. 

"Adi, hindi ko sinasadya-". I know she's trying to explain her side but I immediately cut her off.

"Ate, let's not talk about it please. The things that happened earlier is still fresh in my mind, kung pwede sana ay palipasin na muna natin ito." I said as I look at her expressionless. 

Huminga naman siya ng malalim bago tumango sa akin. "Yes Adi, I'll wait until you let me talk to you." determinado niyang sabi sa akin kaya mabilis naman akong umalis sa kusina para pumasok sa kwarto ko. 

Habang naglalakad ako ay pabigat ng pabigat ang damdamin ko. Pagdating ko sa kwarto ay hindi ko na napigilan ang pagbagsak ng mga luha ko. Umiyak ako ng umiyak habang nakasandal sa pintuan. Ang bigat pala sa loob ng hindi kayo nag-uusap ng kapatid mo, para wala kang masasandalan, wala kang mapag-kwentuhan. 

Tumayo ako at humiga sa kama ko para tawagan si Davin. He's the only person I can count on right now. I dialed his number na agad niya namang sinagot. 

"D-Davin." I called out.

I heard the music stopped from the background kaya paniguradong nagpapa-music siya bago ako tumawag. 

"Adi? What happened? Umiiyak ka ba?" sunod-sunod niyang tanong sa akin. 

It feels so good hearing someone talks to you like he knew you so well. 

"Hindi, I just wanted someone to talk to right now." sabi ko sa kaniya kaya bumuntong-hininga naman siya sa kabilang linya. 

"Are you okay?" tanong niya sa akin kaya nanghina naman ako. That's the question most people answer struggle answering dahil kahit na sila mismo ay hindi iyon masagot ng maayos. Okay nga ba tayo?

"I'm fine." Thats the recent lie I have been using lately and I'm afraid that I'm getting used to it.

"I know you're not." sabi niya. 

"Ba't ka pa nagtanong?" sarkastiko kung tanong sa kaniya slightly laughing. 

"I'm expecting you to say the truth but you still pretended that you're fine." sabi niya sa akin. 

"I guess that's were I'm good at..."I said sadly. "...in the art of pretending." I added bitterly.

"Hey, I know it cannot erase the pain you're feeling right now but I hope it can somehow ease the pain you're feeling." sabi niya sa akin kaya napatigil naman ako. 

The next thing I knew is that I heard a strum of a guitar from the other line that made my heart melt. 

You with the sad eyes
Don't be discouraged, oh I realize
It's hard to take courage
In a world full of people

I closed my eyes but tears kept on falling. 

You can lose sight of it all
The darkness inside you
Can make you feel so small

Davinson Lucress (UNDER REVISION)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon