Davinson Lucress (UNDER REVISION)

Chapter 17

Prayers

Umupo ako sa damuhan habang tahimik na nakatanaw sa paligid. Hindi ko maiwasang pagmasdan ang mga matataas na punong nakikita ko muli dito sa mataas na parte ng bundok. I breathe in and out before I closed my eyes.

"Bakit ka umiiyak ngayon?" tanong ni Davin ng makita niya akong umiiyak at nag-iisa habang naka-upo sa bench sa dating science park ng school namin.

Hindi ko siya nilingon tsaka ako tumayo para umalis na ng bigla niyang hawakan ang palapulsuhan ko at hinigit ako papalapit sa kaniya.

"Bakit ka umalis?"tanong niya kaya umiwas naman ako ng tingin.

"Ano bang pakealam mo?"

"Wala naman sana kung hindi ka lang umalis kanina."

Tinaasan ko siya ng kilay. "Ano ngayon kung umalis ako, may kinalam ba yun sayo?

Nakita ko ang pag-angat ng gilid ng labi niya ng sabihin ko iyon."Huwag mong sabihing nag-"

"Hindi ako nagseselos!" malakas kung sigaw sa kaniya kaya umawang naman ang labi niya bago namutawi ang ngiti sa kaniyang labi.

"Nagagalit ,Adi,ang dapat kong sasabihin." Sabi niya ng may ngiti sa labi kaya napatakip naman ako sa mukha ko dahil sa kahihiyan. "Pero mukhang-"

What the? Ano ba naman kasi ang pumasok sa isip ko?!

"Stop it! Go away Lucress!" I shouted at him kaya itinaas niya naman ang dalawang kamay niya na tila ba sumusuko.

"Okay, okay, make sure you don't really-"

"I don't!" I shouted again when he tried to tease me.

I heard him chuckle but when I look back at him he quickly stop and shrug his shoulders.

Iminulat ko ang mga mata ko ng maalala ang kahihiyang yun noong nakaraan. My whole September became quiet and busy. Mom on the other hand is really worried about Ate Nicky, palagi kasi itong nagpapaalam na aalis sa umaga at uuwi ito ng gabi. It started last month but Mom's to busy too notice it, not until last week.

October seemed to welcome us really cold. Hanggang ngayon ay ganoon parin si Ate Nicky, minsan nalang din siyang nagpapaalam kina Mommy at Daddy at basta nalang umalis ng walang paalam. Madalas din syang balisa sa hindi malamang dahilan and I started to notice her change of mood and and attitude.

Napatayo ako sa gulat ng may marinig akong yabag na papalapit sa akin, I rolled my eyes when I saw who it was. Simula ng malaman ni Davin na nagseselos ako, oh scratch that! Pero simula ng malaman niya iyon ay palagi na niya akong kinukulit. It's been months since he started talking to me again.

Iniignora ko naman siya palagi dahil talagang hind ko makakalimutan ang lahat ng ginawa niyan sa akin!

He sat beside me.

"Sorry." I heard him said. "Wala lang talaga kasi akong masasandalan." He added sadly kaya napalingon ako sa kaniya.

Hindi ako nagsalita, ni hindi ko man lang siya nilingon o ano.

"Naiintindihan ko naman kung hindi mo parin ako papansinin hanggang ngayon." He said as he force a laugh.

Pinilit niyang ngumiti sa akin pero agad ding bumagsak ang balikat niya at mapait na ngumiti sa akin.

"Lumalala na ang kondisyon ni Dayn, I...I can't..."

Natigilan ako dahil sa sinabi niya. Davin closed his eyes before he breathe in and out, he looks so frustrated and tired. Kaya pala ilang beses din siyang absent sa klase niya, his teachers have been complaining about his absence in class lately.