Yağmurlu Geceler /Tamamlandı/Wattys2020

Yirmi ikinci gün

Canlarımmm...
Nasılsınız?
Şu aralar gözlerimden uyku akıyor.
UYUYAMIYORUUUĞUM!
Ama ben yinede en sevdiğim işerimden biri olan bölüm atmayı atlamıyorum.
Sıkılıyorum.
Neyseki bölüm şarkısı beni neşelendiriyor: PAX ft. Roxen- Over And Over
İşte uykulu uykulu yazdığım bölüm👇🏻

Sabah uyandım. Günlerden ne diye merak ettim bir an. Telefonuma baktığımda birkaç bildirim ve bir cevapsız arama olduğunu gördüm. Telefonum sessizde kaldığı için duymamışım. Bugün günlerden Cumartesi, yani ders yok. Madeleine hala uyuyordu. Bende üstümü giyinip kahvaltı yapmak için ayağa kalktım. Cevapsız aramaya bakınca geçen gün bana mesaj atıp silen numara olduğunu gördüm. Kahvaltımı yaptıktan sonra onu aramaya karar verdim. Hafta sonu ödevim vardı. Odaklanıp, hatta belki meditasyon yaparak içimizdeki en büyük ateşi ortaya çıkararak bir ejderha yapmaktı. Bunu sadece bana vermişti hoca, çünkü ben yeniyim. Bunu benim haricimde herkes yapabilmiştir diye düşünüyorum.

     Üstümü giyindim ve kapıya yöneldim. Madeleine nedense hiçbir sese uyanmıyordu. Elimi kapıya koydum ve açılmasını izledim. Açıldıktan sonra çıktım ve merdivenlere yöneldim. Aşağı inmeye başladığım sırada biri adımı seslendi, arkama baktığımda Mia'yı gördüm. "Günaydın Yıldız" "günaydın Mia. Kahvaltıya mı gidiyorsun?" "Evet, sende galiba" "gel hadi beraber gidelim". Yanıma geldi ve mutfağa inene kadar konuşmadık. Hatta kahvaltı bitene kadar konuşmadık.

      "Yapmak istediğin bir şey var mı?" "Aslında ben dün hocanın verdiği görev üstünde çalışmayı düşünüyordum" "Peki, yardım ister misin?" "Hayır, sağol" "o zaman görüşürüz" "görüşürüz" dedim ve odasına çıkışını izledikten sonra dövüş salonuna doğru yürümeye başladım. Orası en güvenli yer olabilir. Durdum. Çünkü vazgeçtim. Geldiğim bu yeni yeri gezmeliyim önce. Madeleine uyandıysa beni o gezdirecekti. Tabi gerçekten istekliyse. Sonra onu beklemek yerine kendim gezmeyi düşündüm.

Odaya döndüm ve kendime bir çanta hazırladım. Telefonum, kitabım, cüzdanım, bir paket ıslak mendil, peçete, gereği kadar para, kulaklık ve en önemlisi fotoğraf makinesi. Yanına bir yedek kart koyduktan sonra ceketimin fermuarını çektim ve dışarı yöneldim. Elimde şemsiyem, boynumda fotoğraf makinem ile yollara düştüm.

Geldiğim yerin turistik mekanlarını gelmeden önce araştırdığım için haritalara direk adres girdim ve yola göre ilerlemeye başladım. Okulun terasında deniz manzarası vardı, bu da etrafta deniz olduğu anlamına geliyor. Ama önce varmaya çalıştığım kocaman yapıtın önüne gidip fotoğraf çekinmeliyim.

Yolda giderken sağ tarafta birkaç mağaza gördüm. Hepsine tek tek girme kararı aldım ve ilkine doğru ilerlemeye başladım. Karşımdaki kıyafet mağazası bana en güzel kıyafetlerini mankenlerin üzerinde gösteriyordu. İçeri girdim ve etrafa bakınmaya başladım. Amacım alışveriş yapmak değil, sadece gezmek istiyorum. Burada dikkatimi çeken bir şey olmayınca yan mağazaya geçtim. Burası gerçekten büyük bir takı ve kozmetik mağazasıydı. Ama burada dayanamadım ve kendime bir yüzük, telefonumun kamerasının yanına yapıştırmaya küçük kalp şeklinde bir ayna aldım. Yüzüklere bayılırım. Telefonumu aldım ve kulaklığımı taktım dışarı çıkmadan önce. Tam çıkarken aklıma numara geldi. Arama tuşuna bastım ve bekledim. Ama cevap vermedi.

      Kulaklığımın tuşuna basarak müziği başlattım. Şansıma PAX ft. Roxen- Over And Over çıktı ve dinleye dinleye yürümeye devam ettim. Bir yandan etrafıma bakınırken diğer yandan şarkıya odaklanmıştım. Bir filmde gibi hissettim kendimi. Varmam gereken yere vardığımda büyük yapıtın önünde kendimi küçücük gördüm. Hemen kameramı çıkartıp fotoğraf çekinmeye başladım. O anda şimşek çakmasıyla yağmur hızlıca yağmaya başladı. Mutlu mutlu gökyüzüne bakarken insanların karıştığını ve ıslanmamak için başlarının üstüne bir şeyler koyduğunu fark ettim. Neden kaçıyorlar ki? Bence yağmurun kaçılacak bir yanı yok. Şemsiyemi açmadım. Onun yerine kollarımı yanlara açarak gökyüzüne doğru gözlerim kapalı şekilde başımı kaldırdım. Hastalanmak istemiyorum ama buna bayılıyorum.