Aşiretin Hanımağası

15ஜ "Çocuklarımın torunlarını görmeden ölmeyeceğim."

Zeynep ne kadar inanmak istemese de gördükleri ona fazlası ile yetmişti. Kerem ile Seda'yı o kadar yakından onu görmek çıldırtmıştı.Sarmaş dolaş duruyorlardı.

Zeynep, gözlerini yakmaya başlayan göz yaşlarını akıtmamak için tırnaklarını avucunun içine geçirdi. Ama Seda'ya asla bu eğlenceyi tattırmayacaktı.Seda'nın nasıl biri olduğunu anlamıştı, ama Kerem buna nasıl izin verebilirdi? Nasıl o kadar yakınlaşabilmişlerdi?Ya Kerem de o kadına istemişse?Ya ona dokunmak istemişse?

Zeynep, düşündükleri ile daha da kötü olmuştu.Kerem'in şaşkın bakışlarına dönmeyerek, Seda'ya dönüp, ona yavaş adımlarla yaklaştı.

Seda ise istediğini tam alamamış olsa da Zeynep engelinden kurtulduğunu zannediyordu.Evet, şu an Zeynep'in içinde fırtınalar kopuyordu.Ama hissettiği duygu sadece hayal kırıklığından başka bir şey değildi.Kerem'e güvenmişti.. Gerçekten güvenmişti.Ama şu an yanıldığını hissediyordu.Kerem'e olan güveni yerle bir olmuştu.

Zorla gülümsedi. "Senin bu numaraların bana sökmez!" Diye tısladı.

Seda şaşkın bir şekilde bakıyordu..Bu kadın ne diyordu böyle?Şuan deli gibi bağırması, 'kocamla oynaşıyordun' diye bağırması gerekiyordu, ama şu an karşısında ki kadın tam tersi şeyler söylüyordu.

"N-ne," diye kekeledi Seda."Ben bir şey yapmadım!" Dedi sonra sesini bularak.

Kerem, Zeynep'in dedikleri ile şaşkına uğramıştı.Başka bir kadın olsa, şuan Seda'nın üzerine çıkmış, onu parçalamış olurdu.Zeynep'in içinden kıza sadistçe şeyler geçtiği doğruydu, ama bu kadına bu zevki tattırmayacaktı.

Kerem, Zeynep'in Neslihan'ı dövdüğü anlar gözünün önünden şerit gibi geçerken, şu an neden böyle yaptığını anlam veremiyordu.

Kerem kendine gelerek hiddetle konuştu."Ne demek ben bir şey yapmadım?!"

"Sen geldin bana Kerem, bana dokunmak için can attığını söyledin!Şimdi karını görünce ne oldu?!" Dedi Seda yalanlarını peş peşe sıralarken.

Zeynep, kalbine hançer yediğini hissetti, şu an delice ağlamak istiyordu.Cenin pozisyonun da salya sümük ağlamak istiyordu.Zeynep, ağlayan biri hiç değildi ama şu an gerçekten delice ağlamak istiyordu!Hem de Kerem için!

Kerem hiddetle konuştu."Ne demek ben geldim lan!Seda, yalan yanlış konuşma!Doğruyu söyle lan!"

Seda ürkmüştü, Kerem'i ilk defa bu kadar sinirli, öfkeli görüyordu.Ama bir defa bu yola çıkmıştı, geri dönmek yoktu.

Zeynep hızlı bir şekilde Seda'nın odasına gidip, çantasını alıp, tekrardan hızlı bir şekilde, Keremlerin yanına geldi.

Kerem, Zeynep'in bu kadar sakin davranmasına, gerçekten çok şaşırmıştı.Bildiği Zeynep, tanıdığı Zeynep böyle yapmazdı.. Ama bakışlarında gördü Kerem.. O hayal kırıklığını görmüştü, ve içi paramparça olmuştu.Ama Zeynep ona inandırdı değil mi?Suçsuz olduğuna?Hiçbir şey yapmadığına, inanırdı değil mi?

Zeynep, Seda'nın kolunu sıkıca tutup, onu çekiştirmeye başladı.Onu bu konaktan atacaktı!

"Ne yapıyorsun ya?" Diye soludu Seda, bir yandan da kurtulmaya çalışarak, ama Zeynep'in tırnakları etine gömülmüş, bir nebze de olsun sinirini dindirmeye çalışıyordu.

Evet, Kerem'i kıskanıyordu.. Ama şuan hissettikleri kıskançlıktan öteydi!

Zeynep, Seda'yı hızla konağına girişine getirip, kapıyı açtıktan sonra, Seda'yı itti.