Ms. Black's POV
"Human are worst than animals, they didn't care even they cause pain to others. They never care what will happen to them because of their reckless and childish action. They only care about their own self, they only care about their own happiness. Even they hurt someone, they will still do the stuff unless it give them satisfactions and excitements. That's a human nature, so what's the point of caring and doing good to them. In the first place, they are the reason why we suffered and so many human being and other kinds of being are died. Because they are too selfish and self centered creatures. They are more like an animals, so why don't we treat them as they are, the way they have to be treated."
Tahimik lamang akong nakaupo sa aking swivel chair dito sa aking study room sa aking penthouse dito sa university, habang nakapikit ang aking mga mata at nakaharap sa salaming bintana kung saan tanaw na tanaw ang mga istudyanteng nagpaparito't nagpaparoon.
Bigla naman akong napadilat ng aking mga mata ng magring ang aking cellphone, kaya naman umikot ako paharap sa aking table kung saan nakalagay ang aking laptop habang nakabukas ito at nakadisplay ang picture ng tatlong bata.
Kinuha ko kaagad ang aking cellphone nasa kaliwang side ng aking laptop. Tiningnan ko ang caller I.D at nang makita ko kung sino ito ay mabilis ko itong sinagot. Tsaka ako napatayo sa aking pagkakaupo at humarap muli sa bintana para pagmasdan ang mga kapwa ko istudyante
"We found them" turan sakin ni Mr. Anderason, nakatitig lamang ako sa labas habang pinapakinggan sya
"I will send you the address, right away" pagkasabi nya non ay binaba ko na ang tawag. Muli akong humarap sa aking study table, inilapag ang aking cellphone. Tsaka ako naglakad patungo sa aking kawarto.
Mabilis akong dumiretso sa bathroom tsaka naligo, pagkalipas ng 10 minutes na paliligo ay natapos na din ako. Dumiretso ako kaagad sa aking walk-in-closet para kumuha ng damit.
Kumuha lang ako ng black long sleeve polo, at black leather jacket, black jeans and syempre ang black combat boots. Nagbihis na ako ng mabilis, pagkatapos ko ay humarap ako sa salamin upang pakatitigan ang aking itsura.
Nang masatisfy na ako sa hitsura ko ay nagtungo naman ako sa study room ko. Pagkapasok ko ay dumiretso ako sa mga bookshelves, then may hinawakan akong libro tsaka pinihit ito pababa. Sumunod ay ang paghawi ng bookshelves at inilabas noon ang isang itim na pinto.
Nag-enter na ako ng passcode para mabuksan ito, pagkabukas ay mabilis akong pumasok. Kinuha ko ang isang black bagpack at nilagyan ng mga gamit. Tulad ng martilyo, flies, kutsilyo na may 4 finger, pako, kadena, lubid, batuta at isang maliit na palakol.
Inilagay ko ang lahat ng ito sa aking bagpack, pagkatapos ay kinuha ko ang isang blackmask. Kung saan matatabunan ang buo kong mukha, inilagay ko din ito sa aking bag. Pagkatapos ay lumabas na ako at isinarado ito, hanggang sa makalabas na ako ng aking kwarto.
Kinuha ko ang aking itim na helmet at susi ng aking itim na motor. Nang masiguro kong ayos na ang lahat ay nagpasya na akong lumabas, tinungo ko ang garahe kung saan nakatago ang itim kong motor.
Sumakay na ako dito pagkasuot ko ng aking helmet, then may pinindot akong bottom upang magbukas ang garage. Pagkatapos ay mabilis ko itong pinaharurot.
Kitang-kita ko ang labis na pagtataka ng mga istudyante dahil ito lang ang unang beses na nakita nila ang taong ito, which is ako na kakaiba ang suot. Look creepy, siguro para sa kanila. Mabilis na nagbukas naman ang gate nang makilala ng guard kung sino ako.
Pagkalabas na pagkalabas ko sa gate ay pinihit ko ang selinyador upang paharurutin ang aking motor patungo sa isang lugar.
(Played: Living The Dream - Death Punch)
BINABASA MO ANG
The Popular Unknown Psychopath (Intersex) (COMPLETED)
Mystery / ThrillerShe's the darkest color for them, the coldest weirdiest person that's why they treat and called her a psychopath. The Popular Unknown Psychopath But there is something they did not know... She is not a psycho... She was just hurt, Broken Rejected A...