Nasze ostatnie słowo || Drarry

XIV

Kochani!
Przez następne półtora tygodnia niestety nie będę miała możliwości dostępu do internetu, dlatego najbliższe trzy rozdziały wstawiam dzisiaj.
Tak w ramach rekompensaty.
Mam nadzieję, że wakacje mijają wam świetnie ;)

Harry kolejne kilka dni spędził w ciągłej nerwowości.

I wyczerpaniu. Zły na Malfoya wcisnął zapasy eliksiru regeneracyjnego w najgłębsze czeluści szafy i starał się nawet na nie nie spoglądać. Był zmęczony, pozbawiony jakiejkolwiek energii i każdego wieczoru upewniał się, że wszyscy jego przyjaciele są bezpieczni. Sam zgłosił się do nadzorowania jednego z wilkołaków, żeby zająć czymś czas – Jessie Livs dostała ścisłe instrukcje wmawiania każdemu, że Harry jest niebywale zajęty, a jeśli ktoś ma sprawę, musi załatwić ją listownie.

Nie było to kłamstwo. Harry istotnie był niebywale zajęty, patrolując londyńskie obrzeża z pulchną wilkołaczką – z tego, co odkrył, nazywała się Hattie i kręciła nosem ilekroć znalazł się w jej pobliżu.

Harry był zbyt zmęczony na jej młodzieńcze pyskówki (miała siedemnaście lat, jak się okazało, i pozostawała bardzo rozwydrzoną nastolatką), więc Hattie określiła go jako mało interesującego i nakazała zachować odległość dwóch metrów.

Tak, dla precyzji, żeby nie przeszkadzał jej jego smród.

Harry trzymał się więc nieco z tyłu, starając się trzymać różdżkę w pogotowiu, ale po kilku godzinach łażenia tam i z powrotem nawet on zaczynał się nudzić.

Poziewywał sobie więc tylko dyskretnie, ignorując prychanie Hattie, kiedy ta krążyła po ulicach i węszyła. Przynamniej to w mugolskich ubraniach, chociaż nigdy nie miał powodów narzekać na aurorski uniform.

W czwartek Hermiona wyraziła poważne wątpliwości co do jego zdrowia.

— Jakiś czas temu było lepiej Harry — uznała, przypatrując mu się spod zmrużonych rzęs. — A teraz... Och, nawet nie wiem, jak to określić. Czemu było lepiej i nagle wyglądasz tak źle?

— Dzięki, Hermiono — mruknął Harry, przecierając oczy pod okularami. Salon w mieszkaniu jego przyjaciół rozświetlały ostre światła elektrycznych żarówek – nawet, gdyby chciał, nie udałoby mu się zmrużyć oka. — Miło, że wytykasz mi mój potencjał na najprzystojniejszego czarodzieja.

— Nie bądź złośliwy, Harry. Zmęczenie wpływa na koncentrację. Zwyczajnie się martwię.

— Nie musisz. Masz dużo na głowie. — Kiedy Hermiona poruszyła się nerwowo, Harry zmrużył oczy podejrzliwie. — Wszystko w porządku?

— Kingsley ciągle czeka, ale powiedział, że to nie zajmie już dużo czasu — wyznała cicho. — Jest bardzo naciskany. Najpóźniej do przyszłego tygodnie ustąpi ze stanowiska.

— Hermiono! Będziesz Minister Magii!

— Tak — przyznała nerwowo. — Ale, Harry, przecież to będzie tragedia. W normalnych okolicznościach, czemu nie, chociaż to ogromna odpowiedzialność, a ja wciąż jestem stosunkowo młoda jak na Ministra...

— Nie ma nikogo lepszego od ciebie — przerwał jej.

Hermiona uśmiechnęła się blado.

— O ile w ogóle mnie przegłosują. Wiesz o tych bzdurach wypisywanych w Proroku. Ludzie łączą mnie z pokonaniem Voldemorta, a przy tych plotkach, że to wszystko jedna, wielka farsa, nie patrzą na żadnego z nas zbyt przychylnie.

— Przykro mi.

W odpowiedzi dostał ostre spojrzenie.

— To nie twoja wina, tylko tych pismaków od siedmiu boleści. Po za tym, nigdy nie zależało mi na tym stanowisku. To prawda, mogę dużo zmienić, ale... Och, Harry to ogromna odpowiedzialność.