Mumun içinde eriyen bedenlerdik. Mumun üzerinden gökyüzüne dağılan ince dumanında bir parça bizden vardı ve gökyüzünde ruhlarımızla raks ediyordu tenimiz. Tek bir farkla. Ruhumuz... Hatta bedenlerimiz bile birbirine saplı şekilde dans ederken, zihni...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Benim hayatımda, bana verilecek o yere muhtacım."
Tanıtım
Hayatımın karanlık yayı bütün dikenleriyle ruhuma batıyor. Bitik, paslanmış ve hatta tükenmiş vaziyetteyim. Kendi cehennemime beni sevdiğim adam atarken, o cehennemde kendimle beraber kendimden bir parçayı sürüklüyorum. İnanamazsınız, ruhum yorgun. Yıllarım sanki sürgünde gibi. Verdiğim emekler benden uzaklaşırken bana el sallıyor ve çaresizlikle dip dibeyim. Ama inanamayacaksınız.. Çünkü benim hayatımda yaşadığım tek çaresizlik sevdiğim adamdan aldığım acı darbe değil. Buna emin olun.. Hayatımda geçmişimden alacağım, ailemin geçmişiyle yanacağım acımasız darbelerim var.. Bana, bize, mücadelemize iyi bakın. Bu savaş hiç bitmeyecek..
♠️
Herkesin ağzında dolanan bir yer vardır, tıpkı U.A Kahramanlık Akademisi gibi. Bu dünyadaki çoğu kişinin kendi gücünü geliştirebilmek ve kahraman olabilmek adına içeriye girmek için yırtıldığı akademi.
Peki benim amacım neydi? Onlar gibi kendimi yırtmadığım bir amaç ile buraya getirilmiştim. Avuçlarıma baktım, evet gücümü tam olarak kullanamıyordum. Hatta yarım yamalak kullanabildiğim bile söylenebilirdi. Tam olarak yarımdım, kendi yüzüme vurduğum bilmem kaçıncı sözdü bilemiyorum ama yarımdım. İçeride eğitim veren birçok kahraman hoca duruyordu. Bunlardan biri de, aralarında birinci kahraman olan Alfred amcamdı. Tabi dünya ona Alfred Karen olarak seslenmiyordu. Birincilik ünvanının getirdiği lakabı All Might olarak sesleniyorlardı.
Elim yine cehennem dolu anımın bana kazandırdığı cennetimin üzerinde, karnımda duruyordu. Ne acı ki herkesin yaşadığı bir cehennemi vardı. Bense o cehennemin bana kazandırdığı cennetimle bir aradaydım. Gücümü en yükseklere taşımalı Tyler'dan almak için gün saydığım intikamıma odaklanmalıydım.
Omuzlarımdan tutan Karl amcam beni kendine çevirdi. Gözlerim beyaz kır saçlı, tek gözü band ile kapalı, yıllardır yanından ayrılmadığım amcamda dolanıyordu. Söyleyeceği şeyi beklemeden omzunun üzerinden arkamızda duran U.A Kahramanlık Akademisine kaydırdım bakışlarımı. Ne dese beyhude bir girişimin içinde bulacaktı kendini. Ne acı ki, kibrit çöpü gibiydim. Yanıp yanıp sönen o küçük kibrit çöpü.
Dillere destan Kahraman Akademisi. Koskoca bariyerlerle kaplı, uzun camlarla bezeli iki binadan oluşuyordu. Bunlara tezat koruma bariyerleride mevcuttu. Buraya kaydı olmayan hiçbir varlık adımını buradan içeriye atamazdı.
Alnıma kondurulan buseden sonra bakışlarım tekrar Karl amcama döndü. Gözlerimim içine uzunca baktı, kalbimde yanan o umut ışığını söndürmek istemiyordu. Solgun dudakları kıpırdadı. "Hedefini unutma Aniyenna, çok çalış," dedi omuzlarımı sıkmaya devam ederken.
