how to make an alpha male fall in love? (How-To Series #2)

22

Chapter 22: How does pain change you?

Pagpasok ko ng bahay, saktong bumaba naman si mama mula sa hagdan.

"Si Xiu ba 'yon?" Usisa nito.

Napabuntong-hininga ako. I don't really want to talk about him for now. I want a space of my own and why can't I have it? I want peace!

Tumango ako.

Dumiretso ako ng kusina para uminom ng tubig. At tulad ng inaasahan ko, sinundan niya ako roon.

Tingin niya siguro ay masyado akong tahimik unlike usual, umupo siya sa counter at nagtanong, "Are you okay?"

That hits differently now that I one-by-one unfold the forgotten memories in my life... and even discovering things like Carren's condition.

Am I okay?

I don't know anymore.

Now that I look upon it, I don't feel any close to the word okay. I feel empty. My mind is a mess. AND. I. JUST. BROKE. UP. WITH. MY. BOYFRIEND.

How crazy is that?

That's too much for one day.

I shouldn't have left home.

Tumingin ako kay mama. There's something in her eyes that put my guard down. Unti-unti kong pinakawalan ang tensyon sa balikat ko at umupo ako sa center island.

"I know everything."

I saw her shocked reaction from my peripheral vision ngunit ikom pa rin siya. Kaya nagpatuloy ako sa pagsasalita.

"I know that Ian and Xiu were my boyfriends."

"Were?" I expected that she would notice that.

"Uhm." I answered. "I just broke up with Xiu awhile ago."

"No, ma." Agad ko siyang pinigilan nang makita ko siyang tatayo sana para i-comfort ako. Kaya binigyan ko na lang siya ng ngiti. "I'm okay. Promise."

Her eyes wavered to that. Maybe it was painful for her to see his son fight his own battles. But I have to be dealing with my own problems soon anyway so I have to get used to the feeling.

It was a long awkward silence no one dares to talk.

And it took so long before I spoke up, "I'm going to bed."

TANGHALI na ng magising si Jared. Direkta nang sumisikat ang araw sa kaniyang mukha. Ngunit kahit pa mataas na ang sikat ng araw, sa isip niya, everything looks gloomy.

Nakaupo siya sa kaniyang study desk habang pinagmamasdan ang araw na tumatagos sa kaniyang curtain blinds.

Walang kurap-kurap.

Nasa malalim pa rin siyang pag-iisip. Sa dami ng bilang ng rebelasyon na nalaman niya nitong dumaang isang linggo, dama pa rin niya na tila may kulang.

At iyon ang sinusubukan niyang alalahanin ngayon.

Sinubukang ituon ang atensyon sa layunin.

Ngunit sumakit lang ang ulo niya sa ginawa niya. Kumirot tuloy ang sentido niya kaya agad niya iyong hinilot.

Kahit anong subok, walang pumapasok sa kaniyang isip.

Pinipigilan niya ang luha na nagbabadyang bumagsak mula sa kaniyang mga mata. Nararamdaman ang sakit ng ideyang ang mga ala-ala ng mga lumipas na taon ay tila inagaw sa kaniya dahil sa isang simpleng aksidente. Napakagat ng labi.

Ayaw man niyang magalit sa taong nakabangga sa kaniya ngunit ang pakiramdam niyang ito na hindi niya maipaliwang ay hindi rin niya makontrol.

Pilit itong kumakawala sa kaniya.