If the Waves Curve (Isla Filipinas Series #1)

Chapter 28

Tahimik ako buong biyahe papunta sa condo ko. No one dared to talk. Kahit si Miko ay tahimik kaya mas lalo akong naiilang. Kung iba ang sitwasyon namin ngayon ay baka nagtanong na ako kung pwede ako mag patugtog sa bluetooth speaker niya.

Kasi naman. Ayos na yung tinulungan niya ako kagabi dahil nalasing ako. Hindi niya kailangan na magpakita pa ng kahit anong kabaitan. Madali akong makakaisip ng kung ano ano. It sucks being an overthinker.

Parang bigla akong natauhan nang huminto ang sasakyan at nakita ko na nandito na pala kami sa tapat ng condominium ko. Mabilis kong tinanggal ang seatbelt at lalabas na sana ako nang hulihin ni Miko ang aking palapulsuhan para pigilan.

"Bakit?" Tanong ko. Pilit itinatago ang totoong nararamdaman. "May sasabihin ka pa?" I raised a brow.

Binitawan niya ang kamay ko at umiwas ng tingin. Bumuntong hininga na naman siya bago bumaba ng sasakyan. Pinanood ko kung paano siya umikot papunta sa gawi ko para pag buksan ako ng pinto.

"Bye,"

Hindi ko tinanggap ang kamay nito na akmang aalalayan ako para bumaba. Nang makababa na ako ay agad na akong naglakad papasok ng condo nang hindi nililingon si Miko. Agad akong naligo nang makarating sa unit ko at nagbihis ng pambahay dahil Linggo naman ngayon at walang pasok.

"Bakit, Salena?" Tanong ko sa kawalan habang nakatingin sa kisame. "What was that for?"

What was that for? I can't help but make up conclusions in my mind. Natatandaan ko pa ang mga nangyari kagabi sa bar pero hindi na ang mga nangyari sa condo niya. I was drunk-drunk.

"Pero bakit gano'n siya umakto?"

The way he looked mad nang makita na nahalikan ako ng ibang lalaki kagabi. The way he insisted na ihatid ako. The way he asked if that was my way of having fun. He was furious and all. That was so sudden.

Everything he did last night made me think if he still has feelings for me. If he still loves me. But that's crap bullshit. Sa fucking book and films na lang ang mga ganoong senaryo, na after 10 years still you. In real life kase after 3 days may kapalit na agad. Paano kaya kami na mas matagala nagkalayo. Pfft.

"Trio bark if you agree,"

Natawa ako sa sarili ko dahil parang may sasagot naman sa sinabi ko. How I wish my dog was still here to listen to my shit rants. Hindi naman kasi pwede ang mga kaibigan ko dahil busy sila sa mga sari-sariling trabaho.

"T-Trabaho... Trabaho!"

Bigla akong napabangon nang maalala na may report pala ako na kailangan gawin at ipapasa ko na iyon bukas. Salena naman!

I ended up working on my laptop all day hanggang sa makatulog na lang ako dahil sa pagod. I didn't even eat dinner dahil antok na antok na ako.

The next day I just wore a simple plain white shirt and maong shorts. Nang makarating ako sa opisina ay nandoon na si Nala na may inaasikaso sa desktop niya.

"Good morning!" She smiled at me.

"Morning," walang ganang sagot ko kaya napangiwi siya.

That became my routine for the whole week. I didn't visit any site that I was working on and just filled my schedule with office work.

Nakalabas na rin si Daddy ng ospital kaya wala na akong dahilan para magpunta doon. Why would I even go there in the first place?!

It's already Friday and I decided to visit the hospital site since pinapatawag ako ni Engineer Enriquez.

I wore a yellow button down shirt tucked under a pair simple mom jeans and white sneakers.

"May problema, Engineer?"