If the Waves Curve (Isla Filipinas Series #1)

Chapter 19

"W-Will that be necessary?"

I could already feel tears falling from my eyes. Hindi na sila mahinto.

"Her ribcage is damaged and her spine is..." Tumigil sa pagsasalita ang doktor nang yumuko ako.

"C-Can I see her?" I said crying. "Please?" Pagmamakaawa ko.

Tumango yung doctor at sinabayan akong maglakad. Narinig ko pa na sinabihan niya si Ica na bantayan ako. Nanginginig ang tuhod ko nang makapasok sa operating room at makitang duguan ang aso ko.

"Ma'am,"

Agad umalalay sa akin si Ica nang tuluyan na bumigay ang tuhod ko. Halos gapangin ko na ang steel table para lang makalapit ako.

"B-Baby,"

I brushed her hair wala na akong pakialam kung madaplisan ng dugo ang kamay ko.

"Do you want to rest, baby?" I asked her like she would answer.

Mas lalong tumulo ang luha ko nang mabagal niyang dinilaan ang kamay ko. She was breathing heavily. All I could see in her eyes was pain.

"Bakit ngayon pa?" I tried to hug her pero pinigilan ako ng mga nurse.

I could see tears coming from my dog's eyes. It shattered my heart into million pieces. How could an innocent dog suffer like this? I almost screamed her name when she started shaking. Ica pulled me away and the doctors instantly checked on her. May tinurok sila at agad tumigil ang panginginig nito.

"She's in pain," ani ng Doctor.

"I don't want her to suffer more," I sobbed. "Please... God!"

Napahawak ako sa dibdib ko nang makaramdam ng kirot doon. Agad akong hinawakan ni Ica sa braso pero sumenyas lang ako sa mga doctor na gawin na nila ang kailangan gawin. Pinayagan nila akong lumapit sa aso ko. I hugged her while they injected the medicine that will put her to rest. Until her last breath she was still trying to lick my hand.

"Be my guardian angel, baby." I kissed her head. "See you in heaven."

I never stopped crying that day. Kahit nang dumating si Mommy ay umiiyak pa rin ako. Hindi ko pa gustong umalis at gusto ko pa sana ihatid si Trio sa cremation service pero pinadala na ako ni Mommy sa condo ko.

"Why?! It could have been me! Sana ako na lang!" I was on the floor, mourning. "I'm sorry, nagkulang ako sa oras."

I wish I was there para napigilan ko siyang tumakbo palabas. I wish I was there para naharangan ko yung sasakyan. I wish I was there para sana ngayon ay nakakatakbo pa siya at nakikipaglaro sa akin.

"H-Hello,"

Kahit nanghihina ako ay sinagot ko pa rin ang tawag sa cellphone ko.

"Where are you?!" It was Nala.

"At my... condo." I was still sobbing so hard.

Binabaan ako ni Nala ng tawag. Alam ko na papunta na siya dito. I know she would be angry. Pinilit ko siyang pumasok ng finals tapos ako ang hindi nakapasok.

"Mika, I swear I'm going to be mad!"

Hindi pa nakakapasok ng condo si Nala ay naririnig ko na ang bunganga nito.

"Pumasok ako dahil pinilit mo ako! Pumasok ako para sabay tayo tapos–"

She stopped talking nang mabuksan niya ang pinto. Hindi ko pala naisara iyon.

"What happened?" Napalitan ang galit niyang boses ng pag-aalala.

I shook my head. I couldn't speak. It wasn't just a dog. She was my like a family, she's part of my family. Lumuhod si Nala sa harap ko at niyakap niya ako. Hinayaan niya akong umiyak sa balikat niya bago ko sinabi ang nangyari. I couldn't speak properly dahil doon. It was still fresh, it just happened like a few hours ago.