The Mageborn Wielders(Completed)

Chapter 5 The Forest

ARIEL'S POV

Tanging malakas na sigaw ang narinig ko habang nararamdaman namin ang tila pagteleport papunta sa isang lugar na we have no idea in the first place.

Unti unting naglaho ang liwanag na siyang lumamon sa amin kanina. At doon ako lubos na namangha sapagkat hindi ko inaasahan ang aming makikita.

We awed in amazed dahil tumambad sa amin ang isang malaparaisong sanctuary. Mga maliliit at malalaking puno na mayroong luntiang mga dahon at ang iba pa ay namumunga, mga halamang namumulaklak na makikita ang mga bubuyog at paruparong dumadapo sa bawat bulaklak nito. The mellifluous chirping of birds na nagsisilbing musika sa sanctuary na ito ay talagang nakaaakit at nakamamangha.

Tumingin ako sa bandang likod at doon ko nakita ang isang malinis na creek. You can hear the flashing sound of running waters, the luminous ray of sun that makes the clean water sparkles ang siyang kumuha sa interest ko
. Gulat pa akong tumingin sa mga hayop na nagsidatingan upang uminom ng malinis na tubig to quenched their thirst. This place is full of life. Ngunit agad na bumalik ang isipan ko sa realidad na we can’t let ourselves na abutan kami ng gabi rito.

Forest is still a forest no matter how lavish it is, it is still a home of untamed animals na pwedeng ikapahamak namin.

“I can’t imagine that there’s this kind of place still exist, such beautiful.” Zach murmured out of amusement

“But, where exactly are we?” tanong ni Angeline habang itinuon ang kanyang paningin sa paligid

“Ariel tingnan mo nga yung book mo, maybe it can help?” baling ni Sheena sa akin na at kinuha ko naman agad iyon upang icheck ngunit gaya ng dati tanging mapa at isang phrase lamang ang makikita sa librong ito.

Napabuntong hininga ako bago ko sila tiningnan at napailing. Bakas sa kanilang mukha ang pagkadsimaya.

I fixated my gaze to where I saw a small familiar flash of light na pumasok doon sa narrow way papaloob sa forest na ito.

“We will enter this forest." I apprehensively uttered and they were shocked to hear what I said. I trust my instinct and most importantly I trust that light.

“Seriously Ariel? Naririnig mo ba ang sarili mo, ni hindi nga natin alam kung nasaan tayo to begin with, tapos sasabihin mong papasok tayo diyan?” agad na sabat ni Angeline at tumingin ng hindi kaaya aya

“Ariel, this forest is too perilous to enter, besides our parents probably in distress now. Tapos si Angeline pupunta pa sa States today...” malungkot nausal ni Sheena sa akin.

“I was thinking kung paano tayo napunta dito maybe you can use the spell to let us go back.” prisinta ni Zach sa akin at tumingin ng seryoso.

“It won’t work, there is no counter spells written here, Zach” sagot ko sa kanya staring at his serious look

As much as I want to leave this unknown place, pero paano namin iyon gagawin napabuntong hininga ako sa isip ko.

“Don’t mind me, but I think It would be better to make a move now bago pa tayo maabutan ng dilim. If we can just find a way to leave this forest.” Zach calmly said

“There, I saw the small light in my dream. That light entered into that way." itinuon ko ang paningin ko mismong harapan ko at deretsong tumingin sag awing iyon.

Finally, kahit man labag sa kalooban ni Angeline wala kaming magagawa dahil ito lamang ang tanging paraan upang makalabas dito. Nagsimula kaming maglakad sa makiplt na daanang ito.

Everything was so fine dahil nandoon parin ang maaliwalas na vibe na binibigay ng forest na ito. We kept walking until we reached the part of this forest na hindi nasisinagan ng araw. At doon na nagsitayuan ang mga balahibo ko.  Wala ng makikitang mga insekto at mga hayop, tanging mga yapak na lamang ang bumabalot sa bahaging ito ng forest.

“Ariel, matagal pa ba tayo. This forest is becoming terrifying.” Sheena  whispered at napahawak sa akin

“I don’t know,” I hushed her

The humid air becomes chilling ngunit hindi ko parin pinahalata na natatakot ako. Ang lahat ng pangamba ay biglang naglaho at napalitan ng kaginhawaan dahil finally tanaw na namin ang hangganan ng nakatatakot na forest na ito. I was expecting na gaya ng nangyari sa amin, dadalhin kami kung saan kami nagmula. We slowly entered at dahil sa sobrang liwanag we covered our eyes upang hindi masilaw sa liwanag nito.

Ngunit napaawang kaming lahat ng tumambad ang gigantic old tree na nakatayo mismo sa gitna ng madamong lugar na ito. The grasses aren't tall kaya madali lamang tahakin iyon. Kitang kita ang isang parabolic vine sa bandang nito.

“Wait, this place is familiar… I knew, it this was in my dream, I remember." mahinang usal ni Angeline.

I smiled dahil pinagkakatiwalaan ko ang instinct and the small light.

“I really can’t believe it!” usal ni Sheena.

Kahit man hindi namin alam kung ano ang makikita namin doon we entered, hoping that all our curiosity will quenched.

All our assumptions were collapsed dahil sa loob ng punong ito kung saan tinahak namin ang parabolic vine ay tumambad ang isang lumang bahay na nagiisang nakatayo sa lugar na ito. Walang ka disedisenyo ang bahay, tanging chimney lamang na may lumalabas na usok dito..

Everything was so creepy dahil kanina,puno na may buhay ang nakikita namin, but now it was completely different, dahil kapansin pansin ang mga dead trees na nakapalibot dito. Everything was brown and you can never see green color here that’s how tedious this place is.

“Papasok ba tayo?” tanong ni Zach sa amin at natahimk kaming lahat

“Nandito na tayo, kaya why not?” I try to hide my fear by smiling

“Ariel, natatakot ako, we never know who lives in there, maybe a witch." sabay hawak sa aking braso

“Ayoko na rito, Ariel.” takot na sambit ni Angeline

“I asked your trust one last time. Dito masasagot ang ating mga tanong.” sagot ko sa kanila and they agreed to enter the house.

We slowly walked towards the door of this archaic house. I have this gut na it can help us decipher this mystery na hinahanap namin. Ang suspicious na dream, the unexplainable appearance of this book, the wierd magic spell na siyang nagdala sa amin dito, this creepy unknown place and this archaic house that drives me to continue to decipher this. Hindi ko alam kung ano dadatnan namin sa bahay na ito, pero one thing I sure about is that I felt we are safe here despite all those doubts. I am certain na ligtas kami.

Tinignan nila ako at doon ako bumuntong hininga. I took a few steps to reach the door and there I used my force to knock the wooden door three times.

“Knock! Knock! Knock!”

Ang tunog ng kahoy na pinto ang siyang tanging narinig sa lugar na ito.

Ilang minuto ang lumipas hanggang sa naging matunog ang pagopen ng door.  I hold my breath dahil hindi namin alam kung ano o sino ang lalabas mula sa wooden door na iyon.

Naging mabagal ang pagbukas nito at tanging squeaking sound of the door ang bumalot sa aming pandinig. Nang matapos iyon doon kami nabigla  dahil wala sa isip ko ang tumambad sa amin.

We looked at each other’s eye na puno ng pagtatanong… 

To be continued