SON BAHAR

31.Bölüm "Sherlock Holmes mu, ben mi?"

Selamünaleyküm,
Kurban Bayramınız mübarek olsuun.

5 yılın sonunda nihayet 100 BİN okunmaya ulaşan tek kitap SON BAHAR herhalde bunun gururu bize yeter😀 Gördüğüm anda yayımladım bölümü. Okuyan ve okutan herkese tek tek teşekkür ediyorum. Nice yüz binlere inşallah (5 yıl sürmeyenlerden😅)

Londra mevzu bahis olunca Sherlock reisten söz etmesek ayıp olurdu. İzleyenlerin gözü yaşlı, Sherlock şaşkın, "Benim ne işim var burada?" diyor 😅😅

İkinci kısım hayırlı uğurlu olsun efendim.

Bu yeni başlangıç için 'The game is on.' diyebilir miyiz? ajshdh

Keyifli okumalar!

...

Gelişime kapalı olan insanlar, değişikliklerden uzak dururlar ve bunu kendileri için bir tehlike olarak görürler. Yeni bir ev hatta yeni bir mahalle bile onlara yabancı gelir, çok zorluk çekerler. Daha doğrusu zorluk çekmek istemedikleri ve kendilerini küçük dünyalarında mutlu zannettikleri için önlerine gelen her fırsatı ellerinin tersiyle iterler. Bunun açıklaması, en azından onların teselli cümlesi bağlılıklarının kuvvetli olduğudur. Aslında bunun gerçekle uzaktan yakından alakası yoktur.

Pekala, psikoloji derslerimden öğrendiğim bu bilgiye göre kendimi gelişime açık bir insan vasfını yakıştırabilirdim. Biraz da bana gurur verdi açıkçası. Çünkü uçaktan inene kadar göz pınarlarımın kurumadığı ben, şimdi kendimden beklediğim kadarından da çok güçlü ve dayanıklı hissediyordum.

Londra'ya sağ salim vardık. Türkiye'de iken araştırıp bulduğumuz eve yerleşmemiz zaman almıştı. Yanımızda getirdiğimiz eşyalarımızla birlikte buradan edindiğimiz evin ihtiyacı olan temel şeyleri bizim Türk misafirperverliğine hiç de uyumlu olmayan İngiliz ev mimarisine olduğu kadar yerleştirdik. Tek başıma üstesinden gelmem mümkün değildi fakat Ali sağ olsun bana çok yardım etmişti. Zaten, başka kimse de yoktu.

Her şey düzene bindiğinde ve artık buranın tam anlamıyla sakini olduğumuzda bir şeyleri dert etmediğimi gördüm. Alışmıştım ve bu tahmin ettiğimden de kısa bir süre zarfında olmuştu. Yeni yerleri keşfetmeyi ve gezmeyi severdim ve bambaşka bir ülkenin bir şehrinde hayatıma devam etme düşüncesi beni korkutmamıştı. Henüz 19 yaşında olmama rağmen bu olgunluğa ve özerkliğe ulaşmak muazzamdı.

İkamet ettiğimiz semt gayet nezih bir bölgede bulunuyordu, dürüst olmak gerekirse Ali'nin eğitimi için verilen hibenin geçim kaynağımız olması imkansız ve yetersizdi. Bunun yanında babası yani artık kayınbabam bize her türlü desteği vermekte bizi temin etmişti. Zaten Ali'nin hisseleri vardı ve bu Allah'a şükür geçimimiz için oldukça kafi geldi. Aksi takdirde gurbet elde iki öğrenci için böyle bir ev ancak hayal dünyamızda yer bulurdu.