11.bölüm

31.4K 1K 272
                                    

Can YARIKAN;

"Kaç saat oldu baba. Ben Nisan'ı neden o arabaya bindirdim ki "

"Sakin ol oğlum . Alp Bey yoldadır. En kısa zamanda geliceklerdir ."

Yerimde duramayarak saate tekrar baktım . Sabah onda çıktığımız hastaneden nasıl oluyor da dörde kadar geç kalıyorlardı . Güvenmiycektin. Nasıl böyle bir hata yaparsın sen Can.

" Yok baba bu kadar geç kalınmaz . Nisan telefonunu da kapatmaz . Tekrar ara şu Alp denen adamı" dememle babamın telefonunun çalması bir oldu.

" Alp mi aç baba"

" Farklı bir numara oğlum bi sakin ol beni de telaşa verme "

Telefonu açıp balkona doğru ilerlerken tekrar telefonuma sarılıp Nisan'ı aradım. Kapalı

Telefonu elimde sıkarak derin derin nefesler almaya başladım .

Babam donuk bir şekilde içeri girdi. Koltuğa yavaşça oturdu ve bana baktı . Gözünden bir damla yaş aktı . Kalbim durdu. Nefes alamaz hale geldim

" Sakın baba " dedim sesimin çıkabildiği kadar

"Kaza yapmışlar" dedi

Her yer sessizleşti. Gözlerim karardı . Dünya ayaklarimin altından kaydı. Hepsi benim yüzümdendi. Kendi ellerimle onu  yollamıştım. Sonra ona söylediğim cümle geldi aklıma .'dikkat et'

Dikkat et demiştim işte . Edemeyeceğini ,kendini koruyamayacağını bile bile ben onu bırakıp gitmiştim .

Annem ve ablam içeriye girdi . Yüzümüze şaşkın şaşkın bakıp " noldu" dedi yüzündeki korkuyu belli ederek.

" Evimizin yakınlarında biyerlerde kaza yapmışlar " dedi babam tekrar donuk suratiyla .

Koşarak çıktım evden. Annemin çığlıkları kulaklarımı tırmalarken koşuyordum. Nereye koştuğumu bilmiyordum. Ama koşuyordum . Ayaklarım acıyana kadar koştum.

Bacaklarım halsizleştiğinde kendimi yere bıraktım . Benim yüzümdendi. Aptal Can.

Gözlerimden yaşlar düşerken karşıda olan polisleri gördüm . Haşat olmuş arabayı . Ambulansa bindirilen kızı ...

Kız ...

Nisan...

Tekrar gözlerimden akan yaşlarla ayağa kalktım. Yürüyecek halim yoktu ama yine de kalkıp koştum.

"Nisan....." diye avazım çıktığı kadar bağırdım . Polislerden biri beni tutarak sakin olmamı söylüyorlardı . Ambulansın kapıları kapandı . Alarmı kulaklarımda çınlarken ses yavaş yavaş uzaklaştı . Olduğum yerde kalakaldım . Yerlerdeki kanlar .

Bu kanlar benim küçüğüme mi aitti. Kafamı cevirdigimde diğer ambulansa binmekte olan Alp'i gördüm . Polisi ittirip tekrar ayağa kalktım .

" Alpp.." diye bağırdım .

Durdu. Kafasından kanlar akıyordu. Yakasına yapıştım

" Naptın lan sen " dedim

Arkasındaki adamlar ve birkaç polis beni tutarken Alp'i ambulansa bindirdiler.

" Hepsi benim yüzümden " diye tekrar bağırdım .

Nisann ...

Ona gitmeliydim. Yanında olmalıyım. O korkar . Benim onun yanına gitmem gerek.

Hızlı bı şekilde taksiye binip hastaneye gittim .

Arabadan yavaşça indim. Halim yoktu. Tek adım atacak halim yoktu. Ama bekliyodu. Küçüğüm beni bekliyordu. Uzun uzun baktım acil yazısına. Etraftaki herkes bana bakıyordu . Yavaş adımlarla yürümeye başladım. O iyi Can...

O çok iyi. Bişey olmayacak...

Adımımı attım . Bir çığlık ..

Annemin çığlığı . Ablamın bağırışı . "Yapma Nisan" dedim dizlerimin üstüne çökerek .

Kötü bişey değildir demi? Olamaz . O çok güçlü . Pes etmez. O Nisan YARIKAN. Asla pes etmez.

Tekrar kalktım . Bu sefer daha güçlü bir şekilde . Eminim bişey olmamıştır . Yürüdüm . Babamın çöküp ağladığını ,annemin baygınlığını,ablamın hem ağlayıp hem annemi tutuşunu görene kadar ilerledim .

" Elimizden gelenin en iyisini yaptık ama-"

"Ama ne" diye bağırdım .

" Ama ne doktor"

Koridorun başındaki bana baktı . Halime ... Halimize . Çöküşümüze. Bitişimize....

"Basaramad-"

" Yalan " diye kestim sözünü .

" Onu gorucem "dedim

" Görmeseniz daha iyi. Yüzü " dedi ve durakladı

"Ne olmuş yüzüne" dedim düşündüğüm şeyin olmamasını istiyerek

" Tanınmayacak halde malesef"

Bı insan kaç kere ölür,Kaç kere çöker,Kaç kere biterse biz bunu dibine kadar yaşadık .

Zorla girdiğim odada Nisanla yanlizdik . Yüzü kapalıydı . Yaklaştım ,durdum...

" Olmaz Nisan " dedim hıçkırıklarımın arasından

" Olmaz"

Tekrar yaklaştım . Uzattım örtüye elimi. Yavaşça açtım .Bağıra bağıra ağlamaya başladım . Benim yüzümden di işte . Elini tuttum . Kokusunu içime çektim . Bu koku....
Kafamı kaldırdım . Tuttuğum ele baktım bu el ,bu bileklik

" Bu Nisan değil " dedim ve arkamda oluşan karartıya baktım .

Sarp Alp Gündoğdu..........

Bu gün yetiştirebildigim kadar yazabildim . Yeni bölüm için yarını beklemelisiniz...
Yorumlarınızı bekliyorum

TAKINTI(TAMAMLANDI)Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin