AŞK KÖLESİ &(Sözleşme)

Bölüm 44

Sabah uyandığımda gece ruhumu alıp götürmüşler ve kahkahalar eşliğinde sabaha kadar vicdansızca acı çektirmişler gibi hissediyordum. Yataktan kendimi aşağı atmak zorunda kaldım uyanmak için. Keşke taş devrinde falan yaşasaydım biraz ne yaparsan kendine dönemi gibi ama belki onlar sabahın köründe kalkmıyordur. Gerçi o zaman da iki but ısırayım diye elinde mızrakla dolaş dur. Avcılık ve toplayıcılık hayatı da bana göre değil. Sanırım bana göre olan yaşam tarzı tam olarak akşama kadar yatmak sabaha kadar oturup keyif çatmak falan. İnsanda gram azim ve yaşama şevki olmaz mı ya? Yok işte. Elimizde olanların değerini bilmeyip öff neden ya diye hayıflanacak bir türüz ne yazık ki..

Bugün sınıftan bir kızın doğum günü partisi varmış bütün sınıfı davet etti. Benim pek gidesim yoktu ama Elif" iyice asosyal oldun, yakında evde karanlık ayinler düzenlemeye başlayacaksın diye çok korkuyorum, doğum gününe kesin sende geliyorsun hem beni yalnız bırakma" deyince gideyim bari dedim. Doğum günü kızımız da bir hanım hanımcık bir cici ve o kadar çıtı pıtı ki inanamıyorum. Kızın sürekli elleri havada konuşurken ellerini o kadar çok kullanıyor ki işi gücü bırakıp sadece ellerini izleme isteği uyandırıyor içimde. Elleri de nasıl güzel ama o kadar ince bilekleri var ki ha koptu ha kopacak diye izliyorum çoğu zaman. Bu kız da ailesi zenginlerden. Bazı insanların hayata bir sıfır hatta on beş sıfır falan önde başlaması bazen bana çok koyuyor. Diyorum bizim dedeler neneler napıyordu acaba milletinkiler parasına para katıp soyundan gelenleri bolluk içinde yaşatırken. İnsanda biraz azim olmaz mı diyorum sonra kendi azmim falan geliyor aklıma diyorum ki galiba bazı şeyler hakkaten ırsi oluyor. Malum bende pek azimli bir vatandaş sayılmam. Zaten dedem kim nenem kim bilmiyorum ki. Annem ve babam yurtta büyüdüğü için pek bir önemi de yok. Belli ki kendi çocuklarına bakamayacak kadar sorumsuz insanlarmış. 

Okula gelip sınıfa girdiğimde sabah kokarca ile uyanmış gibi bir suratım vardı. Nasıl sevimsiz nasıl mutsuzum ama. İnsanlar beni görünce bir kenar falan çekiliyor enerjimiz sömürülmesin diye. Elifin yanına oturdum

"Ne o gece benle mi uyudun" dedi

"Hayır yatağım tek kişilik ve oldukça soğuk bir ara gelip ısıtmak ister misin?" dedim

"Lezbiyenliğe iyi bakmıyorum canım ya" dedi

"Hani arkadaştık hani kardeştik ne yani geceleri kuş tüyü yastıklarla savaş yapıp sabaha birlikte uyanan o cici kızlardan değil miyiz biz " dedim

"Hayır canım biz daha çok sabahları karşılacınca "naber hacı" diyen tiplerdeniz" dedi

"naber hacı" dedim güldü

"İyi senden naber "

"İyi nolsun" dedim ve bu saçma muhabbet hoca gelene dek sürdü. 

Ders çıkışında arkadaşlarla toplu olarak kafetaryada oturuyoruz ne ben Rüzgara bakıyorum ne de o bana. Herkese gülücükler saçarken gözlerim onu atlayıp hop yanında kim varsa ondan devam ediyor. Tabi o da aynı şekilde. Ergen gibiyiz herkese balım cicim birbirmize gelince pardon kimsin? oluyor resmen. Sanki tüm o yaşananlar hiç yaşanmamış gibi. Çok tuhaf bir durum bu mesela adamla uzun zamandır birliktesin bir kavga ediyorsun tamam o adam sana dünyanın en uzak adamı gibi geliyor. Normalde takır takır söyleyeceğin şeyleri bir bir yutuyorsun ve olay en sonunda sen kimsin? e bağlanıyor. İnsanlar neden böyle bilmiyorum çünkü bende öyleyim ve nedenini bende bilmiyorum. 

Yarım saat sohbet muhabbetten sonra bütün masa dağıldı. Ben de eve gelip akşama ufaktan hazırlanayım bari dedim. Zaten saçlarımı yapmak üç buçuk saat falan sürüyor. Allahım saçlarımı o kadar zor uzattım ki. Yıllar sonra anca heh tamam oldu artık diyebildim. Ama gel gör ki saçın hem uzun hem kalın telli hem de gür olunca o duşların da saçını yapman sürende uzadıkça uzuyor. Başka kızların yirmi dakika da falan yaptığı saç bende rahat bir saat sürüyor. Bir de o kadar çok dökülüyorlar ki her gün nasıl acaba nasıl diye düşünüyorum. Çünkü bu kadar dökülmeye bu kadar gür saç normal değil diye düşünüyorum. Yakında evde benim saçlarımdan ve Moninin tüylerinden yeni bir imparatorluk kuracağız.