Całkiem Nowe Życie (Dramione)

Rozdział Drugi

Ginny patrzyła w lustro i była przekonana, że zmarnowała swoje życie. Że je przegapiła, nie wykorzystała szansy, nie zrealizowała pragnień. Stojąc w łazience niewielkiego apartamentu patrzyła wstecz i była pewna, że poszła drogą zupełnie inną niż chciała.

Ginny Potter od jakiegoś czasu nienawidziła  poranków. Ilekroć wygrzebywała się z oparów snu docierało do niej, że znów coś jest nie tak. Że tkwi tam, gdzie nie chce być, że jest zmuszona przeżyć kolejny dzień w świecie, którego nie lubi. Codziennie rano zaczyna się jej wyścig z rzeczywistością, te same słowa i gesty i człowiek, który miał być spełnieniem marzeń, a stał się ich końcem.

 — Ginny skarbie. Jesteś tam? — Zza drzwi łazienki dobiegł zaniepokojony głos Harry'ego.  — Dobrze się czujesz? — zapytał, gdy wyszła. Spojrzała w zielone oczy męża i cmoknęła go w usta. -

—Na co masz dziś ochotę? — Uśmiechnęła się. — Rocznica, zapomniałeś? — Nie ukryła nuty żalu na widok pytania w jego oczach. 

Harry spojrzał z rozczuleniem na żonę i przyciągnął ją do siebie, zanurzając twarz w rudych włosach. Pachniała lekką owocową nutą, jakby mandarynką. Była miękka i krucha, taka jak przed laty.

— Jak ten czas leci. Przepraszam, dla mnie to wciąż, jakby wczoraj. — Kocham Cię, wiesz?  — szepnął i przytulił ją mocniej. — Postaram się być wcześniej, a Ty pomyśl, co chcesz dostać.— Ujął jej drobną twarz w dłonie, pocałował i zniknął.

— Najlepiej rozwód. — Słowa wymknęły się z jej ust zanim zdążyła je zdusić.

Harry. Jej mąż. Kiedyś tęskniła za nim tak bardzo, aż w końcu jej się zdarzył. Przez te wszystkie lata nie do końca wierzyła, że to prawda, czasem zdawało jej się, że go sobie uroiła. A on każdego dnia przekonywał ją, że jest. Tak długo, aż w końcu zapragnęła wolności. Przygryzła wargi i leciutko zmarszczyła brwi.

Walczyła ze sobą.

Z jednej strony kochała go przecież, z drugiej zaś miała wrażenie, że życie przemykało obok. Miała wrażenie, że zrezygnowała ze swoich skrzydeł zanim je na dobre rozwinęła, a przecież tak dobrze się wszystko zapowiadało. Cofnęła się myślami do wydarzeń sprzed lat...

Uśmiechnęła się z nostalgią.

Mecz z rosyjską drużyną Matrioszek. Perfekcyjny pokaz umiejętności Ginny Weasley  - brytyjska i międzynarodowa prasa ścigała się w peanach na jej cześć.

Kilkanaście lat wcześniej

— To było niewiarygodne. Weasley jest niesamowita!
— Niezwykła, fantastyczna, rewelacyjna, genialna!
— Od początku siała spustoszenie w powietrzu! Niszczycielska, niezawodna, nadzwyczajna, niesłychana, wyjątkowa...!
— To dzięki młodziutkiej Weasley Harpie odnoszą sukces!

Tytuły nie pozostawiały wątpliwości. 

To nie był zwyczajny mecz, to był jej mecz, genialny popis umiejętności urodzonego geniusza gry. — Tak nazwano to wielkie sportowe wydarzenie w kuluarach stadionów świata. To była zupełna deklasacja wszystkich dotychczasowych gwiazd quidditcha.

Dziś

Rozejrzała się po wnętrzu. Kiedyś ściany mieszkania zdobiły jej zdjęcia, na miotle, z pucharem, zwycięskie i roześmiane. Teraz nie było po nich śladu, ich miejsce zajęły grafiki Luny. 

A przecież nie tak dawno, zdaje się, że wczoraj, dostała powołanie do kadry narodowej quidditcha. To był jej czas. Ślub z Harrym i spełnianie marzeń, swoich i jego. Gdy dosiadała miotły zachwycała i szarpała nerwy, gracja i elegancja w jednej osobie, jej niemal baletowe ruchy przyciągały jak magnes, to dla niej chodzono na mecze.

Temperament, odwaga, brawura.

Dramat i teatr.

Mecze Gin Gin (bo tak ją nazywano) były zawsze widowiskiem, a ona gwiazdą. Rozgrywała mecze stulecia, nazwisko Weasley (bo pod nim grała nawet po ślubie) znają wszyscy, elektryzuje, nie ma na nią mocnych.

Do momentu, gdy spada z miotły.

Kilka lat wcześniej

Nowojorska Madison Square Garden. Tłum. Mistrzostwa przyciągają nawet tych, którzy nie znają się na sporcie, brytyjska drużyna w formie jak nigdy. Ma wszystko, bo ma Weasley. Do momentu, gdy Złota Dziewczyna zostaje zepchnięta z toru i sfaulowana. Spada z miotły, a cały czarodziejski świat wstrzymuje oddech. 

Leży nieprzytomna przez tydzień, a Harry obiecuje sobie i rodzinie, że to koniec. Gdy ona odzyskuje przytomność on stawia ultimatum, rodzina albo kariera. Ginny nawet go rozumie. On się o nią boi, umarłby, gdyby ją stracił. Poza tym Harry chce żony, kogoś, kto będzie spędzał z nim wieczory i poranki. Chce również dzieci. Wielka Gin Gin rezygnuje więc, chociaż wiele ją to kosztuje. Nikomu się nie przyznaje, Hermiona nigdy nie rozumiała quidditcha, a matka...

— Wszyscy z czasem rezygnujemy z wielkich nadziei. —Usłyszy od niej, gdy napomknie o możliwości powrotu. Nie ma nikogo po swojej stronie.

Dziś

W tamtym momencie pomyślała,że gdyby musiała z niego zrezygnować, umarłby ze smutku. Dziś nie może sobie przypomnieć, czy myślała o Harrym, czy o sporcie. Codziennie, w tęsknych chwilach porannych, dokonuje rachunku sumienia, wspomina swe życie i widzi, jak puste jest i  pozbawione celu.

Bezsensowne migotanie cieni zlewających się w gęstniejącym mroku.

Spojrzała w lustro i  nie poznała kobiety, którą w nim zobaczyła. W tym samym momencie zdała sobie sprawę, że wszystko jedno, czy się ma przed sobą sto lat, rok czy tydzień, bo zawsze się ma przed sobą wszystko.

— Balansuj dopóki się da, a jak się nie da, podpal świat — Powiedziała Ginny z lustra. Ginny przed nim podjęła decyzję.

Redakcja Proroka Codziennego.

Dean Thomas nie wierzył w to, co widział. Na niewielkiej kartce dostarczonej przez sowę widniało tylko kilka słów.

Wracam do gry. Przyjmiesz mnie? Gin Gin.

Nie Ginny Weasley, nie Ginny Potter. Gin Gin. Szykował się news dziesięciolecia.