CENNETİMİN KAPISI | TAMAMLANDI |

25. DOĞUMDAN ÖNCE

Aylar ayları kovalamış doğuma 1 hafta kalmıştı. Çok üst düzey bir ekiple girecektik doğuma. Hayatımın en zor ameliyatına girecektim. Her ne kadar içim içimi yese de bunu Bükre'ye çaktırmamaya çalışıyordum. Korkuyordum çünkü onu daha fazla korkutmak ve ürkütmekten.

Ağrıları artmış artık verdiğimiz ağrı kesiciler de bir işe yaramamıştı. Zaten güçlü ağrı kesiciler veremiyorduk. Bu zamana kadar bebek ve Bükre için her şey zor olsa da sağlık açısından bir sorun olmamıştı. Akşam Hümeyra ve Ulaş ile beraber onlarda yemek yedik. Kızlar içerde oturuken bizde balkona çıktık.

"Korkuyor musun hâlâ.?"

"Korkuyorum da bunu ona belli edemem."

"Merak etme sen. Allah büyüktür kardeşim. Elbet bir yolu bulunur."

"Ikisini de sağ sağlim alayım kucağıma başka bir şey istemiyorum."

"O da olacak Allah'ın izniyle sen merak etme."

BÜKRE'DEN DEVAM

Hümeyra'ya aldığım bebek kıyafetlerini gösteriyordum.

"Ay Bükre bunlar çok hoş kuzum ya."

"Hastanede şunları giydirmek istiyorum. Hem minicik ayaklarına ne yakışır bunlar."

"Ay insan baktıkça anne olası geliyor."

Güldüm."Ee bizimkine bir kardeş lazım hani."

Güldü."Hele bir onu hayırla kucağımıza alalım da sonrası Allah kerim."

Eskisi kadar çok ağrım yoktu. Doğuma az kaldığı için olsa gerek. Gece boyu arkadaşlarımızla sohbet edip eğlendikten sonra onlar gidince Karaca ile balkonda oturduk biraz.

"Ağrın var mı?"

"Çok değil, doğuma az kaldı ondan sanırım."

"Allah'ın izniyle ikinizide sağ sağlim görseydim."

"İnşallah aşkım, inşallah."

Karaca çok korkuyordu fakat bunu bana belli etmemeye çalışıyordu. Onu anlıyordum korkmakta çok haklıydı. Normal insanların doğumları gibi olmayacaktı benim doğumum. Üstelik oda girecekti doğuma. Gözlerimi kapattıktan sonra bir daha yeniden açabilecek miydim bilmiyorum fakat uyanamazsam da bebeğime bir ömür sahip çıkacak bir babası olduğu için içim rahattı.

"Aşkım."

"Canım."

"Sana bir şey söyleyeceğim ama kızma."

"Söyle bakalım."

"Olur da ben ameliyattan sağ çıkamazsam."

"Bükre."

"Ya bir dur bi dinle lütfen."

Derin bir nefes alarak bana baktı.

"Benden sonra biri mutlaka girer hayatına hem kızımız için de bir anneye ihtiyacı olacak."

"Bükre yeter dinlemek istemiyorum."

"Ama Karaca."

"Bükre yeter dedim."

İlk kez sesi biraz yüksek çıkmıştı.

"Ben sana bir şey olacak diye uyku uyuyamıyorum ,gece gündüz dua ediyorum Allah'a ikinizide sağ sağlim göreyim diye sen bana diyorsun. Öyle bir şey olmayacak duydun mu beni? Olmayacak."

"Özür dilerim."

"Dileme, lütfen böyle söyleme. Ben bunu düşündükçe bile nefes alamıyorum. Ha söylediğin şeye gelecek olursak. Senden sonra kimseye sana baktığım gibi bakmayacak, seni sevdiğim gibi sevmeyeceğim. Kızıma hem anne hem baba olurum. Bize ve aşkımıza asla ihanet etmeyeceğim."

Söylediği şeyler hem hoşuma gitmiş hem de üzmüştü. Ağlayarak boynuna sarıldığım da titreyen sesiyle konuştu.

"Ben seni ahirette de yanımda istiyorum. Sen benim Cennetimin Kapısı, gözümün nurusun. Sakın böyle düşünme bir daha. Ve konuşmada."

"Özür dilerim."

Korkuyorduk evet ama böyle bir eşe sahip olduğum için içim çok rahat ve huzurluydu. Kızımız ve senin için yaşamak istiyorum. En çokta senin için.