CENNETİMİN KAPISI | TAMAMLANDI |

FİNALE DOĞRU

23 SAAT SONRA

Bükre hâlâ uyanmamıştı. Çok korkuyordum kızım ile beraber biran olsun yanından ayrılmadan onu bekledim. Gözlerini  açacaktı biliyordum. Öyle istiyordum ya da.

Akşam üzeri yeniden gittim yoğun bakımın önüne yavaşça yanına oturdum.

"Uyan artık sevgilim. Sen yokken burası dar geliyor bana. Nefes alamıyorum olmuyor. Uyan ki kızımızı gör. Aynı sana benziyor Bükre herşeyiyle aynı sen. Dünyalar güzeli gözleri var. Hadi sevgilim lütfen aç gözlerini."

Yanında çok fazla kalmamız yasaktı. Ailelerimizi eve göndermiştim. Burada bekleseler de bir şey değişmeyecekti. Hümeyra ve Ulaş yanımızdaydı sadece.

"Uyanacak demi Karaca. Bizi bırakmayacak."

Camdan onu seyrediyorduk.

"Uyanacak tabi. Güçlü karım benim bırakmaz bizi."

"Kızınız, seni , beni, ailesini bırakmaz o. Kaç gündür hastanenin kapısında onu bekliyorlar yardim ettiği sokakta kalan  insanlar."

"Hepsi dua ediyor. En  az bizim kadar seviyorlar onu. Böyle bir kadına sahip olduğum için çok mutluyum."

Güldü."Uyan hadi güzelim."

Aradan 2 SAAT geçmişti. Dışarda bekleme yerinde koltukta uyuyakalmışım. Sakallarıma dokunan el ile irkilerek uyandım. Bükre gülümseyerek tekerlekli sandalyede bana bakıyordu. Heyecandan başta rüya görüyorum sandım ama hayır bana bakıp dolu gözlerle gülümsedi.

"Çok beklettim  mı seni?"

Gülerek sarıldım sıkıca.

"Günaydın her şeyim."

Biraz süre öyleyece kaldık.

"Çok korkuttun beni."

Gülümseyerek yanağımı öptü.

"Uyandım bak artık, iyiyim."

"Şükürler olsun Rabbime."

Biraz zaman geçirdikten sonra bebeğimizi  getirdiler. Bükre ve kızımızın kavuşma anı dünya  da ki her şeyden çok güzeldi. Hiçbir şeye değişemeyeceğim kadar güzeldi hemde. Göz yaşlarımıza hiç birimiz engel olamıyorduk.

ERTESİ SABAH

Bükre ile eve geldiğimiz de o bebek ile ilgilenirken bende yiyecek bir şeyler hazırladım. Ailelerimiz de  akşam gelecekti. Beraber çıktığımız bu zorlu yolda Allah bize dünyalara değişemeyeceğimiz bir güzellik nasip etmişti.

BÜKRE'DEN DEVAM

Herkesi çok korkutmuştum. Hastaneden çıkarken beni kapıda bekleyen çok güzel dostlarım vardı. Ailemiz, arkadaşlarımız , eşim ve kızım. Böyle güzel bir hayata sahip olduğum için Allaha ne kadar şükretsem az kalırdı. Karaca ise her geçen gün üzerime titriyordu. Kızımızla beraber aramız da ki ilişki daha da güzelleşecek ve bir birimize olan sadakat ve sevgimiz artacaktı. Çok mutluydum,  hemde çok.

Akşam ailelerimiz ve dostlarımızla kızımızın gelişini kutladık. Herkes uyandığım için çok mutluydu. Âdeta bütün yaşamım gözlerimin önünde akıp gidiyordu. İyiki Hümeyra ve Ulaş bizi tanışmamız için zorlamış iyiki nasibim bana gelene kadar hata yapmamış ve Allah'ın bana yazdığı kaderi beklemiştim.

İnanıyordum ve Allaha güveniyordum. Çok güzel zamanlar bizi bekliyordu. Allah'a dua edipte hiç bedbaht olmamıştık çünkü. Ona yöneldikçe sorun, dert, sıkıntı kalmıyordu. Bunlar ise kalbimizde ki imanı  arttırmak ve şükretmekten başka bir şey yapmamızı sağlamıyordu.

Kalp kırarak, kırdığı kalbi onarmayarak, birilerine çelme takarak, menfaat için sırtından vurarak, kibire hükümdar olarak, zulmederek, aşağılayarak, yaftalayarak, hakkı çalarak, korku salarak, çok da düzgün yaşayamazsınız. Allâh buna müsaade etmez." Gönlünü alırım” diyip sevdiğinin kalbini kıranların,başını okşadığı çiçeğin “nasıl olsa büyür” diyip üzerine basanların,göklerde süzülmesine şiirler yazdığımız kuşları “evimde ötsün” diye kafese tıkanların; ne çiçeği,ne sevdiği, ne de izleyeceği bir gökyüzü olsun istiyorum. Yolumda, olmak istediğim yerdeyim. Önüme engeller çıksa, taşlara takılsam da istediğim ve kalben bir olduğum ne varsa asla yapmayı ve savaşmayı bırakmayacağım.Belki sonu hüzün, bazen düşüş. Olsun, hayat bazen kaybetmektir. Sonunda kendime dönüp kimse değil sen kazandın diyeceğiz.

Karaca'da bende artık yepyeni bir hayata başlıyoruz ve bu hayatta Allah ne derse onu yaşayacağız.