TEASING HER |StudxProf▪️GxG|

TEASING XXXIV

BACKSLIDING

EMPTINESS , INTENSE SADNESS , GRIEVED , MISERABLE , LOST , ANXIETY , BROKEN .
Those are the words that can describes what I am feeling right now but those are not yet enough. It's more than like world is against to me. Can someone answer me what's going on right now in my life? Can someone tell me that all of this shits is just a nightmare? Can you wake me up? Or just leave me alone in this darkness so that I am able to rest in peace.

I am in the middle of over thinking when someone knock on my door. I didn't mind who's that person is because I want to be alone.

"Zaira, nak?" tawag ni nay Meling sa akin but I remained silent. I don't want to talk to anyone, all I want is to stay alone in this four edges of my room.

"Nak kain na, kahapon ka pa walang kain." rinig ko sa boses nito ang pag-aalala ngunit ayoko pa talaga lumabas. Lalabas na lang ako kapag pupunta na ulit kami sa chapel.

"G-gusto ko po munang mapag-isa. Please leave me alone." sa aking pagtugon ay muling nagbagsakan ang mga luha ko. Bakit ba ayaw tumigil ng mga luhang ito? Pagod na pagod na akong umiyak, pagod na pagod na ako sa lahat!

"Nak nag-aalala na si nanay sayo, pwede ba akong pumasok?" hindi ako tumugon sa tanong nito instead napahagulgol ako ulit. Iyon na nga ang oras nang pagpasok ni Nay Meling. Naramdaman ko ang mga braso niyang yumapos sa akin na nagpahikbi pa lalo sa akin.

"N-nayy, si Mommy at Daddy" aking sambit habang mas yumakap pa ng mahigpit sa kaniya. Hindi ko na mapigilang ilabas ang sakit na nararamdaman ko through crying. Gusto ko nang ilabas lahat ng hinanakit ko pero hindi ko kaya kasi naiipon lahat dito sa loob ng dibdib ko.

"Shh, tahan na anak. Mas lalong nalulungkot sila Mommy at Daddy mo kasi nakikita nilang ganito ka. Magpakatatag ka anak, nandito kami ng kuya at ate Liza mo. Huwag kang mawalan ng pag-asa." umiling-iling ako dahil hindi ko kayang magpakatatag, hindi ko kayang maging malakas, ang gusto ko na lang ay sumama na rin sa kanila.

"H-hindi ko na k-kaya nay, pagod na po ako ng sobra-sobra. Ang sakit-sakit na po dito." sabay turo sa dibdib kong puno ng halo-halong emosyon.

"Kayanin mo anak, nandito kaming lahat para suportahan ka sa mga gagawin." sambit nito habang hinahagod niya ang aking likod. Hindi na ako nagsalita pa ng sinabi niya ang mga iyon. Tanging iyak na lang ang ginawa ko hanggang sa kinain na ako ng antok.

"Zaia namin, wake up" agad na binuksan ko ang aking mga mata dahil sa tinig na iyon. Agad akong napabangon at yumakap ng mahigpit sa dalawang taong nandito sa harap ko ngayon. Akala ko hindi na sila makakapunta pero nandito sila.

"Lolo, Lola" hikbi na agad ang nagawa ko nang tawagin ko sila. They caressed my back and Lolo kiss my forehead. Narinig ko ang pagsinghot nila tanda na umiiyak din ang mga ito. Mahirap mawalan ng ina at ama pero mas mahirap siguro sa part nila na mawalan ng anak.

"Malalagot ang sinomang bumangga sa mga anak ko." napaangat ako ng tingin kay lolo dahil sa narinig ko ang galit nito sa bawat bigkas niya. Napaisip tuloy ako kung aksidente lang ba ang nangyari o sinadya. Ngunit sino naman ang salarin kung sinadya iyon.

"Francisco the accident is still under investigation, we don't know what really happen." sabat ni lola habang pinupunasan ang luhang pumatak muli sa pisnge nito.