Terrence Pov.
"I know your pretending" Seryosong sabe ko.
Hindi siya sumagot kaya nakumpiram ko agad.
"Kamusta kana?"
"Okay lang" tipid na sabe nito.
"Nakapag tapos kaba? Yung kursong gustong gusto mo nuon?"
"Oo" walang emosyong sabe nito.
I can still see the damage we have done to her, deretyong naka tingin lang siya sa dagat walang pinag bago maganda parin.
Nag matured man ang mukha niya mas lalo lang siyang gumanda.
"Hindi kami huminto na hanapin ka, mahal na mahal ka ng isang yon e" hindi ko maiwasang mapangiti.
Alam kung nasasaktan si jasiel sa mga nakikita niya at mas masakit dahil wala siyang karapatan sa kahit ano man, nakatingin ako sakanila ngayon mula sa kinakatayuan ko.
Sinalubong ni Harry ng yakap si chan nakangiti naman itong gumanti at hinalikan siya nito sa sentido. Nag iwas ng tingin si jasiel sakanila at hinarap ang magulang lumapi ako sakanila.
"She looks happy" si laicy
"Bakit ba siya ganon?"
"Maybe she want to forget what happen years ago, lahat tayo hindi alam kung anong punag daanan niya all we can do is ayahan nalang muna naten siya." Bakas ang lungkot sa mata ng mama niya isang beses ko pang nilingon si chan, hindi moko maloloko hindi ka totoong masaya.
"I'm sorry" sabe ni jasiel saka ito naglakad palayo.
"Where are you going?" Habol ko pero hindi ako sinagot nito.
Alam kuna yan nasasaktan siya.
7pm na ng mag simula nag program sa venue sayawan masasayang ang mga tao dito katabi ko ngayon ang mga pinsan kong binubuking si Blake sa lahat ng kalokohan niya habang na sasalita ng best wishes sa harap.
"Kaka kasal ko lang ayusin niyo naman baka iwan ako agad nito" inis kunwaring sabe nito kaya nag tawanan ang lahat.
Ngayon naman ay seryoso na ang lahat ng mag bigay ng message ang magulang at kapatid nila pati ang malalapit na kaibigan.
"Blake I witness how difficult the road you have overcome just to get tasia and I know you love her truly since day one, mahalin niyo yung isa't isa lagi, maraming problema ang darating kaya lagi niyong piliin ang isa't isa."
Nakangiti naman tumango si blake at pinupunasan ang luha ng asawa.
Natapos ang lahat sa pagbibigay ng message tumayo si Blake at lumapit saamin.
"Congrats bro" tapik ko sakaniya binati rin siya ng mga pinsan ko kanina kupa rin napapansin na nananahimik si Hubert at parang tanganag nangingiti sa kung sinong ka text niya.
"Thanks sino kayang sunod?"
"Si Hubert pre tignan mo parang timang nangigiti sa ka text" natatawang sabe ko.
"Shut up" inis na sabe nito.
Para naman hangin ang katabi kong si jasiel na hindi ko man lang narinig magsalita.
"Kantahan mo kami bro request ni Tasia" wrong timing pang badtrip to ngayon.
"Sige pre" nilingon ko ito at mukhang seryoso naman.
Umalis silang dalawa at umakyat sa mini stage maya maya lang.
"Do you ever think about me?
Do you ever cry yourself to sleep?
In the middle of the night when you awake, Are you calling out of me....
Chandria's POV
"Do you ever think about me?
Do you ever cry yourself to sleep?
In the middle of the night when you awake, Are you calling out of me....
Do you ever reminisce?
Ang masayang sandali kanina lang ay nag bago ng matigilan ako sa pamilyar na boses nasa bandang likuran man kami ay hindi ako nagkamali ng mag angat ako ng tingin.
Parang bawat bigkas ng liriko ng kanta ay tumatagos saakin. Deretyo siyang naka tingin habang kumakanta alam kung nuon pa man ay maganda na ang boses niya dahil ilang beses niya narin akong kinantahan pero iba ang isang to, maririnig mo bawat emosyon, sakit sa tono niya parang ang lahat ay nadala sa kaniyang pagkaka kanta.
Its been six months eight days twelve hours since you went away
I miss you so much but I don't know what to say.
Nangilid ang luha ko hindi pwede, ayoko ayokong ng may maramdaman ulit.
I should be over you
I should know better but it's just not the case
It's been....
Hindi ko pinatapos ang kanta
"Bathroom lang" paalam ko kay Harry.
"Gusto mo bang samahan kita?" Hindi ko alam pero naninimbang ang tingin niya umiling ako agad.
"Hindi na" sabe ko saka nag lakad papasok sa bathroom may mangilanngilan din akong nakakasalubong.
Pagpasok ko dun lang ako naka hinga ng maayos, inayos ko ang sarili ko sa salamin pinakalma ko ang sarili ko bago lumabas, lumabas ako sa venue at naglakad sa dalampasigan buwan ang nag silbing liwanag sa nilalakaran ko.
Wag niyo na po akong paibigin sa lalaking wawasak lang ulit sakin.
Dasal ko habang naka tingala sa langit.
"Do you ever think about me?" Nagulat ako sa nagsalita sa likuran ko
"Why should I?" Kunot nuong sabe ko pagod niya naman akong tinignan.
"Ang inaasahan ko pag bumalik ka susumbatan moko, pero ano tong nag kukunwari kang hindi kami kilala?" Seryosong sabe nito hindi ko malaman kung saan ako titingin.
"Bakit ano ba dapat?" Balik ko sa tanong niya.
"Pag ginawa ko ba yon mawawala yung sakit na binigay niyo?" Akala ko tapos na akala ko tapos nako dito akala ko nasa punto nako ng maalala ko man ang nangyare nuon hindi nako masasaktan ng ganito.
"Hindi ko ginuto yon chan" nabasag ang boses niya.
"God knows how sorry I am" angat baba ang dibdib niya dahil sa matinding emosyon ganon din ako.
"Hindi ko kailangan ng sorry mo, hindi ko kailangan ng sakit" hindi kuna kinaya siguro mas maganda na isumbat ko lahat ng sakit na dinulot nila nuon.
"I'm sorry" mahinang sabi nito matalim ko siyang tinignan.
"Isang beses lang ako nag makaawa sayo buong buhay ko na wag mokong iwan ng gabing yon dahil takot na takot ako, pero anong ginawa mo ah? halos hilingin kung hindi na magising ng gabing yon."
"Hindi ko sinasadiya Chan hindi ko ginusto yon"
"Alam mo kung anong pinag daanan ko, kaya pala kaya pala may mga oras natatanong ko sarili ko kung anong magiging papel niyo sa buhay ko para pahirapan pala ako" nanlalabo na ang mata ko namamanhid nako sa kinakatayuan ko sa sakit na alalahanin ang nakaraan.
BINABASA MO ANG
Redeem by Love (Kara Sevda series #1)
רומנטיקהkinalakihan niya. Namulat siya sa papanakit ng kaniyang ama sa hindi niya mahulaang dahilan ngutin ang lahat pala iyon ay dahil sa lalim ng sugat na dulot ng makasariling kagustuhan ng kaniyang ina. Hindi niya inaasahan mababago ng panandalian ang...
