Glimpse Of Memories [On-going]

Chapter 28: Unexpected

Chapter 28

"Nix!" sigaw ng kung sino na nagpaggising sa diwa ko.

Dali-daling kinuha ni mom ang kamay ko at itinapat ito sa gripo. Doon ko lang naramdaman ang hapdi galing sa pagkakahawak ko sa kawaling nilulutuan ko. Hindi ko napansin na hinawakan ko pala ito ng walang sapin. Ano bang nangyayari sa akin? Well, nagsimula ito sa nangyari kahapon.

"Ano bang iniisip mo at hinawakan mo ang kawali ng walang sapin Nix?," galit nitong sabi ngunit may bahid ng pag-aalala.

"It's LM, mom. Don't call me Nix," pagtatama ko dito.

"You are STILL my Nix, sweetie. I prefer calling you Nix than LM. Ano 'yon? Pangalan ng bakery shop?" biro nito pero hindi ako natawa. Tumawa pa ito habang itinakip sa baba ang isang kamay.

"Mom," walang emosyon kong sabi.

Tinaas nito ang dalawang kamay na parang sumusuko, "Okay okay LM then, sweetie. "

I sighed. Simula no'ng nagkabati kami ni mom, nagbago ang ugali nito. Kung makulit ito nuon mas naging makulit ito ngayon.

I look at her when she suddenly put her hands on to my shoulder. Napakunot ang nuo ko sa ginawa nito. I heard her sigh. It looks like she wanted to tell me something but she can't open her mouth to compose any words.

"Mom," I called her at mukhang natauhan naman ito at tiningnan ako sa mga mata.

"Oh? Yes, sweetie?" I rolled my eyes at her at kinuha ang dalawang kamay niya na nasa mga balikat ko at bumalik sa pagluluto.

"Tsk. Ako na diyan. Baka mapaso ka na naman dahil sa pagde-daydream mo," sabi nito sabay kuha sa sandok na hinahawakan ko.

Napabuntong hininga nalang ako at naalala na naman ang nangyari kahapon.

*FLASHBACK*

"Lynn," I called my secretary's attention while still looking at the papers in front of me. No response so I called her again but it's still the same.

"Lynn!" I shouted habang inaangat ko ang ulo para tingnan ang secreatry kong nasa pinto na hindi man lang sinasagot ang tawag ko rito. My eyes widen when I saw who's leaning at the doorstep. Nakapamulsa iti habang nakasuot ng americano itim. Naglakad ito papalapit sa akin habang niluluwagan ang pagkakatali ng neck tie. Ang isang kamay naman nito ay nakapamulsa sa slacks na suot nito. He has this cold aura around him na kahit ang apoy ay ayaw lumapit dito.

I blink enumerable times and sighing a couple of times to compose myself. Iniiwas ko ang tingin ko dito at bumalik sa ginagawa. Hindi ko ito pinansin kahit na naroon na ito sa harapan ko at parang hinhintay akong mag-angat ng tingin. Hindi ko sana ito papansinin pero gusto kong malaman kung anong ginagawa niya rito. After so many years nagpakita pa talaga siya?

"Nix darling," he said trying to getmy attention.

"Don't call me darling at lalong-lalo na 'wag mo akong tawaging Nix. Wala ka ng karapatang tawagin akong gano'n," I coldly said without looking at him. Dahil sa tinitimping galit ay naibuntong ko nalang ito sa ballpen at sa mga papeles na hawak ko. Nagsisimula na ring mamuo ng mga luha sa mga mata ko ngunit pinigilan ko ito. I don't want to show na mahina ako at iyakin.

"Nix dar-" I cut him off.

"I said DON'T. CALL. ME. NIX EVEN DARLING," I snapped. "Get out of my office. You are not welcome here," I said while pointing my finger at the door.

"Anak-" He's testing my patience huh.

"STOP! DON'T YOU. EVER. CALL. ME. YOUR. DAUGHTER. Ever since you left, dad wala na akong itinuturing na ama. Go and be with your mistress. Hindi ka namin kailangan."