Chasing Wild Redamancy

CHAPTER TWENTY-SEVEN

CHAPTER TWENTY-SEVEN

Egress

In just a snap of fingers, my life turned upside down. Tila isang bomba ang aking desisyon at sa pangyayari na ito ay sumabog ay maraming tao ang nadamay. I may not be the most religious person, I may judge others and sinned a lot, but right now all I could think is the power of him. I may be the strongest person in the world but it hits different, when it all comes to my parents. They're my treasures, that I want to protect until my last breath.

Tuyo ang mga luha habang naghihintay sa labas ng emergency room. Walang naging lakas ay nakatulala lamang sa kawalan, tahimik na nanalangin na sana'y maging maayos na si Daddy.

I looked at my Mom, she is crying so hard that her shoulders vibrated. Parang nagising sa isang panaginip ay bumalik ang aking diwa. There's no room for me to get weak, situation like this ako dapat ang pinang huhugutan ng loob ni Mommy.

Pinahid ang mga luha ay dahan-dahan akong lumapit sa kaniya. Inalalayan ang kaniyang ulo patungo sa aking balikat ay hinagod ko ang kaniyang likod. Walang sinabi ngunit malakas ang kaniyang naging pagtangis.

"Mom..." I whispered as I calm her down.

Tanging hikbi ang kaniyang naging sagot at pag iling ramdam ko ang kaniyang panghihina at panglalamig, wala akong nagawa kundi tatagan ang aking loob.

"Barbara!"

Napalingon ako sa kinaroroonan ng boses at nakatayo roon si Jumi at sina Tito Ralph at Tita Michelle. Habol ang kanilang hininga na lumapit sa amin habang bakas ang pag aalala at pagkataranta sa kanilang mukha.

"Anong nangyari?" si Tita Michelle.

Lumakas ang hikbi ni Mommy ng kumalas sa akin at humarap kay Tita. Napayuko ako at binalot ng pagsisisi ang sarili.

"Camila,"

Napailing ako at nagbadya ang mga luha. Lumapit sa akin si Jumi at agad akong binalot ng yakap.

"Rodrigo had his heart attack! Dahil sa pagiging bobita ng batang iyan!" sigaw ni Mommy sa pagitan ng mga hikbi.

"Barbara..." saway ni Tita Michelle sa kapatid.

"Why don't you tell to your Tita, Camila Asteria?" si Mommy.

Nilukumos na parang labahan ang aking dibdib, hinihingal ako at nakapako lamang ang tingin sa puting sahig.

"Buntis ang batang iyan!" bulalas ni Mommy ng makitang wala akong balak magsalita.

"At doon pa sa lalaking bastardo at hindi siya papanindigan!" aniya.

Napasinghap ang aking kaharap at parehas na hindi nakaimik.

"Kung sana ay naging responsible ka lang na bata ka ay hindi ito mangyayari sa atin!"

"Barbara!" saway ulit ni Tita Michelle. "Jumilyn go and take Cami with you, we'll give you a call once the things are all settled."

Ramdam ko ang pagtango ni Jumi bago ako alalayan tumayo. Naglalakad palayo ay rinig ko pa 'rin ang pagtangis at pagbato ng bawat sisi sa akin ni Mommy.

I am not crying because they gave me all the blames, I am crying because it is true, that I should be the one to be blame and I don't have any chances to change it. Nangyari na ang nangyari at ang maaring gawin na lamang ay tanggapin at sanayin ang sarili.

I also, blaming myself. I think there's no any chances that my parents should have credits here. I got pregnant because of my own decision. Kadalasan kasi sa ibang tao kapag sinabing nabuntis ng maaga ang anak, ang sisi ay agad sa magulang. Wala naman kinalaman sina Mommy sa ginawa kong desisyon. Parent's role was to teach and guide, nasa mismong anak nalang iyon kung susundin nila o hindi. Because at the end of the day we're the one who would choose.