Chasing Wild Redamancy

CHAPTER THIRTY

CHAPTER THIRTY

Leave

To suffer. Humans are all afraid of suffering, they distract themselves to subsided their own turmoil's. They're all busy working overtime, their degree, on their family, or what will they do tomorrow or in the near future, or any things that keep them busy to get rid of the feeling being inferior.

Gusto kasi natin 'yung masaya lang. 'yung tila naka lutang tayo sa ulap, the never ending joy. But life is about to suffer and survive, if there is Joy then it is best to accept that there is suffering too, because it won't go away by just pretending that it's not there, or by distracting yourself, so I've decided that it is much better to confront the problems, and I've realized now on how capable I am.

I may have suffered...a lot, but I also realized my dream.

I was occupied the whole plane ride, hindi ko inaasahan si David doon! Oh my gosh! Baka nakita niya na ako? Duh I'm handling a meet and greet, imposibleng hindi niya ako nakita!

That's the whole thing that has been lingering on my mind for the past four days! That's how David affect me. Apat na araw na ang nakakalipas pero detalyadong detalyado pa 'rin sa akin ang pagkakataon na iyon.

Wala sa sarili akong napangiti. Sa nakalipas na limang taon, ito ang unang pagkakataon na binanggit ko ang pangalanan niya ng hindi umiiyak. May pangungulila ngunit walang pagtangis.

"Camila, nandiyan na 'yung Van," si Eve ng sumilip sa aking kwarto.

Lumipad kami dito sa Cebu para sa shoot ng isang clothing brand para sa kanilang summer edition. Nasabihan ko na 'rin si Kevin, na hangga't sa maaari ay tumanggap ng shoot, I miss working with some known people. Sila ang dahilan kung bakit ako narito ngayon.

"Susunod na ako," sambit ko.

Tumunog ang aking telepono ng kunin ko ang aking handbag. Namataan ko ang litrato ni Jumi sa caller ID kaya agad ko iyon sinagot.

"I'm fucking going home!" bungad niya.

Dumiretso na ako sa pinto at ni-lock ang aking hotel room.

"What?!" gulat kong tanong.

"Yes baby! Biyahe ako bukas!"

Sumakay ako sa elevator at pinindot doon ang button ng lobby.

"Why?" I asked.

"Ay boba! Syempre miss ko na din ang Philippines ano ikaw lang?" aniya.

"Nasa Cebu ako,"

Naabutan ko ang aking Team sa lobby at iba pang staff na maghe-held ng shoot na gagawin.

I heard Jumi's gasped on the other line.

"Hala siya! Bakit hindi mo ako hinintay?!"

"Shoot lang Jumi,"

"Ah! Wag ka talagang mag El Nido ng hindi ako kasama! Itatakwil talaga kita!"

Natawa ako bago mailing. "Oo na, I'll call you later, I'm kind of busy."

Nagpaalam kami sa isa't isa ni Jumi bago tuluyang ibaba ang tawag. Nakipag batian ako sa mga staff na nandoon, some of them were foreigners, kung walang Id na suot ay mapagkakamalan na silang turista.

"Sino pa ba ang hinihintay?" I asked, sa katabing si Eve.

"'Yung Van na maghahatid sa atin sa bantayan,"

Inabotan niya ako ng aking diet drink.

"Are we riding nanaman ba sa boat?"

Kahapon kasi ay sumakay kami ng barko sa Hagnaya Port papunta rito sa Sta. Fe and it gives me a real ass sea sick! Natulog na at lahat ay pakiramdam ko umaalon pa 'rin ako!