VAMPİRİN GELİNİ

10.BÖLÜM ~TÂRUMAR~

Selammmmm...

Sizi fazla tutmayacağım sadece bir şey demek istiyorum.

Satır arası yorum yaparsanız çok sevinirim. Ayrıca beğenirseniz oy atmayı umutmayın.

Keyifli okumalar~

-------------
Gözlerini kapattığında kimi düşündüğün değil,
kimin seni mutlu ettiğine bakarak karar verirsin,
gerçekten aşık olduğuna.
-------------

< >

Önümde yürüyen heybetli adama baktım. Ben de büyüyünce böyle mi olacağım? Ben de babam gibi böyle güçlü mü olacaktım? Dikkatli ve ciddi bir şekilde askerlere emir veriyordu. Biraz sonra düşmanlarımız tarafından yıkılan bir köye yardım etmeye gidecektik. Tabi yaşayanlar hala varsa. Babam bu sefer yaşımı uygun bulmuştu. Önceden sadece odamda ders görürdüm ama şimdi gerçekleri görmeye  gidiyordum. Heyecanlı mıydım? Hayır. Zaten olmazdım. Devlet işlerinde duyguları işin içine katmamalıydım. Babam öyle söylemişti. Aksi taktirde yenik düşerdim. Herkese, her şeye.

Görüş alanıma küçük evlerin bıraktığı yıkıntılar girdiğinde tepkisizce oraya bakmaya çalıştım. Içimde garip bir duygu vardı. Bir an önce gidip ne olduğunu anlamak istiyordum.

Araba yavaşça durduğunda inmek için elimi açmak üzere kapıya uzatmıştım ki birden durdum. Babama döndüğümde gülerek bana bakıyordu. Tekrardan sırtımı koltuğa yasladığımda babam elimi saçlarıma götürdü ve karıştırdı.

"Merak, insana yanlış şeyler yaptırabilir. Savunmasız olursun. Duygularını kapat evlat." Arabanın iki kapısı da açılınca babam elini saçlarımdan çekerek ciddileşti ve arabadan indi. Gözlerimi kapattım. Derin bir nefes aldım ve gözlerimi açtım. Gülmek yok. Heyecanlanmak yok. Merak etmek yok. Bir çocuğa yakışmayacak kadar ciddiydim. Çocuklar gülmeliydi. Ama artık bu günden sonra ben bir çocuk değildim.

Arabadan hızlıca indim etrafıma gözlerimi kısarak baktım. Yıkılmayan iki üç tane ev vardı. Vampirler yerde yatıyorlardı. Bazılarının kalbi yoktu. Bazılarının kafası.

Babam önde ben de arkasında yavaş yavaş yürümeye başladık. Arkamızda askerler vardı. Babamın söyleyeceği tek kelimeydi bekliyorlardı. Etrafına bakarak durduğunda ben de durmak zorunda kaldım. Oysa ki her yere bakmak istiyordum.

"Etrafı iyice arayın. Yaşayanları veya yaralı olanları bulup onlara yardım edin." Babamın emriyle askerler hemen harekete geçtiğinde ileride yatan benim yaşlarımdaki  bir kıza takıldı gözlerim. Babamı es geçip o kıza doğru yürüdüğümde sarı saçlarının yüzünü kapattığını gördüm. Eğilip yüzünü açığa çıkardığımda yüzünde kan izleri olduğunu gördüm. Bakışlarım göğsüne kaydığında bir kazığın kalbine saplandığını görünce bakışlarımı kaçırıp ayağa kalktım. Bir el omzuma konduğunda babamın elinin olduğunu anladım. Zaten kimse cesaret edemezdi öyle bir şey yapmaya.

"Kimseye acımazlar. Çocuk diye dinlemezler. Bir safkan olsan bile."

"Peki niye? Bu köye neden böyle bir yıkım sundular?" Babam başıma severcesine iki defa vurdu. Bu hallerimin hoşuna gittiğini biliyordum.

"Etrafına bak. Burası bizim bölgemiz ve birileri bizi uyarmak istiyor. Yani bu sadece bir uyarıydı. Sen daha bir yıkım nasılmış görmedin." Babam elini omzuma koydu ve kendisiyle birlikte beni de yürütmeye başladı. Bir sürü kadın ve adamlar yerde yatıyorlardı. Nasıl kendi ırkını öldürebiliyorsun? Bu insanlarda da mı böyleydi? Onlar da mı birbirlerini öldürüyorlardı?