Mavi Kelebek

Bölüm 11 ▶Dokunulmaz

Kader. İçinde bulunduğum durumu özetleyebileceğim tek kelime. Uzun soluklu cümlelerim kalmamıştı artık. Düşünemeyecek kadar yorgundum. Bu hayatın neresindeydim merak ediyordum. Bu adam benim kaderimin neresindeydi merak ediyordum. Birbirimizin hayatlarından bir anlığına geçen iki yabancı insan mıydık sadece? Birkaç ay sonra tamamen anılara gömülecek bir adam mıydı benim için? Peki ben...Onun ömrünün kaç satırlık kısmındaydım? Yüzüm bir an olsun anılarında belirir miydi? Adım dudaklarından yeniden dökülür müydü?

Sıktığım ellerimi kavrayan parmakları fark edip ona doğru baktım. Yüzüme sahte olduğunu fark edeceğini bilmeme rağmen tebessüm yerleştirdim ve koyu renk gözlerinden kaçınarak, "Kahve yapacağım. Sende ister misin?" diye sordum.

Başını iki yana salladı.

Omuzunun üzerinden kanepede hareketsiz uzanan Ateş'e baktı.

"Ona bakabilir misin? Halletmem gereken şeyler var" dedi.

Gerginliğim iki kat artmıştı. Ona bakacak kadar iyi hissetmiyordum kendimi. Ya bir şeyler ters giderse ne yapacaktım? Hastaneye gitmeyeceğini söylüyordu. Daha önce hiç yaralı birine bakmışlığım yoktu.

"Ya bir şey olursa. Yarası daha kötü olursa" dedim. Sesim korktuğumu belli edercesine titrek çıkmıştı.

Ellerini ellerimin üzerinden çekip ayağa kalktı ve omuzuma hafifçe dokundu. "Merak etme. Bu kadarcık yara onu öldürmez. Hem bir şey olursa beni araman yeterli" dedi.

Hiç istememe rağmen başımı salladım ve göz ucuyla Ateş'e baktım. Solgun görünüyordu. Onun böyle görünmesi kendimi tuhaf hissetmemi sağlıyordu. Tam olarak bu his neydi, isimlendiremiyordum. Bu şey gibiydi... Etrafımda görünmez olan tüm koruma kalkanlarının yok olması gibi. Kendimi tehlikeye açık bir av gibi hissediyordum. Saçmaydı. Hem de çok saçma. Ona güvenmemem gerekiyordu. Daha en başında bana düşmanım olduğunu söyleyen biriydi o. Birkaç günde değişen neydi? Tek düşünmek istediğim şey onun gücüydü. Evet, böyle hissetmemi yalnız gücü sağlayabilirdi. O güçlüydü ve istediği taktirde beni koruyabilirdi. Şuan kesin olarak bilmediğim bir sebepten ötürü beni yanında tutuyordu ve bu da onun beni koruyacağı anlamına gelebilirdi. Bu yüzden onun yaralanması kendimi güvende hissetmememe neden olmuş olmalıydı.

Sarp evden ayrıldığında, salona geri döndüm ve oturduğum tekli kanepeye yeniden yerleştim. Dizlerimi karnıma çekip, çenemi dizlerimin üzerine koydum ve kollarımı bacaklarıma doladım. Ateş hâlâ hareketsiz uzanıyordu. Çıplak karnına sarılmış beyaz gazlı beze baktım. Doktor Suat işini bilen bir adamdı. Dikişleri ustaca ve çabucak atmıştı. Ve o sahneler zihnimin silinmeyecek olan anıların arasına kazınmıştı. Çok fazla kan vardı. Ve Ateş...O çok şey gibi görünüyordu... Ölü gibi..O an nasıl hissettiğimi kelimelere bile dökebileceğimi sanmıyorum. Bütün vücudunuza kızgın bir yağ dökülmüş gibi, derinizin her bir hücresi acı içinde kıvranıyor gibi. Göğsümde yer edinmiş, boğazımı yakılıp geçmek isteyen bir çıglığı hapsetmek zorunda kalmıştım. En zoruda sanırım buydu.

Korkuyordum. Korkumun tam olarak hangi sebepten kaynaklandığını bilmesem de, ona bir şey olmasından korkuyordum.

Sessiz olmaya özen göstererek ayağa kalktım. Ağır adımlarla yanına yaklaşırken, yüzünden gözlerimi bir saniye olsun ayırmadım. Rengi öncekine oranla daha iyiydi. Kapalı gözlerinin arkasında gizlenen gri gözlerin, donuk bakışlarını hayal ettim. Hafifçe üzerine eğildim ve nefesini kontrol etmek için elimi yüzüne doğru yaklaştırdım. Avuç içime dokunan hafif bir nefesin rahatlatmasıyla, gülümsedim. "İyi olacaksın" diye mırıldandım.

Mantıklı düşnmeyi bir köşeye savurup, yüzümü yüzüne iyice  yaklaştırdım. Kirli sakallarıyla kaplı yüzüne dikkatle yakından bakmaya başladım. Hiçbir noktada, hiçbir kusur yoktu. Teni böylesine güzel olan bir erkekle daha karşılaşmamıştım. Ya da burnu... Ya da dudakları...