လူမိုက္ေတြ အေယာက္နွစ္ဆယ္ေလာက္ဝိုင္းထားတဲ့ၾကားထဲ ခ်န္ေယာလ္ မိနွစ္အေတာ္ၾကာ ရပ္ေစာင့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္။ စီးကရက္အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသူက ခ်န္ေယာလ္ေရွ႕က ကုလားထိုင္မွာ အက်အနဝင္ထိုင္လာသည္။ ျမင္းစီးဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားလို႔ ရုပ္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရ။
"ဘယ္သူလမ္းၫႊန္လိုက္တာလဲ။ "
ေအးစက္စက္အသံမွာ သူလက္သီးေတြဆုတ္ထားမိသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေစအံုး ေၾကးစားလူသတ္သမားေတြဝိုင္းေနတဲ့ၾကားထဲ တစ္ေယာက္ထဲအရဲစြန္႔လာရတာက မိုက္မဲရာက်တာပဲမဟုတ္လား။
"ဒိုဘီဆိုင္က ဦးေလးမင္ဂြၽန္းပါ။ ဒီကလူႀကီးမင္းကို ႀကိဳၿပီးဖုန္းဆက္ေပးထားမယ္လို႔လဲ သူကေျပာလိုက္ပါတယ္။ "
"ဟုတ္ၿပီ။ မင္းပဲေပါ့။ "
သူ႔ကိုလက္ညိဳးဆတ္ဆတ္ထိုးျပကာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္လာသည့္ ထိုလူ။ ခ်န္ေယာလ္ ဒီလူရဲ႕နာမည္လဲမသိရပါ။ ဒီေလာကထဲမွာ နာမည္ထုတ္ေျပာတာက သဘာဝမဟုတ္သလို မိမိနာမည္လဲ ထုတ္ေျပာစရာမလို။ အဓိကက ပိုက္ဆံပဲ။ ပိုက္ဆံသာေလ်ွာေနရင္ အကုန္အဆင္ေျပနိုင္တဲ့ အေနအထားေပါ့။
"ဒါဆို မင္းရဲ႕ဆႏၵကိုေျပာလို႔ရၿပီ။ "
"ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ နွလံုးကိုရခ်င္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္းမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီဖုန္းဆက္တဲ့အခါ အခ်ိန္ကိုက္ ခင္ဗ်ားတို႔က ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕နွလံုးကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္က်ေနာ႔ဆီပို႔ေပးဖို႔ပါပဲ။ "
သူ႔ရဲ႕လ်င္စလိုနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားမႈပံုစံကို ထိုလူကနႈတ္ခမ္းတြန္႔ရံုၿပံဳးလာသည္။
"ၾကည့္ရတာ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ပံုပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ နွလံုးကိုရခ်င္ေနတယ္ဆိုေတာ့ေလ။
ထားပါ...ငါတို႔ၾကားမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဝင္စြက္ဖက္ခြင့္မရွိဘူး။ အဓိကက စရန္ေငြ။ "
လက္နွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပလာတဲ့လူကို သူဆြံ႕အ
ၾကည့္ေနရင္း ပါးစပ္ကတိုးတိုးေလး ထြက္သြားမိသည္။
YOU ARE READING
ဆု (Completed )
Fantasy"မင်းကိုချစ်ရတာ ထင်သလောက်လေးတောင်မင်းအတွက်မထိုက်တန်ခဲ့ဘူး"
